geceye bir şiir bırak

mahallemizde
senden başka ağaç olsaydı
seni bu kadar sevmezdim.
fakat eğer sen bizimle beraber
kaydırak oynamasını bilseydin
seni daha çok severdim.

**

güzel ağacım!
sen kuruduğun zaman
biz de inşallah
başka mahalleye taşınmış oluruz.

(bkz: orhan veli kanık)

sevmek… bir bütün nereden baksan, ne ayıp, ne günah, ne de uygunsuz… kolların da, ağzın da yüreğe katılması…
*

o mavi gözlü bir devdi.
minnacık bir kadın sevdi.
kadının hayali minnacık bir evdi,
bahçesinde ebruliii
hanımeli
açan bir ev.
bir dev gibi seviyordu dev.
ve elleri öyle büyük işler için
hazırlanmıştı ki devin,
yapamazdı yapısını,
çalamazdı kapısını
bahçesinde ebruliiii
hanımeli
açan evin.

o mavi gözlü bir devdi.
minnacık bir kadın sevdi.
mini minnacıktı kadın.
rahata acıktı kadın
yoruldu devin büyük yolunda.
ve elveda! deyip mavi gözlü deve,
girdi zengin bir cücenin kolunda
bahçesinde ebruliiii
hanımeli
açan eve.

şimdi anlıyor ki mavi gözlü dev,
dev gibi sevgilere mezar bile olamaz:
bahçesinde ebruliiiii
hanımeli
açan ev..

bir gün insan, virgülü kaybetti, o zaman zor cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı; cümleleri basitleşince düşünceleri de basitleşti.

sonra ünlem işaretini kaybetti; alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. artık ne bir şeye kızıyor, ne bir şeye seviniyordu. hiçbir şey onda en ufak bir heyecan uyandırmıyordu.

bir süre sonra soru işaretini kaybetti ve soru sormaz oldu, hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu: ne evren, ne dünya, ne de kendi apartmanı umurundaydı. birkaç sene sonra iki nokta işaretini kaybetti ve davranış nedenlerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti.

ömrünün sonuna doğru elinde yalnız tırnak işareti kalmıştı. kendine özgü tek düşüncesi yoktu, yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu. son noktaya geldiginde düşünmeyi ve konuşmayı çoktan unutmuştu.

kullar dinini unuttu . mahşer gününü unuttu. yollar yönünü unuttu.ben seni hiç unutmadım.

"bazen soruyorlar, mucizelere inanıyor musun diye. hiç duraksamadan evet diyorum. bir anlık mutluluklarımızın upuzun mutsuzluklarımızın unutturabilmesi

mucize değilse nedir..."

haşmet babaoğlu

denizde yüzüyor boy boy odun,
evde ne şeker kaldı ne de un.
denizde balık gibi yatıyor ay,
şinanay yavrum şinanay.

gökte uçuyor martılar,
denizde kum gibi balıklar.
bir kilo istavrite,
300 lira diyorlar.

saygıdeğer moderasyon'a hediyyemdir. evet

ben seni değil resimini tanıyorum. belki sen benim bütün güzel düşüncelerimi yıkarsın ,izin ver ben onu seveyim.

ataol behramoğlu
bir gün mutlaka s/ 51

bütün iyi kitapların sonunda
bütün gündüzlerin, bütün gecelerin sonunda
meltemi senden esen
soluğu sende olan
yeni bir başlangıç vardır

parmağını sürsen elmaya, rengini anlarsın
gözünle görsen elmayı, sesini duyarsın
onu işitsen, yuvarlağı sende kalır
her başlangıçta yeni bir anlam vardır.

nedensiz bir çocuk ağlaması bile
çok sonraki bir gülüşün başlangıcıdır.

umuş/edip cansever

kaybettiğin yerde bekleme, güçsüzler öyle yapar.
sana kapanan kapıyı bir daha çalma,
kapanan kapıyı acizler çalar.
unutma ki bu aşağılık dünyadasın;
kötülüğü baştacı edip iyiliği çılgınlık sayan dünyada.
şunu iyi bil ki; şeytan da kutsal kitaplardan örnekler verebilir.
ve cehennem boş, şeytanların hepsi burada…
her düşünceni dile getirme,
sana yakışmayan hiçbir düşünceyi hayata geçirme.
samimi ol fakat basit davranma.
huzur ancak gökyüzünde vardır…
biz ise yeryüzündeyiz.
utan ey çağ! soylu insan yetiştiremez oldun.
arama boşuna bulunmak istemeyeni.
insanlar göründükleri gibi olmalıdır,
eğer değillerse…
hiç görünmesinler daha iyi.
kader mi aşkı kovalar, yoksa aşk mı kaderi?
kimseler çözemedi bu bilmeceyi…
hoşça kal, değerin çok yüksek,
tutamam seni…
sen ancak görenleri seversin, bense körüm…
sen ne kadar kalsan da geliyorsun benimle…
ben ne kadar gitsem de kalıyorum seninle.
öğret bana nasıl unutulur düşünmek?
oysa benim ruhumda savaş var.
durmadan ölüyor içimdeki insanlar.
boğ kendini yüreğim; dilimi tutmam gerek…

william shakespeare

bu kasvetli geceye ömer lütfi mete'nin gülce şiirini bırakıyorum

uçurumun kenarındayım hızır,
bir dilber kalesinin burcunda,
vazgeçilmez belaya nazır.
topuklarım boşluğun avucunda,
derin yar adımı çağırır,
kaldım parmaklarımın ucunda.

