dahi olan insanların melankolik olması

prof. doktor sinan canan'ın bu konuyla alakalı açıklamada bulunduğu videosunu bırakayım.
biraz da bilim

bizim ülke için doğru değildir. burada melankolik takılanların alayı arabesk kültürün etkisi altında haberi yok. arabesk işlemiş her yanımıza.

dahi ve dâhi arasındaki korkunç farkı düşününce müthiş bir melankoliye sürükleniyorum.

tesadüftür. farklı zamanlarda başka türlü de olabilirler. ancak, dahi (fazladan zeki) olmayan insanların neşeli olmak için oldukça fazla zamanları ve gerekçeleri olduğu söylenebilir. farklı zamanlarda sıradan insanlar da başka türlü olabilirler. kötü dönemlerde vasat akıllarıyla insanlar düşünceli ve kederli olurlar, yaşlı ve olgun dönemlerinde tiyatral bir üstün zekaya sahip olabilen vasat insanlar gözlemlenmiştir.

melankolik olma durumu hüzünlü ve mutsuz olma durumudur.
dahi bi insan her şeyin en ince ayrıntısına kadar düşündüğü için haliyle üzülecek bi şey bulur . ancak b3n kesinlikle üzüldükleri şeylerin boş şeyler olduğunü düşünmüyorum.
hatta aziz sancarın bi yazısı aklıma geldi şuraya bırakıyım da ne demek istediğimi anlayın.

tüm melankoliklerin kendini dahi sanmasına neden olan durum.
toplumsal olayları dert edinmek, geçim kaygısı çekmek, ülkenin geleceği için endişelenmek ve tüm bunların sonucu olarak üzülmek/melankolik davranmak sizi dahi değil insan yapar.

zeki insanların genellikle melankoli oldukları belli evet ancak her zeki insan melankolik olsa bile her melankolik insan zeki değildir.

melankoli iki ucu çikolatalı bir sopa gibidir. bununla içinize kapanıp yaratıcılığınızı da arttırabilirsiniz, üzüntünüzden yalnızlığından kaçmak için uyuşturucu bağımlısı veya alkolikte olabilirsiniz.

yok ben malım.

melankolimin dahilikle alakası yoktur.

az önce oğlan van gogh'tan bahsetti. sinir krizinden sol kulağını kesmiş. "niye bu dahiler özel hayatlarında çok sorunlu oluyor?" diye sordu. hayat işte bir taraftan çok verince diğer taraftan da alıyor sanırım.

(bkz: dahi olan insanların ayrı yazılması)

melankolik halime bahane bulurken ben. bazen gerçekten sebepsiz depresif oluyordum, al sana sebep gibi sebep.
dahiyim diyorum oğlum neden anlamıyorsun?

melankoliğim, bununla yüzleşemiyorum ve beni içten içe bitiriyor, bari zekiyim diye de yanına ekleyeyim de oradan yediririm bari diye düşünenlerin ortaya attığı mit herhalde bu da.

farkındalık falan da denilmiş fakat melankoliyle bunun alakası yok arkadaşlar, farkında olan insan cahillerle çevrili bir coğrafyada melankolik değil tam tersi fazlasıyla realist olur, bu da duygusal değil tam tersi mantıken yorumlamaya açık hale getirir insanı ve melankoli mantık içerisinde kendine yer bulamaz, bulunmayı teklif dahi edemez hatta.

bu mallar giderek cozuttular yakında fahri doktoralık falan verecek kendilerine.


ulan aklima bi dengesiz geliyor kendini dahi falan sanmak için bu basliga yazmis olabilir diye ama engellerini kaldirip bakmaya korkuyor "yazmissa dayanamam sovup sozlukten bu gereksiz yuzunden ceza yerim" diyorum.
ne olur o mal bu basliga yazmamis olsun.

bir nebze katıldığım durum.
hayatınızı, çevrenizi ve düzenleri sorgulamaya başladığınız zaman nihai sonuç koca bir boşluk hissi oluyor. varlığın sebebi, sırf yaşamak için verilen çaba, insan ilişkileri bunların hiçbiri gerçekten cevabı olan ve insana doyum hissini yaşatan şeyler değiller. daha derin bir anlam arayışı insanı ya derviş yapıyor ya da deli. her ikisi de biraz melankolik oluyor zaten. seçenek olarak vermediğim ama var olan üçüncü bir tercih de var aslında, o da görmezden gelenler. bu sorgulamalara girip hiç girmemiş gibi çıkanlar. hayatın anlamsızlığına hakim olup düzenin içerisinde kaybolmak isteyenler, uyum yeteneği geliştirenler aslında bunlar. gayet aklı başında olup sistemden çıkış olmadığını fark edenler de aynı zamanda.
ben ise henüz hangisine gireceğimi bilmiyorum. derviş olmama hayat izin vermiyor, deli olmak veya görmezden gelmek arasında bir yerlerdeyim.

ya ben de diyorum. ondanmış demek. gideyim amonyum siklomat deneyime devam edeyim. yarim kalmıştı.

melankoli değildir o depresyondur. acilen tedavi olmalısınız...

üstün zekalıların bana göre duygusal dengelerini koruyabilmelerinin birkaç yolu var:

1-) kafa dengi arkadaşlar bulabilmeleri. ki bu zordur. birtakım özel okullar ve iş yerleri dışında kendi zekalarının seviyesindeki kişilerle "denk gelmeleri" zordur üstün zekalıların.

2-) ileri düşünme becerilerini tamamen tatmin edebilecekleri işlerde çalışmaları ve/ya böyle şeylerle meşgul olabilmeleri.

3-) her veya çoğu frekans ile empatik bir bağlantı kurabilmeleri. yani sürekli uzay tarımı vs. gibi ileri seviye konular dışında da ilgi alanları olması ve bu eksende çeşitli çevrelerdeki insanlarla iletişim kurarak zaman geçirebilmeleri.

not: bu yazdıklarımda bilimsel bir amaç gütmedim. kişisel gözlemlerim sonucunda bu sonuçlara varmıştım epey zaman önce.

bu arada bir insanın kendini dahi veya sanatçı sanmasıyla gerçekten öyle olması tartışmalı konulardır. bana göre teknik alanlarda üstünlük gösteremeyen kişilere dahi denmemelidir. "şerefsizim aklıma gelmişti"lerle yürümüyor bu işler. dahiyseniz ve öyle anılmak istiyorsanız insanlığa önemli bir şeyler katmalısınızdır. bence.

cümleyi; melankolik olanlar genelde dahidir yorumuyla algılamış yazarları gördüğümüz başlık. melankolikler dahidir denmiyor, dahiler genellikle melankoliktir deniyor. arada fark var, bayağı. aksi takdirde ülkece dahi olabilirdik.

melankoliği alkolik okumuşum. tam bahane olarak sunacaktım fark ettim.
not:deha ve melankoli arasındaki paralel ilişki iddiası.

ya yok böyle bir şey kim uyduruyor bunları.

melankolikliğinin nedenleri muhtemel: fakir, tipsiz ve cüce olmandan kaynaklıdır.

para kazanın. fakir avuntuları görmek istemiyorum artık bu semada.