çok mutsuz olmasına rağmen gülebilen insan

bendim bu. artık vazgeçtim güçlü görünmek için çabalamaktan.

napsın gariban, ağlayınca daha fazla ağlatıyorlar

dışarıdaki insanlara dağları, duvarları olan; o dağlarındaki mağarasına saklanan kişidir. her şeyi köşesinden, içinde yaşayan naif insanlardır. napsın insana anlatsa arkasından vuracağına dağa taşa haykırıyor garibim.

mutsuz olduğunuz zamanlarda uykusuz bir geceden sonra hele de ağladığınız bir gecenin sabahındaysanız sadece tebessüm ile çok gülüyormuş gibi bir görünüm elde etmeniz muhtemeldir

(bkz: joker)

tam bilmiyorum ama sinir olduğumda ve üzüldüğümde gülmeye başlıyorum. ağlasam dahi ağlarken gülüyorum. tabii ki nedenini de araştırdım. insan beyni kendini savunmasız hissettiği için en başta ağlamaya programlı. eğer ağlayarak moraliniz düzelmezse güzel anılar aklınıza geliyor ya da umutlarınız ve başarılarınız. eğer bu da işe yaramazsa gülmeye başlıyorsunuz. insanlar böyle olunca dışarıdan deli gibi gözüküyorlar ki aslında bu da işe yaramazsa delirme başlıyor çünkü beynin başka bir savunma mekanizması kalmıyor ve kısa devre yapmaya başlıyor.

mutsuz olduğu an gülmeye başlayan insanlar sürekli mutsuz olduklarından, beyin ilk evrelerin işe yaramayacağını düşünerek direkt olarak son evreye geçiyor. şöyle bir durum var bilinç altı ve beyin tam olarak çözülemedi hala. başka bir durumda olabilir. üzüntüye böyle baş kaldırıyor olabilir ya da sadece öyle istiyordur. belki de joker'i çok seviyor da olabilir.

(bkz: ben)

temiz delirdik iyi delirdik.

güçlü insan

andras arato'dur.

gülemiyorsa çok mutsuz değildir.

gülmek de bir örtü işte.

ağlayarak hayat geçmiyor. o kadar mükemmel olmadığı aşikar fakat intihar etmeyecek olan her insan yaşamaya mecbur.

bugün 24 kasım öğretmenler günü. bir yıl dokuz ay yirmi beş gün önce bu hayatta her şeyiyle kendine hayran bırakan, (en azından ben hayrandım.) sadece okulda değil okul dışında da çok iyi bir yol gösterici olan, öğrencilerine öğretmenlik yaparken aynı zamanda bir baba olan çok kıymetli, sevgili ortaokul türkçe öğretmenimi kaybettim. bu yıl öğretmenler günü için benden şiir okumam istendiği günden beridir gülmeye çalışıyorum. onu çok özledim. ama çok fazla özledim. kızı benden bir yaş küçüktü. okulda herkes öğretmenim ile beni baba kız zannederdi. (çocukluk ya soy isme bakmak da akıllarına gelmiyor.) kızı da "ben miyim kızı sen mi belli değil." derdi. hatta bir gün sınıftan birileri "hocam kiraz çiçeği sizin kızınız mı?" diye sormuş. öğretmenim de "evet." demiş. bana gelip "senin baban mı?" dediklerinde hayır demiştim ve bana bu olayı anlatmışlardı. ben de yanına gidip "hocam kiraz çiçeği sizin kızınız mı diye sorduklarında evet demişsiniz." dediğimde bana "evet. kızım değil misin yoksa?" demişti. her hareketine dikkat eder, onu örnek alırdım. şiire ilgi duymamın temelinde yatan kişi de yine canım öğretmenimdir. üç hafta yoğun bakımda yattığı vakit o üç hafta bana üç asır gibi gelmişti. şimdi bakıyorum yaklaşık iki yıl olacak. adına kütüphane açtılar. çünkü kendisi (rabbim şehadetini kabul etsin) şehit oldu. savaştan değil, virüs sebebiyle hastalıktan. ona öğretmenler günü için alıp da veremediğim hediyeyi hâlâ saklıyorum. (seni çok özledim. sen sensizliğin ne denli felaket bir şey olduğunu bilmezsin.) işte gülmek hiç kolay olur mu asıl kutlamak istediğin kişi harici herkese özel günlerini kutlamak için şiir okumak. hele bu şiir sevdası o kişiden geliyorsa.

gülmemizin sebebi ağlayınca bir yere varılmıyor

ben değilim. mutsuzsam ve gülümsemeye çalışıyorsam yüzüm çok garip bir hal alıyor, karşımdaki kişi canımın sıkkın olduğunu hemen anlıyor. direkt gülümsemeyi beceremiyorum yani.

gözleriyle değil ama, sadece ağzıyla güler.

buruktur o da.

elinden başka bir şey gelmediği içindir.

bir arkadaşımdan biliyorum. bayağı zor durumda ama işte ne yapsın.

sahtekar insan.
çok mutsuzken nasıl gülebilir insan? hem neden gülmek zorunda? ben de sevmem herkesin her duygumu görmesini ama bazen o duygu yaşanmak zorunda.

teselli cümleleri duymaktan nefret eder, hemen konuyu değiştirir.