çıkmaza girip yolunuzu kaybettiğinizde yaptıklarınız

elime telefonu alıp mobil veriyi açtıktan sonra google maps'a girip yol tarifi alıyorum.

ilk kez bu kadar hiçbir şey yapamadığım oluyor.

sadece bekliyorum ve içten içe kendimi yiyip bitirdiğimin farkındayım.

navigasyonu açar, aracı r ye takar geri geri çıkarken birilerinin de o taraflardan geçmesini umit ederim.

3 ihlas 1 fatiha okurum :))

kaybolmak yolu öğrenmektir deyip devam ediyoruz.

ankarada yaşadığım için dolmuşa biniyorum ulustan geçiyor zaten *

ibadet ibadet ibadet...

rahmetli babannnem derdi ki, oğlum dua et, dua kapısı açıktır, allah senin bir şeyinden hoşnut kaldığı için, duanı kabul eder, allah'a sığın.

işte biz sadece allah'a el açarız çok şükür.
allah darda kalan kuluna yardım eder. onu terk etmez.

oturup düşünürüm. ama ciddi ciddi, sakin kafayla, mantıklı ve tutarlı biçimde düşünürüm. "bu noktaya nasıl geldim?" ve "bundan sonra ne yapacağım?" sorularına kafa yorarım. geçmiş için pişmanlık duymam. "şöyle olsaydı böyle olmazdı" diye gereksiz düşüncelere dalmam. sadece nedensellik ilkesi ile değerlendirme yapar, yol haritası çizerim.

mızmız bir insan olduğum gerçeğini düşünürsek ben ağlayarak ebeveynlerime koşuyorum. akıl akıldan üstündür. onlarınki benim iyiliğim için herkesinkinden üstündür.

kalkıp bi çay koyarım.

bir sigara yakıp daha çok kaybolurum.

neyse ciddi olacak olursak, inançlı bir insan olarak beni allah'a yaklaştıracak bir şeyler yapmaya çalışırım, bana çok iyi gelir. onun dışında, eğer anlatabileceğim bir şey ise çok çok yakın olduğum ve fikirlerine güvendiğim insan veya insanlara danışıp akıl alırım. sonra sorunun kaynağını tespit eder, çözmek için ufak ama emin adımlar atarım. bir de sorun mental kaynaklıysa ki günümüzde psikolojik rahatsızlıklar yaygın, spor yapmak bayağı iyi geliyor, bu sadece düzenli olarak yürümek bile olabilir.

duvarlardan atlayıp doğru yola giderim.

boş boş yatmak ya da kafamı verebileceğim bir aktivite bulmak. boş boş yattığımda her zaman iş daha da kötüleşiyor.

çıkmaza girilen anda boy gösteren stres bataklıkta daha fazla çırpınmanıza vesile olur genelde. bunu da anca bataklığa tamamen saplanınca fark edersiniz.

kriz anlarında duygulara yer vermek daimi mağlubiyetin anahtarıdır.

onunla konuşmak en iyi terapi

yeni bir yol ararım.

öncelikle yolumu kaybettiğimi kabullenirim, bir şeyi kabullenmek genellikle yapılması gereken en zor şeydir.

sonrasında bulunduğum yeri gözlemlerim. buradan çıkma yollarını ve çıkmanın benim için artılarını ve eksilerini değerlendiririm. çünkü bazen yolumuzu kaybettiğimizi zannederken olmak istediğimiz yerde buluruz kendimizi.

eğer gerçekten yolumu kaybetmişsem mutlaka bir çıkış yolu bulunur. belki bugün, belki yarın, belki de uzun bir zaman sonra. burada kalınan zamanda da öğrendiklerim yanıma kârdır.

eğer yolumuzu kaybettiğimi sandığım ama aslında olmam gereken yerde isem, bunu farketmek muhtemelen daha fazla zaman alacaktır ama vakti geldiğinde "işte ben burda olmalıyım" demek tüm bu kaybolmuşluk hissine değiyor, hem bu süreçte de öğrendiklerim yanıma kârdır.

tüm bu sıkıntılı süreçlere öğrenme fırsatı/deneyim olarak bakıyorum. o nedenle de yolumu kaybettiğim/kaybolmuş hissetiğim zamanlar için ah vah edip, keşke demiyorum.

bunları bana yazdıran içtiğim bir koca kupa kahve mi* , uykusuzluk mu, bitmeyen final konuları* mı bilmiyorum ama tüm bu kaybolmuşluktan sonra "ben burada olmalıyım" demenin gerçekten her şeye değdiğini biliyorum.

her şey biraz zaman, biraz umut ve biraz çaba.

düzenleme: yazım hatası

hayatımı mahveden bir kadının kollarında yeni acılara uyanıyorum.

arabadaysam müziğin sesini kısarım. yürüyorsam da çevredeki evleri incelerim. sokakta yatacak değilim ya canım illaki bulurum yolumu.