uçurumun kenarındayım hızır,
bir gamzelik rüzgar yetecek,
ha itti beni, ha itecek.

uçurumun kenarındayım hızır,
divan hazır,
ferman hazır,
kurban hazır,
güzelliğin zulme çaldığı sınır.
başım döner, beynim bulanır
el etmez,
gel etmez,
gözleri bir ret, bir davet.
gülce uzak uzak dolanır,
mecaz değil,
maraz değil,
gülce semavi bir afet.

uçurumun kenarındayım hızır,
gülce bir beyaz sihir,
canıma bedel bir haz.
nur,
nar ve nurdan bir zehir,
gülce araf'ta infaz.
bir tek bakışıyla suyum ısınır,
güzelliğin zulme çaldığı sınır.

uçurumun kenarındayım hızır
ben fakir,
en hakir,
bin taksir.
cahil cesaretimi alem tanır.
ateşten
kalleşten
mızrakla gürzden
dabbetül arz'dan
deccal'dan, yedi düvelden
korku nedir bilmeyen ben,
tir tir titriyorum gülce'den.
ödüm patlıyor gülce'ye bakmaktan,
nutkum tutuluyor, ürperiyorum.
saniyeler gözlerimde birer can,
her saniyede bir can veriyorum.

uçurumun kenarındayım hızır,
bir dilber kalesinin burcunda.
vazgeçilmez belaya nazır,
topuklarım boşluğun avucunda.
derin yar adımı çağırır,
kaldım parmaklarımın ucunda

seni bulmaktan önce aramak isterim
seni sevmekten önce anlamak isterim
seni bir yaşam boyu bitirmek değil de
sana hep hep yeniden başlamak isterim.

özdemir asaf

ölüm içimde
ölüm dışımda
ölüm talihsiz aşımda
ölüm kuru başımda
teselli benim gözyaşımda.

sus gönlüm.

bir elif miktarı sus. az kaldı bahara. dayan gönlüm. denizin içinde meydana gelen. görünmeyen dalgalar gibi yüreğin biliyorum. beklemekten başka çare olsaydı, seni durdurmazdım. inan bana. ama yok. başka çare yok. unutma ki ilaç bile beklemeden tesir etmez, çiçek bile vakti gelmeden önce açmaz.

sus gönlüm. bu kışın bahara dönünceye kadar. bu gece gündüz oluncaya kadar. uzak yollar yakınlaşıncaya kadar. bu sıkıntının ardından ferahlık gelinceye kadar. ve yüzümüz vuslat gözyaşlarıyla ıslanıncaya kadar sus…
sus gönlüm. bütün bu susmalarına karşılık her şeyin hayırlısının olacağına inanarak sus.

sus gönlüm. çok dile getirme. sen dile getirdikçe gönlün daha da coşuyor, daha meraklanıyor ve beklemek daha da zorlaşıyor.

sus gönlüm. çok laf etme. az söyle ki işimiz olgunlaşsın. az söyle ki hakka karşı yanlış kelam çıkmasın.

sus gönlüm. her susuşun bir cevap olsun. her susuşun, sabrın olsun. her susuşun, duan olsun. içten yakarışının adı olsun, susuşun. bekleyişinin, umut edişinin, inancının, sevdiğinin vurgusu olsun, susuşun…

şems- i tebrizi

kuş uçmaz, kervan geçmez bir yerdesin.
su olsan kimse içmez,
ölür de susundan
yol olsan kimse geçmez,
sarp kayalara uğratır da yolunu
elin adamı ne anlar senden?

#2887555
şemsi tebrizi facebookta mı paylaşmış twitterda mı?

geceye şiir bırakılan başlık.

yazmadım seni daha,
sevmeye ayırdım tüm zamanları,
yazmaya bu yüzden vaktim olmadı.
ben düşünmeye başlayınca seni
-ki bu bir önceki düşünmenin sonundan çok öncedir
inan ki dağlar, taşlar, inan ki bulutlar, yağmur ve kar
toprakla su ve gökyüzü, güneş ay ve yıldızlar
onlar da benimle birlikte
ve onlar da benim kadar seni düşünürler...
hep dalgınım bu günlerde
saati cezveye koyup yumurta tutuyorum,
bir gün takvime bakmasam yılı unutuyorum.
aklım başıma gelmiyor, başıma çarpmadan dallar
yolda yürürken dalıp dalıp gidiyorum.
nisan'a kaç var diyorum saati sorarken.
hiç böyle olmamıştım.
bilenlere sordum; 'aşk bu' dediler.

yıldız kenter

sor, gücün sormaya yetiyorsa
var mıymış gönlümü bin parçaya böldüğünün bir sebebi

tüm izm'lerin arasından sıyrılıp gel bana
seninle direnelim zamanın yozluğuna, ihanetine
insanların hasetine, kötünün kötülüğüne
öyle bir tadını çıkaralım ki dünyanın,
kıskansın adını bilmediğimiz aşk tanrıları.