çocukluk arkadaşı

sanırım hayatımda ilk kez ikiz görüyordum. o yaştaki bir çocuk için ne şaşırtıcı. başlarında mexico86 şapkası. ilk tanışmamız bu şekildeydi onlarla. yeni gelmişsin şehre ve mahalleye. evlerin arası 30 sn o da koşmadan.

böyle başladı üçüzlerin hikayesi. ilkokul, ortaokul ve lise. hiç ayrılmadık.

beraber okuldan kaçtık, ilk sigaraları beraber içtik. ilk serserilikler. ve beraber gelen başarılar.

hiç kavga etmedik. küstüğümüzü bile hatırlamıyorum. gerçi bir kez kafamı yarmıştı biri oynarken yanlışlıkla. olurdu öyle dostlar arasında.

kaç yıl oldu beee.

biri cumhuriyet savcısı biri kıdemli kademeli falanli filanli başçavuş bir diğeri de manav olmak üzere üç adet bulundurdugum arkadaş çeşidi. yaklaşık 30 senedir fukara sümügü gibi yapıştı durzuler. üçü de birbirinden matrak adamlar he. manav olan karpuzun içine vodka zerk edip akşama kadar kafayı çeker. savcı olan müslüm baba manyağı. kim daha çok müslümcu diye sınav yapiyor ara ara. başçavuş zaten deli. sivas cumhuriyet üniversitesi'nin tımarhanesinde yatarken bizim savcı doktora rica etti de karısıyla bir gece geçirdi garibim. ben de az değilimdir. yuvarlanıp gidiyoruz işte.

aynı mahallede büyümüş olsak da taşınınca birçoğu ile bir şekilde görüşmeyi kestiğimiz arkadaşlıklardır.

sadece bir tanesi ile görüşüyorum. o da yıllarca annelerimiz görüşmeyi sürdürdüğü için. sapsarı bir çocuktu. cedric derdim ona. birlikte lego oynar, duvara uzaktan kumandalı arabalarımızın tekerlek izini çıkarır, 3 tekerlekli bisikletimizle yarışlar yapardık.her doğum günümüzü birlikte kutlar, hediyeler alırdık. sürpriz yumurta alacağım zaman ona da alırdım. sokaktaki çocuklar ile oynayınca birbirimize tavır alır kıskanırdık. babası sürpriz yapıp ona köpek aldığı zaman-ki köpek de küçük ırk saldırgan bir köpekti. onu ısırmasın diye kendimi feda ederdim. okula yazıldığı zaman onu koruyup kollardım. sevmediği yemeği annesi sırf ona kızmasın diye ben yerdim. büyüdükçe değişti. şimdi yolda görsem tanımam ama sosyal medya sağolsun takipleşiyoruz (!).

çok çocukluk arkadaşım oldu. kız çocukluk arkadaşlarım ile ip atlar, terzi dükkanlarını gezer, barbie bebeklerimize elbise dikerdik. saklambaç oynarken birbirimizi sobelemeye kıyamaz, sek sek oynarken de çizgiye bastığımızı görsek de görmezden gelirdik. evde hazırladığımız sandviç ekmeklerini birlikte oturur yer, kendi çapımızda dedikodular yapardık. sağ dizimin üstüne düşüp yaranın kanadığını görünce hepsi doktor kesilmiş, buldukları ne kadar sözde şifalı ot varsa dizimin üstüne yığmışlardı. kobay gibi kullandıkları sağ dizimi onlar yüzünden kaybedecektim. yaranın üstüne de ısırgan otu da koymazsın be kardeşim. eheheheh çocukluk aklı işte! akıllarını sevdiklerim ile bazen denk geliyoruz otobüste. küçük bir tebessüm ve selamlaşmadan öteye geçmiyor. halbuki birbirimizin en güzel zamanlarına şahit olmuştuk. hey gidi yıllar hey. yaşattığı gibi unutturmasını da biliyor işte.

bir tanesini hala yanimda tasiyorum.
kac yillik arkadasligimiz var bilmiyorum, onemi de yok. tabii ki yas aldikca fikir ayriliklari, kavgalar hatta konusmama evreleri yasandi. ama bu demek degil ki kokunden kesip atilmali.

kafam bozuktu, bi’ sebepten ortam degisimine ihtiyacim vardi. uzun zamandir konusmamis olmamiza ragmen “su su tarihler arasinda isin var mi?” soruma +- 2 gun ekleyip yeni tarih belirledi, asla 5n1k sorularini yoneltmedi aksine benim dilimin ucundaki cumleleri soyleyip rotayi olusturdu. o an 3332 km oteden yanimda oldugunu hissettirdi ve yarin bilfiil yaninda olacagim icin cok mutluyum.

arkadaslarima gercekten cok onem veriyorum, masmaalesef bendeki enayilique yuksek bu konuda. zaman gectikce kimin degip kimin degmedigi daha net anlasiliyor, seve seve ogreniyor insan bir sure sonra. yanindaymis gibi gozukup her seyden bihaber olanlardansa uzaktayken bile tabir-i caizse kendini yirtanin yeri daim.

ben de bu mevsimde yurek yedim tabii; hava durumunu gorunce bir kez daha dusundum deger mi diye ama deger ya. cak kiz!

yeni çevre edindiğinde sizi bir kalemde silmeye çalışan arkadaştır.

hepsi ayrı yerlere gitmiş olan arkadaşlardır.
sosyal medya aracılığı ile birbirlerimizi ekledik.
ancak muhabbet kalmadı.

