çocukluk arkadaşı

her şeyi ayrı yazarak beni mutlu eden canım arkımdır.

başlığa istinaden bir şarkı bırakıyorum.

ezginin günlüğü eski arkadaş.

2.5 yaşımdan beri arkadaş olduğum kişidir. aynı mahallede büyüdük, aynı ilkokulda okuduk. farklı lise ve üniversitelere gittik. bedenlerimizin arasına kilometreler girdi ama ruhumuz hep yan yanaydı. sürekli konuştuk. tatillerde sürekli buluştuk. sonra onlar mahalleden taşındı. yine kopmadık. şu an ise ben farklı bir şehirde çalışıyorum ama hala en iyi arkadaşımdır. bazen koşuşturmadan birbirimizi arayıp soramasak da hiçbir zaman birbirimize gönül koymadık. şu an 25 yaşındayız ikimizde ve geçen 23 sene boyunca bir an bile olsa kavga etmedik, birbirimize küsmedik. birbirini en iyi tanıyan, kan bağı olmayan kardeşiz. geçtiğimiz haziran ayında ise evlendi ve ben nikah şahidiydim. *
o kadar mutluyum ki onun gibi bir dosta sahip olduğum için. hayattaki en büyük şanslarımdan biri. iyi ki varsın miniğim * seni çok seviyorum dostum.

yaklaşık 25 yıldır dostum olan bir çocukluk arkadaşım var. neler yaşadık onunla neler. sigaraya beraber başladık. içtik, gezdik eğlendik. sonra evlendi. eskisi gibi gelemez, takılamaz olduk. bir gün öğrendim ki kocası uygun bulmuyormuş arkadaşlığımızı. buna rağmen ara sıra görüşüyorduk. ama hep aklımın bir köşesinde "acaba ona zarar mı veriyorum" düşüncesi gelip geçiyordu. ona açtım bu düşüncemi. "saçmalama" dedi bana. "sen benim 25 yıllık dostumsun, o benim bir yıllık kocam. karışamaz bana."

bir akşam evde takılırken onunla ortak bir arkadaşım aradı, konuştuk. benim yüzünden kocasıyla sürekli kavga ediyorlarmış. bunu öğrendim. içime nasıl bir bıçak saplandı anlatamam.

ne yapmalıydım?

epey plan yaptım. onu kendimden uzaklaştırmalıydım. yuvasını dağıtmamak pahasına ben aradan çekilmeliydim. buna karar verdim.

son buluştuğumuz gün sudan sebeplerle kavga çıkardım. bilerek kırdım onu. azarladım. ağlattım. ve kalkıp gittim. o gün milat oldu. yavaş yavaş soğuttum kendimden. bende ondan. sonra da tayinim çıktı gittim o şehirden. bağlantı koptu.

aradan 5 yıl kadar geçti. iki kızı oldu. şimdi mutlular, kocasıyla da iyiler. ortak arkadaşım sayesinde sürekli alıyorum haberini. ve o bilmiyor ama bit gölge gibi onu izliyorum. çünkü dost olmak, dostunu mutlu görmeyi gerektiriyor...

camdan cama konuştuğum çocukluk arkadaşım vardı. keşke süpermen olup seni kurtarsam dşyordu bana. ben o güzel anlarda kaldım.

(bkz: lahmacuncudanterasagelenkurum)

kendileri can dostumdur. çok şey gördük yaşadık hatta bu ara aynı şeyleri yaşamaktayız. bu ara içki muhabbetimiz varolluşsal sancılar falandır o yüzden.

daim ol bro

yalnız kendisi insanı hep böyle uğraştırır bakınız için kendisinin nickini yazarken bile 70 kere mesaj kısmına bakmak durumunda kaldım. özü sözü bir sıkıntısız tertemiz arkadaşlığımıza bu bazen yakışmamakta.

çoğunu görmüyorum sağ mı yaşıyor mu belli değil zaten görsem de tanımam değişmişlerdir.

yıllar sonra seni gördüğünde çok değişmiş olsan bile tanır. 6 ay önce tanıştığın kişi seni değişmiş halde görse tanımaz bak. ama o tanır. çocukluğunu bildiğin insan hep tanıdık gelir gözüne. evet.

bazıları için çok büyük yer kaplayan,bazıları için ise anmak bile istemeyeceği arkadaş türüdür.

biraz evvel 3 ü ile beraberdim. şaka maka 35 yildir birlikteyiz heriflerle biz birimizi tanidigimizda okul hayatimiz daha yeni baslamisti. 35 yil az degil.

en samimi 2 arkadaşımdır. çocukluk arkadaşlarım, 17 yıla dayandı sanırım. allah bozmasın diyelim.

hiçbiriyle bir problemim olmamasına rağmen birçoğunun hayatlarında yol katetmesi ve benim eli avcu boş duruma düşmem, durumundan utanç duymam yüzünden kaçtığım insanlar.

çocukken kazandığınız arkadaşlar çok daha değerli oluyor. sonradan kazandığınız kişiler genellikle sizi satıyor.

büyüyünce pek anlaşamadığımız arkadaş modeli.

şuan hiçbiriyle görüşmediğim topluluk. önemli tipler değillerdi zaten.

hepsinden nefret ediyorum, her biri ayrı travma, psikolojim onlar yüzünden bozuldu. yapılan zorbalıkları asla unutmadım, hepsi hasta ruhlu iğrenç yaratıklar.

elif adında çok sevdiğim benden 2 yaş büyük olan bir arkadaşım vardı. okuldan gelir gelmez onunla oynamak için sabırsızlanırdım. ne masum zamanlarmış. şimdi elifi görsem aynı heyecanı ne o hisseder, ne ben. çocukluk arkadaşını anlamlı kılan çocuklukmuş meğer.
bir de yusuf vardı çok sevdiğim. o da benden 2 yaş küçük olmasına rağmen sürekli gelir benimle oynardı. ortaokula kadar hep arkadaştık. çocukluğun kendine has bi güzelliği var ki hayatın geri kalanının hiç bir anında olmayan. şimdilerde oraya dönmek orada kalmak isterdim. mümkün olmayan şeyleri mi hep istiyorum bilmiyorum ama gece gece bunları söylemek geldi içimden.

büyümesine rağmen içinde hep çocukluğunu taşıyanlar ve bu artık geri dönülmesi zor zamanları bilhassa gecenin geç saatleri hatırlayıp da içlenen mektuplar için hayat gerçekten zor.

ben hiç sevmem. komşumuzun benden küçük bir kızı vardı. bebeğimin battaniyesini alıp götürmüştü ve bir daha getirmemişti. işte ben bu kadar kinciyim arkadaşlar. benden alınanı asla unutmam.

kimisi iyidir, 20 yıl geçmesine rağmen işinizi halleder vs hani sizin için uğraşır.
kimisi de kötüdür. yolda görsen kafanı çevirirsin, seslenirse "aaa naber yaaa" dersin

birkaç ilkokul arkadaşım ve bebeklik bir arkadaşım hala en yakın arkadaşlarım arasındadır. diğerleriyle de düğünde dernekte nadir de olsa görüşür çok güzel vakit geçiririm. insanın çocuk yönünü hatırlatan, güzel anılarının olduğu ve görüşmesen bile başka bir bağla bağlı olduğun arkadaşlardır. çok severim iyi ki varlar.