çocukluk arkadaşı

efsane bir ilkokul arkadaşım vardı. beni benden çok düşünür severdi. taşınınca artık görüşemedik, geçenlerde kapanıp evlendiğini gördüm. ailesinden dolayı olmalı, muhafazakâr tiplerdi. çok güzel ve cıvıl cıvıldı hatırladığım kadarıyla. bir de hediyelere boğardı beni hshshshs günlükler, kalemler, tokalar vs.
o yaşta sugar friend yapmışım farkına varmadan*.
her neyse fırsat bulunca iletişime geçmem gereken insanlar listesinde birincilik kendisinin. saf sevgisi halâ aynı mı merak ediyorum, dostum diyebileceğim tek insanı tekrar kazanırsam çok iyi olur.

bazıları yaradır bazıları deva. deva olandan bahsetmek gerekirse arkadaş değil kardeştir. attığın adımı düşündüğün her kelimeyi senden iyi bilir keza bende öyle. rahatsındır çünkü sakınacak hiç bir şeyin yoktur. her şeyi bilir senin hakkında: acılarını, kızgınlıklarını, kırgınlıklarını, yılgınlıkları, neyin mutluluk getirdiğini, neyin huzurunu kaçırdığını.
üç gün bana ulaşamadı diye kabuslar görmüş. beni benden daha çok düşünen can içim. havalarda bu kadar rahat uçuyorsam düştüğümde onun ne yapıp edip beni yerden kaldıracağını bilmemdendir. o yüzden korkmam fazla hata yapmaktan.
yara konusuda çocukluk arkadaşıdır, sadece çocuklukta kalması gereken büyüdüğünde çirkinleşen.

bir çocukluk arkadaşım vardı, ikimizin de babalar sorunluydu. onların maddi olarak durumları da pek iyi değildi. annelerimiz arkadaştı. severdim annesini de.
kız onca sıkıntının içinde öyle güzel okudu ve kendini geliştirdi ki, şimdi kariyeri çok iyi bir insan. o babadan da kurtuldular anne-kız. ve onun hep yanında olan anneciğiyle çok güzel bir hayatları var. başka şehirde yaşıyorlar. arada arar hal, hatırlarını sorarım pek mutlu olurlar.
çocukluğumdan kalan güzel şeylerden annesiyle kendisi.

çocuklukta kalmış arkadaş. sosyal medya aracılığı ile tekrar buluşup yabancı biri görürsünüz.

bir zaman sonra isteseniz de sürekli görüşemediğiniz, araya muhakkak mesafenin girdiği arkadaşlık. bakmayın afili durduğuna, güven vermeyen bir arkadaşlık türüdür çoğu kez.

görüşmediğim insanlardır. bir grup küçük velet yüzünden ben yıllarca sevilmeyeceğime, çirkin mutsuz bir insan olduğuma inandırılmışım. kıyıda, köşede dışlanmaktan öte değilmiş benim çocukluğum. o yüzdendir ki doğduğum yere ait her şey midemi bulandırır. tatillerde bile aile evine dönmek istemem.

ben bunları asla bulamıyorum. yoklar. ortaokuldakiler bile yoklar. bazen aşırı şeyker düşünüyorum. acaba hiç olmadılar mı? acaba isimlerini mi değiştirdiler ya da farklı kullandılar?

birlikte muazzam senelerin yaşanıldığı arkadaşlıktır. ileride hangi yönlere savrulacağınızı bile bilmiyorsunuz, çok farklı insanlara dönüşüyorsunuz ve tüm yaşanılanlara rağmen bir yerlerde en derin geçmişinizi bilen birileri var. ama gözlemlerime göre şöyle de bir şey var çocukluk arkadaşı ile sadece geçmiş güzel günlerden, hatıralardan konuşulur. muhabbet çok daha ilerisine gidemiyor.

bazen özlenendir. 15 16 yıllık arkadaşlarım var, bazılarıyla yıllarca belki de iletişimimiz olmadı. bir de bazılarıyla görüşürken artık arada eski samimiyyetin kalmaması insanı harbiden yiyip de bitiriyor

özellikle çocukluğumda arkadaşlık ilişkilerim aşırı kötü olduğundan ötürü yaşayamadığım ama yine de her zaman imrendiğim bir durumdur. her ne kadar eksikliklerini hissetmesem de çocukluğumdan beri güvendiğim bir arkadaşım olsa kötü olmazdı. hissiyatı daha farklıdır diye düşünüyorum.

