en son mutlu hissedilen an

eskidendi çok eskidendi

bana bakmayın ben salak sapak şeylerle mutlu olurum. size bakmaya geldim *

az önce kendi içimde kocaman bir düğüm haline gelmiş bir meseleyi, bir kez daha düzenleyip ifade ettim. fakat bu kez hepsinden farklıydı. diğerlerinin aksine öfke ya da hırs yoktu. bu konuyu kendi içimde kapatma zamanım geldi artık sanıyorum. kapatıp mazi rafına kaldırmaya hazırım duygusal olarak. yeterli süre geçti. fazlası, fazladan olacak ve artık gerek yok.

bu kararı sonunda verebildiğim için mutluyum şu an. çok uzun, çok uzun olduğu için yorucu, yorucu olduğu için de zorlu bir süreçti bu. geriye alışkanlıklar kalmıştı ama artık onların da yükünü bırakıyorum. böylelikle değişim tamamlandı.

memleketin ve dış ülkelerin tüüm beldelerinden baykuş çizimleri gelir de ben nasıl mutlu olmam a dostlar.

mütüş olmuş antagonistx. teşekkür ederim.
baykuşun bakışa ayrıca bayıldım. *

milka'ya indirim gelmişti :(

sözlü mülakatı geçtiğimde çok mutlu hissetmiştim ama ondan sonra çok karıştı işler.

yaklaşık 5-10 dakikadır duvarla bakışıyoruz. hah o gün/o an çok mutlu olmuştum dediğim bi gün/an yok. allah da böyle hayatın belasını versin diyeceğim de zaten vermiş gibi.. :/ allam dünyayı yok et

birkaç saat önce pazardan kıvırcık aldım bugün. ama nasıl bir kıvırcık var ya böyle kıvır kıvır kıvırcık. böyle çıtır çıtır. yaprakları nasıl düzgün nasıl yemyeşil. resmen gülüyor. nasıl kıyıp salata yapacağım ben onunla. yani öyle bir güzel kıvırcık.
öyle saçma şeylerle mutlu mu olunur? valla ben oldum. ama nasıl güzeldi bir görseniz*

hatırlayamadığım ama olmasını dilediğim an

10 aylık yeğenim beni çok seviyor. görüntülü aradım beni görünce yüzünde açan gülücükler ve kendince yaptığı sevinç hareketleri günümü güzelleştirdi.

olsa dükkan senin be abijim.

hatırlamayacak kadar küçük mutlukuklarım var.

örümcek adam çizgi romanının ilk sayısını aldım geçen hafta tüyap'tan ve hayatımda ilk kez çizgi roman okudum, çok güzel deneyimdi çok mutlu oldum. kitap okumaktan soğuyanlar bir süre bunu deneyebilir.

yeğenim hastaneden çıkıp eve geldiğinde dünyalar benim olmuştu. henüz üç aylık minik bedeni koronayla olan savaşını kazandı ve sapasağlam bize döndü.

bir durup düşündüm ama çok olmamış ya mutlu olalı.
iki gün önce aylardır görmediğim biriyle görüntülü konuştum.
yaşadığım mutluluğu tarif edemem. * )

epey uzun süre. hesaplayamayacağım kadar hemde. mutsuz olduğum anı bulmak ondan daha kolay. daha yakın çünkü.

yaklaşık 2 dakika öncesi:
kahvaltımı yaptım, balkonda kahvemi içip bu güneşli izmir sabahını karşılıyor ve bir yandan gün içi organizasyonlar için whatsapptayım.
köpeğim kalktığı yerden geldi, yanağımdan bir ufak yaladı sonra oturup gülümsedi.
ya seni ısırırım çocuk...

sabah evden çıkarken eşimi görünce mutlu oluyorum.

iş çıkışı eve gelirken parkta battaniyenin altında yatan bi adam gördüm. belli evsiz. lan dedim bu bir tesadüf olamaz ben bu adamı görüyorsam belli ki yardımcı olmam gerekiyor, 50 lira para var cebimde. gittim 20 liraya çorba aldım geldim. abi dedim çorba içer misin. bırak abla oraya alırım ben dedi. nedense birşeyler söylemem gerekiyormuş gibi hissettim. abi dedim kalacak yer var üşürsün gel bu gec... dememe kalmadı adam bağırmaya başladı. abla al çorbanı da yürü git akşam akşam beni delirtme diye. ay tamam be gidiyorum diyip hızlıca uzaklaştım ordan. eve gelen kadar da kendi kendime güldüm. be dengesiz. be saf. senin neyine adama akıl vermek. koy çorbanı defol git evine. hayatımın ayarını evsiz bir adamdan alacağım aklıma gelmezdi. hep böyle beni çok zenginlerden biri tersleyip, işte görgüsüz sen ne bilirsin fakir falan diye bozacakmış gibi düşünürdüm. nasip böyleymiş.

hatırlamiyorum.