travmatik çocukluk ve ergenlik sonrası yetişkinlik devresi

çok da bir şey beklenmemesi, olabildiğince kanaatkar olunması, sıkıcı ve verimsiz geçmesine sasirilmamasi gereken periyot. ilk on beş yılı berbat geçen yaşam, sonrasında agzinizla kuş tutsanız bir şeye benzemez. gidin kitap falan okuyun bari. belki nobel ödülü falan kazanırsınız da birazcik teselli olur.

aslında tam olarak öyle değildir. konuyla ilgili olarak mustafa hakkında her şey filmini tavsiye ederim.

kekeme olarak sonlandırdığım durum, şahsına münhasır kişiliği de beraberinde getirmiş olup, yalnız başıma dünyadan göçüp gitme ihtimalini sunar.

çok da laylaylom tadında olmaz.

travmalarını aşamayan bireyler için ileri çocukluk olarak adlandırılabilecek devredir. heba olur yaşamları ellerinden gidiverir.

gitti zaten bu sebepten. her şeyi olan ama kaybedecek hiç birşeyi olmayan bir profil çıktı ortaya. ölmekten de korkmuyorum ve ölüme yakın olmak hoşuma gidiyor.

aslında her şeyin tek sebebi; içine doğduğun aile ve sana ebeveyn olan insanların kendi psikolojisi- hayat görüşü ve kültür düzeyi ile alakalıdır. bilince sahip olmayan insanların maalesef dünyaya getirdiği çocuklar, yeterince donanımlı olamıyor. türkiye’de buna bir de maddi kaygı ekleniyor tabi ki. dolayısıyla, aslında her traumanın temeli; seni dünyaya getiren insanların oluşturduğu alandan ibaret.

insanların çocuk sahibi olmak için ciddi ciddi düşünmeleri gerekiyor çünkü çocuk hayatınızın sonuna kadar sizinle yaşayacak bir sorumluluk. ömrünüz vefa ettiği sürece, evladınızı şekillendirmekle yükümlüsünüz ve “ ömür boyu “ başlığına sahip bir sorumluluk maalesef herkesin harcı değil. anlık bir hevesle, aile baskısıyla ya da sadece ideolojik olarak çocuk sahibi olmanız gerektiğine inanarak aldığınız bu karar, hayat döngünüzün bir noktasında patlayabiliyor - hele ki bireysel olarak bencilseniz.

çocuk tüm kişisel isteklerinizi ve sorumluluklarınızı kendinizden uzağa hızlıca fırtlattığınız bir hayat biçimidir. burada cocuk sahibi olmayı kötülemiyorum, aksine “ altından kalkabilir miyiz? “ diye düşünülmesi hatta masaya yatırılması gereken bir sorumluluk olduğunu anlatmaya çalışıyorum. her çift çocuk sahibi olmak konusunda ciddi ciddi ve uzun vadeli düşünmelidir. seks sadece olayın başlangıcıdır, geriye kalanı asıl iş yüküdür.

sadece üreme fonksiyonunuzu kullanarak bir çocuk dünyaya getirdiğinizde ve onu önemsemeyip, kendi haline bıraktığınızda ya da daha da kötüsü bireysel bencilliğiniz sebebiyle kendi hayatınızı odak tuttuğunuzda, potansiyel psikopat/ sosyopat geliştirmeye başlıyorsunuz. her sorunlu yetişkinin çocukluğunda bir istismar ya da traumatik durum vardır. aile çocuğunu doğru ve sağlıklı yetiştiremezse, her psikolojik sorun çocukla büyür ve çocuğun büyüdüğü formuna uygun bir kılığa girer. misal ; sosyal hayat içerisinde, bir seri katili dünyanın en başarılı profesörü olarak görebilirsiniz ya da dünyanın en mantıklı duran insanının , aşırı saplantılı, üst düzey şiddete eğilimli , garip garip davranışları olan bir birey olduğunu keşif edebilirsiniz. tamamen bilinçaltınızın sizi nasıl işlediği ile alakalı. yani tamamen olasılıklar bütünü.. uzay geometirisi gibi.. sonuç daima sonsuz..


bu yüzden iyi düşünülmeli çocuk yapmadan önce. bu sorumluluğu üstlenecek gönlünüz yoksa, düzenli - hiç aksatmadan korunun. en azından riski başından sıfıra çekmiş olursunuz. inanın sorunlu bir evladı 7/24 kontrol etmeye çalışmak, korunmaktan daha zahmetli.