bir kısmıyla hâlâ internet üzerinden görüşüyorum ve hepsinin aynı kalışları bana mutluluk veriyor. aradan geçen 10-20 yıla ve yetişkin insanlara dönüşmemize karşın bir müziğin notasında onları bulmak, sanki 15 dakika önce ayrılmışız gibi sohbete devam edebilmek inanılmaz keyifli bir şey.

geçen biri düğününe çağırdı. son yüz yüze görüştüğümüzde benim elimde saç fırçası vardı ve küçük kuzeniyle oynadıkları boğuşma oyununu, boks maçı sunar gibi sunup videoya almıştım.

çocukluk arkadaşlarını iki gruba ayırmak gerekir. mahalle arkadaşları ve ilkokul arkadaşları...
benim için mahalle arkadaşlığının çok değeri yoktur. ilkokul arkadaşlarım daha kıymetlidir nedense.
geçmiş güzel günler ve hatıralar canlanır kafanızda.
küçük dostunuz da sizin gibi büyümüş ve değişmiştir. ama siz onu o küçük halinin hatırına seversiniz. muhtemelen o da sizi. üç beş dakika ayak üstü konuştuktan sonra. sıcak bir sarılmayla vedalaşırsınız.
yıllar yıllar oldu. görüşmeyeli bir yerlerde denk gelmeyeli. gerçi bir kaçını görmüştüm ama selam bile vermemiştim. ya ne konuşacağız ki şimdi biz bu adamla? diyerek yoluma gitmiştim.

çoktu çünkü çocukluğumuz eve tıkılıp kalmakla geçmedi şimdiki nesil gibi.
özledik be o günleri

tadı damağında kalan lezzettir... uzun zaman görmeseniz konuşmasanız bile buluştuğunuz konuştuğunuz anda herşey daha dün akşam ayrılmışsınız gibi taze ve seyrinde devam eden ,sorgusuz sualsiz seni sen oldugun için kabul edip değiştirmeye çalışmayan , istesede değişmeyeceğini bildiğinden bunun için vakit kaybetmeyip sana değer veren , herkesin hayatında en az bir tane olması gereken kişidir ...

arkadaşlığı devam edenlere çok imreniyorum. benim 8 yaşımdan 4 sene öncesine kadar hep hayatımdaydı. ömür boyu arkadaş olacağımızı düşünüyordum. hatta ileride çocuklarımız bile arkadaş olur gibi geliyordu. olmadı. yavaş yavaş yeni çevre edinip beni küçük görmeye başladı sonra aramızdaki iletişim tamamen koptu ve aslında hiçbir zaman arkadaş olmadığımızı anladım.

artık gözlerine baktığımda tanıyamadığımdır...

varlığını tebessüm ederek hatırladığım o kişi (◍•ᴗ•◍).

ya ömür boyu sürer, ya da çocukluk bitince biter.

benim var.
doğduğumuz yıllarda aynı sokakta oturduğumuz ve uzaktan akraba olduğumuz için kendimi bildim bileli arkadaşız.
çok gelgitli bir arkadaşlığımız var ama bir şekilde görüşmeye devam ediyoruz. iki sene konuşmadığımız da oldu yediğimizin içtiğimizin ayrı gitmediği de.
42 yıl olmuş dile kolay.
şimdi zor zamanlarda bilirim ki o herkesten önce gelecek. o da buna emindir.
beraber büyüdük, beraber yaşlanıyoruz daha ne olsun.

hadi gelin size yine bir anımı anlatayım. çocukken hiç arkadaşı olmayan biriydim, üç tane vardı ve üçüyle de sıkça görüşemiyorduk. bir gün çocukluk arkadaşım köyümüze geldiğinde bana göz kırpmayı öğretiyordu, ama nasıl tatlı tatlı yapıyor ben de çok ciddi bir şeymiş gibi yapmak için çabalıyorum. hoşlanıyorum zaten çocuktan. tam yaptım, sevinçle çak yapıyoruz bizi uzaktan izleyen ablam gelip çocuğun gözlerine parmaklarını soktu. o günden sonra görüşmemiştik, bir hafta öncesine kadar.
p.s: diğer ikisi bir yıl arayla öldüler.