çocukluk arkadaşı

geriye dönüp öyle bir hatırlıyorum da tebessüm ettiriyor. ama orada kalması iyi olmuş..

sizi telapati kurabilmenin gerçek olduğuna inandırır

çocukluk değil de bugün bir lise arkadaşım aklıma geldi. çok samimi idik lise zamanları. sene 2007. okul değiştirdiğim için yanılmıyorsam en son 2010 gibi görüştük. sosyal medyada aradım kendisini; evlenmiş eski dostum *. mutlu oldum. neden bilmiyorum paylaşmak istedim. *

acı ama gerçek: çoğumuzun şimdi artık yanında bulamadığı hatta belki hatırlayamadığıdır.

çocukluğumun güzel geçme sebeplerinden biridir ve hala onlarla çok yakın olduğum için de ayrıca şanslı sayılırım .
(bkz: kan bağı olmadan kardeş olmak)

hiçbir zaman o derinden gelen arkadaşlığı tadamayacağım bir durum, sebebi ise tam bir yere alıştıktan sonra çocukluk arkadaşlığı kuracağım yerlerden taşınmış olmamız, o süper ikili arasında nasıl bir bağ oluyor onu hiç bilemeyeceğim.

bende yok bundan, kuzenim var sayılırsa. kan bağı olmayıp böyle bir arkadaşı olan kişilere helal olsun

araya mesafe girdiği zaman bağın gevşediği ama asla kopmadığı arkadaşlık türü. yıllar sonra tekrar hoşbeşlerde bulunup, hayatın sizi ve o insanları nasıl savurduğunu görmek acı-tatlı bir deneyim yaşatır.

eğer taşınırsa çocukluktaki anılarda kalır. tekrar bir araya geldiğinizde artık konuşacak bir şeyiniz kalmamış olacaktır muhtemelen. çok üzücü...

aranızdaki ilişki daha saf ve değerlidir benim gözümde. çocukluktan gelen ortak birikmişler ve birbirini anlamanın değeridir bu. bilirsin ki p hep senin yanındadır ve anlıyordur. benim edindiğim deneyim bu şekilde.

düğününde çocuğunuz evleniyor gibi ağlamanıza neden olacak kadar sevilebilen arkadaştır. bazense unutmaya çalışıp, gördüğünüze göreceğinize lanet edeceğiniz anılar bırakandır.

yoktur. pederin mesleği gereği sürekli yer değiştirildiğinden olamamıştır, sonrasında dostluğa önem verilmemesi gerçeği kabul edilmiştir. yeterince eski arkadaşları olsa bile artık, çocukluk arkadaşı yoktur.

ilkokul sıralarında beraber altına işediğin, çarpım tablosu bilinmediği için cetvelle ellinize vurulduğunuz
ortaokul sıralarında 2002 dünya kupası heyecanı yaşadığınız.
lise döneminde otobüste oturabilmek için ilk duraktan bindiğiniz.
üniversite hayatında ise arkadaşlığın level atlayıp başka boyuta taşındığı.
daha sonrasında o çocukluk arkadaşın ile yuva kurup geri kalan hayatında da beraber anılar biriktirmeye devam etmek.
hey gidi günler hey.

yıllar geçince bazıları seni silip atar bazıları tamamen hayatının parçası olur...

hepsi evlendi çoluk çocuklarıyla bol bol stroylerini izliyoruz

kolay kolay bozulmayacak arkadaşlık .

çocukken pek arkadaşım yoktu. olanlarda ta o yaştan samimiyetsiz ve kıskançtı. okuma saati olurdu, çok sevdiğil sıra arkadaşım beni durdurup kaçıncı sayfada olduğuma bakar ondan önde olduğumda, hile yapıyorsun falan derdi. ben yarış yapmıyordum oysaki. sıra arkadaşım, hastalandığım içinbir kaç gün okula gelememiştim, geldiğimde benim sıramda başkasıyla oturuyordu. bende ağlıyordum neden böyle saçma sapan insanlar var adam gibi arkadaşım yok diye. sonradan inancımı yitirdiğim için ağlamamaya başladım. kabullendim.

çocukken yakınlaşılan insan kişisi.

yenibosna'da ikamet ettiğimiz dönemlerde çok sevdiğim bir arkadaşım vardı.

adı duygu, teyzesinin (ya da hala) adı turna, ninesinin adı pamuk. pek severdim çok severdim. sonra zamana kurban ettik kendisini. yaşlar 6, 7... çok detay bilmiyorum bu yüzden. face denen nane çıktığında duygu yazmıştım arama bölümüne şöyle bir düşündüm yahu soyadı neydi diye. o bilginin bende hiç olmadığını fark ettim ve bozuk modumu da alarak uzaklaştım zatı muhteremden.

duygucan çocukluğuma dair hatırladığım nadir arkadaşlardandı. pek asosyal bir yapım olduğundan daha doğrusu her ortama girip herkesle iletişim kurup sonra 'aman be püfff' hali hasıl olduğundan çabuk çekerim kendimi. çekingen değilim ama sanırım çok insan çekemiyorum. kafam almıyor kafam. ben bizzat çok sahiplenen insanım. yani şimdi herkesi sahiplenmem zor tabi bu yüzden seçerek şeediyorum.

yav çok ciddiye almayın beni, eserekliyim ben. insan severim ama uzaktan hahah. yeterli uzaklığı yakaladıysam sizi sahiplenmem an meselesidir. kedi, köpek gibi oldu yav bu da neyse anam idare edi verin artık. bunları gerekli mesafeyi tutturduğumuzda daha detaylı konuşuruz. öptüm çiçeklerim. *

bugun gorustuk baslık denk geldi. ilkokul arkadasım koca yillar sonra da tatlı gulusu gitmemis. hayat ne cok yormus. hatirliyomusun dedi ogretmen ondeki kizi dovunce el ele tutusmustuk cok korktuk. sen cok titredin. kalıtsal bi el titreme sorunum var hala devam eden. o herif yuzunden olmasın? dedim.
guzel gundu.

çocukluk arkadaşımı o dönemle birlikte geride bıraktım. ama bana göre çocukluğunu bilen beraber büyüdüğün bir arkadaş herşeyden kıymetli...
beraber büyüdüğüm en iyi arkadaşlarım kuzenlerim. en değerlilerim.