çocukluk arkadaşı

benim var.
doğduğumuz yıllarda aynı sokakta oturduğumuz ve uzaktan akraba olduğumuz için kendimi bildim bileli arkadaşız.
çok gelgitli bir arkadaşlığımız var ama bir şekilde görüşmeye devam ediyoruz. iki sene konuşmadığımız da oldu yediğimizin içtiğimizin ayrı gitmediği de.
42 yıl olmuş dile kolay.
şimdi zor zamanlarda bilirim ki o herkesten önce gelecek. o da buna emindir.
beraber büyüdük, beraber yaşlanıyoruz daha ne olsun.

hadi gelin size yine bir anımı anlatayım. çocukken hiç arkadaşı olmayan biriydim, üç tane vardı ve üçüyle de sıkça görüşemiyorduk. bir gün çocukluk arkadaşım köyümüze geldiğinde bana göz kırpmayı öğretiyordu, ama nasıl tatlı tatlı yapıyor ben de çok ciddi bir şeymiş gibi yapmak için çabalıyorum. hoşlanıyorum zaten çocuktan. tam yaptım, sevinçle çak yapıyoruz bizi uzaktan izleyen ablam gelip çocuğun gözlerine parmaklarını soktu. o günden sonra görüşmemiştik, bir hafta öncesine kadar.
p.s: diğer ikisi bir yıl arayla öldüler.

yitirdiğimiz mâsûmiyet günlerimizdeki çıkarsız iyiliklerin şâhididir.

çocukken düşe kalka edindiğimiz yara izleri gibi arkadaşlardır. acısı sızısı yoktur artık, hatta bazen zamansız ve anlamsız bile gelebilirler. sadece silik ama derin bir yara izi gibi dururlar hayatımızda. yoklukları ve varlıkları bazen bir ayna yansıması gibidir. bazen sızlayan bir burun direğinde kokulu silgi esintisi bırakırlar.

benim bir tane çocukluk arkadaşım var. diğerleri ile yollarımız ayrıldı. çoğunu görsem tanımam. sadece bir tanesi sızlar durur bazen. üç dört yılda bir buluşuruz. o da birkaç saatliğine belki. ama o benim çocukluk arkadaşım ve gökyüzü gibi bir şey, hiçbir yere gitmiyor.

ilkokul ikinci sınıfta tanışıp yüzlerce şey yaşadık onunla. hiç unutmam, o zaman çok küçük olmamıza rağmen 2 temmuz'da birlikte ağlamıştık. her şeyi tam olarak anlamasak da türkülerin yanmaması gerektiğini anlamıştık bir şekilde.

ilk öykülerimizi birlikte yazmıştık. bir sene sonra. o bir devrimci hikayesi yazmıştı. hapisteki dayısı için ağlayarak bense dünyaya saldıran dev örümceklerle ilgili pek de bilimsel olmayan bir bilimkurgu hikayesi. onun dayısı öldü hapiste, benim öykümün kahramanı öldü dünyayı kurtarmaya çalışırken. ikisi de aynı amaç için öldü. ne tuhaf.

bir sene sonra aynı kıza aşık olduk. sınıf numarası 292 idi. abisinin yeşil bir temprası vardı. evlerinin önüne gidip balkona çıksın diye bekledik. sonra hep o kıza aşık kaldık. yeşil tempra görünce yeşil gözlü kızı hatırladık. belki hala hatırlıyordur o da.

evde yalnız kaldığımız bir gece erotik film izleme deneyimini birlikte yaşadık. çok sert bir deneyim olmadı, henüz erkendi bizim için ama ilginçti. izlediklerimize anlam veren zihnimiz oldu, bedenimiz kayıtsızdı.

sonra da yaşadık çok şey. koptuk, kavuştuk. yıllarca görüşmeyip hiç ayrılmamış gibi davranabildik. benim çocukluk arkadaşım bir tane. her anlamıyla bir tane.

aradan uzun yıllar geçse de o tatlı anılar sayesinde samimiyetin hiç azalmadığıdır. sizin için çok özeldir çünkü en savunmasız en saf zamanlarınızda birlikte anılarınız vardır. çok başkadır çook.

ben bir erkeğim.

çocuklukta erkek arkadaşlarımla birlikte yapmadığım muzurluk kalmadı.
heyecan olsun diyerek ; ufak tefek hırsızlıklar bile yaptık.

çocukluğumda kız arkadaşlarım da oldu.
ilk öpüşmelerimiz,
ilk okşamalarımız...
bunların hepsi çocukluğumuzda oldu.

bizim zamanımızda çocukluk güzeldi be.

en saf ve en içten duygularındır. karnın onunkinden aç olsa dahi ekmeğini bölüşmektir.

merhaba esra. bugün bu başlıkta seni anıyorum. bana şatolu bir kitap almıştın ya hani hatırlıyor musun? ben onu okumadım. niye okuyayım esra? insana doğum gününde alınacak hediye bu olur mu?
yani evet güzel bir hediyeydi ama tatlı bir şey alsaydın ya bari.
çocukken çok içerlemiştim. beni hiç tanımıyordun zaten iyi o zamanlarda kaldın.

çocuklukta en değerli varlığımız yaş ilerledikçe araya giren mesafeden dolayı elimizden kayıp giderler

anasınıfından orta sona kadar vakit geçirdiğim, birlikte doğum günleri kutladığım insandır. 9 yıllık arkadaşlığın ardından eski sevgilimle çıkmasıyla gerçek yüzünü gördüm, zaten ondan sonra da bir daha kolay kolay insanlara güvenemedim.

çocukluk arkadaşımı arada bir arardım. o beni hiç aramadığı için bu aralar aramayı kesmiştim ve memlekete gittiğimde mutlaka ona da uğrardım. memlekete bu gidişimde 4 gün kaldım ve arkadaşımın aklıma gelmediği, taa 4. gün ona gitmediğim aklıma geldi.

üzüldüm.

çocuklukta kaldı çoğu

(bkz: evli mutlu çocuklu)

eğer güzel bir bağ kurulabilmişse kardeşin olan kişidir. aksi halde çocuklukta kalmış anılar içinde biridir.

var bi tane bende, 18 senedir. cehennemde bile peşimi bırakmayacak herhalde.*

anılarını çat pat hatırladığım, sürekli oyuncaklarıyla oynadığım bir arkadaşım olduğunu anımsıyorum. bazen sanki dün oynamışız gibi geliyor. bu çok tatlı.

üzerime iftira atması sonucunda inancımın kalmadığı durumdur. 5 6 yaşlarındaydık. onun evine gitmiştik. mutfakta fırın kapağıyla oynuyordu. annen kızar dedim dinlemedi çat fırının kapağını kırdı. sonra da benim üzerime attı suçu denyus kız. kendini açıkla dur ben yapmadım diye. hala da sevmem o iticiyi.

hayatımı sola kaydırdı üstelik çocukken de değil yenilerde. allah davul etsin de çalayım onu inşallah.

kardeşim gibidir. en mutlu anları da en üzüntülü anları da birlikte yaşamıştık. şimdi evlendi başka bir şehirde ama onunla hâlâ iletişim halindeyiz.
gurur duyuyorum böyle bir arkadaşa sahip olduğum için. hâlâ bende yıllar önce verdiği bilekliği bile duruyor.

bir kısmının şehirleri ayırmanızla beraber evrim geçirdiği, bir kısmıyla sadece sosyal ağlarda takipleştiğiniz, bir kısmıyla da hâlâ can ciğer kuzu sarması olduğunuz arkadaş türü.