çok çok fazlalar. hepsini hatırlayamıyorum birkaç tane hafızama kazınmış olan arkadaşlarım haricinde.

abimin bir arkadaşı vardı benimle evcilik oynayan. eh o da benim arkadaşımdı ki. onu unutmam imkansız. mahalle maçındakileri hatırlamıyorum ama.

ablamın sınıf arkadaşlarıyla kimi zaman kavga etsem de bir tane abi vardı. şimdilerde asker olmuş, evlenmiş. onu da unutmam. mutlu olayım diye benimle top oynayan insanı neden unutayım?

kendi arkadaşlarım okul değişikliğinden dolayı çok fazlalar. yine de benim unutamadıklarım mahalleden arkadaşlarım. benimle yaşıt olan beraber büyüdüğümüz iki kuzenim var başta. küsünce evlerine gitmek yerine trip atan kız kardeşler. ayakta işemeyi bana merak ettiren erkek kuzenim.

sınıf arkadaşım olan ama büyüdükçe ayrı düştüğümüz kız arkadaşlarım var.

en unutulmaz olanları komşumuzun oğullarıydı. çocuklar ne yaramazdı ya. beni de kendilerine benzetiyorlardı. tüm gün oradan oraya zıplıyorduk. onlar benden büyüktü. okula başladılar. tek kalıyordum ama olsun onlar eve dönünce yine dışarıdaydık. birinin acı kaybına kadar güzel anlarımız oldu. onu hala ara ara hatırlarım.

her şey çok masum ya. keşke öyle kalabilseydik. oyun oynayalım mı? arkadaş olalım mı? ve her şey oluyor işte.

insan için bir şanstır. bu arkadaşlık devam ediyorsa veli nimettir.

hepsi bir anda kaybolup gitti kimseyi görmüyorum.

belli bir yaşa gelince ah(i)retliğiniz olur.

köylü olduğumdan mütevellit tüm böcekler diyorum.
az önce bu yakışıklıyı balkonda gördüm.
bayıldım, selfi çekilelim mi yavrusu dedim kabul etmedi. poz verdi, gitti.

neredeler bilmediğimdir. hepsi evlendi gitti zaten.

en son lisede gördüm. sırtımdaki bıçaklar hepsi seni anarlar canım benim.

hala arkadaşımdır kendisi çok severim ve sayarım acayip eğleniriz 23 sene falan olmuş hey gidi günler

yanında kendini en rahat hissettiğin çünkü senin en saf halini bilen kişidir. *

karşılıklı evlerde doğduk, dünyaya gelişimiz arasında 3 ay fark vardır. henüz yürümeyi bilmediğimiz, altımız bezli dolaştığımız zamandan beri arkadaşız.

ilkokul, ortaokul, lise de aynı okulda aynı sırada öğrencilik yaptık, üniversite de ayrıldık sadece ama okul olarak, en sevinçli anlarımızı birbirimizle paylaştık, en sevdiklerimizi toprağa verdikten sonra birbirimize sarılıp ağladık.

bebeklik dönemimizi de sayarsanız iyi kötü 45 senedir birbirimizi taşıdık, tahammül ettik, kavga ettik, küfürleştik, küsüp barıştık. doğup büyüdüğümüz mahalle artık kalmadı, zaten birbirimizden yaklaşık 1.000km uzaklıkta hayatlarımıza devam ediyoruz. haftada 2-3 defa telefonlaşıyor en kısa 20-30 dakika konuşuyoruz.

birkaç gün sonra ankara'da buluşup; bir araya gelip rakının gözüne vuracağız. ve kavga edeceğimiz konu şimdiden belli; caminin arkasında ki erik ağacının en üst dalına kim çıkıyordu.

- ben çıkıyordum!

artık tanıyamadığım kişi. keşke hep çocuk kalsaydık.

bazen toksik arkadaslikta olabiliyor , ama bir tanesi varki kiyamiyorum silemiyorum onun varligi bile bir ortamda mutlu olmama yetiyor,annesini bile görmek mutlu ediyor 10 yıllık arkadaşlığımızi ve 25 yaşında olduğumuzu var sayarsak bir 10 yıl daha arkadaşım olmasini istiyorum . o güvenli liman kafası karışık ,iç dünyası karmaşık olduğu halde bikmadigim dinlemekten sıkılmadığım :)

adamdır.

hep özendiğim arkadaş türü. ailevi durumlarım yüzünden hayatım şehirden şehire, okuldan okula dolaşarak geçti. beraber anı biriktirdiğim bir çocukluk arkadaşına sahip olamadım.