hiç gelmeyecek birini özlemek

gelmeyecek olan mı özlenen?
yoksa;
gelecek olan beklemeye değecek! ondan mı?

hayatında ölüm nedir bilmeyen ve ölüm ile gelen ayrılıktan sonra yaşanan özlemin ne demek olduğundan bihaber, cepleri taso dolu z kuşağının aşk acısı yaşadıklarını gördüğümüz başlık.

geleceğini bilseydin özlemezdin, özlemiş 'gibi' bir his olurdu sadece. (bence)

daima hissettiğim duygudur kendileri, insanın içinde hep mi bir özlem olur...

gelir belki, yine de umudu kaybetmemek lazım. milyarlarca galaksinin içinde samanyoluna, samanyolundaki milyarlarca yıldız ve sistem içinde güneş sistemindeki minicik dünyaya denk gelen insankızı elbet özlediği insanoğluna da denk gelir. hiç olmazsa bir süreliğine kesişir, hiç olmadı bir anlığına teğet geçer.

"birikmiş bir özlemi sakladınız mı. gelmeyecek bir gideni, olmayacak bir nedeni beklediniz mi."*

ilk aklıma bu sözler geldi ve birkaç cümle yazmak istedim. özlemek gerçekten zordur. ama hiç gelmeyecek birini özlemek ondan çok daha fazla zor ve acıdır. çünkü gelmeyeceğini bile bile özlemek, belki de kişinin kendine yapabileceği en büyük kötülüklerden biridir. aklımız bilir o kişinin gelmeyeceğini, kalbe: "zaten gelmez boşuna bekleme" der. ama kalbimiz hep bekler. o küçük umudunu hiç kaybetmez. bazen azalır o umut bazen çoğalır ama asla bitmez.

bazen de vefat eden ve gerçekten gelemeyecek birini özleriz. sahiden onlar da bizi özlüyor mudur? biz onların seslerini kulaklarımızda duyabilmek, gülüşlerini hatırlayabilmek için kendimizi paralarız çünkü.

her şekilde özleriz de özleriz... bile bile, içimiz yana yana, kalbimiz kan ağlaya ağlaya... ama vazgeçmeyiz. ne kadar çabalasak da didinsek de yüreğimiz bırakamaz özlemeyi. unutamaz sevdiğini. işte seven insan, sevdiğini sadece gelecek diye özlemez. evet, o kavuşma anının hayali çok güzeldir fakat bazen özlemek bile ayrı güzel değil midir?

"baharda kışı, kıșında baharı özler insan. ne uzaksa onu özler... kavuşmak șart mı? boșver! bazı şeyler yokken güzel."*

evet aynı şairden başka bir söz daha. ama gerçekten de haklı. bazen kavuşmak şart değildir. bazen kavuşmak yokken güzeldir...

ve o özlemi hatırlatıkça gelen kalp ağrısı göz yaşı...

dünyalar kadar sevdiğin bi kitabın ya da içinde yaşamak isteyecek kadar hayran kaldığın bi film/dizinin bitmesini kabullenmemek gibi. tabi çok daha ağırı. aslında beyin her şeyin farkındadır, gelmeyecekse napıyoruz kardeşim işim gücüm var benim der ama kalp işte. kalp 3 yaşındaki çocuğun annesini 5 dk göremeyince ömrü boyunca göremeyecek hissiyatına kapılması gibi laf dinlemez. kimsenin ne dediği zerre önemli değildir. eğer sevdiği orda yoksa her şey çoktan bitmiştir zaten.

bazı insanlar vardır yakındayken bile uzaktır .
bazı insanlar da vardır uzaktayken bile yakındır .

tüm acıları yürekte,ateşi kalbinde taşımaktır bu.sevmeyeceğini bildiğin birini delice sevmek,gelmeyeceğini bildiğin birini tüm hücrelerinle özlemek...ölmek için yaşamak,yaşarken ölmek...

şey çok garip hissettiriyo, gelmesini isteyip istemediğini bilmeden özlemek. çünkü gelirse nolacak bilemiyorsunuz, biri gitmişse gitmesinin bi sebebi vardır, değil mi? cevap ortada zaten. ama artık akıl mı dersin, kalp mi dersin sana meydan okuyo, diyo ki unuttun, gitti ama galiba ihtiyacın var. ben bazen anlattığım şeylere verdiği tepkileri ve aynı konuda onun fikirlerini öğrenmeyi özlediğimi fark ediyorum. ayyyyy ne uzattım ben de *

gerçekten kendisini mi,kendinizin o zamanki halini mi yoksa asıl o zamana yayılmış olan mutluluk halinizi mi özlüyorsunuz diye düşüne düşüne içinden çıkılamayan durumdur.

bazı şarkılar sonmuş gibi,
bazı şarkılar oymuş gibi,
bi' denizcinin evine dönmesi kırlangıçların umrunda olmaz.
şimdi kuş vuran bir sapan kadar merhametsiz sensizlik...
ait olmadığım bi denizin tam ortasındayım.
yüzeceğim sana varana kadar kulaçlarım.
neredesin söyle?

içimden geçen yanımda olsa... * *

hiç yaşamadığım şeydir. kafamda bitirdiğimde sahiden bitirebilen şanslı insanlardanım sanırım.

olmayan birini özlemek gibidir.

çaresizliği en iyi anlatan şeylerden biri

bunlar hep neden oluyor biliyor musunuz?
erken uyumamaktan, gün içinde enerjini atmayıp gece böyle derinnn derinnn düşüne düşüne olmayan birini bile özletiyor beyin. işiniz gücünüz olsaydı aklınıza gelemezdi, gelse bile ne alâka emenike der geçerdiniz.

ölüm manasında kullanılan başlıktır.
alışamamaktır, zamanın öylesine akmasıdır. bomboş hissetmek, çaresizlik, mecburiyet...hepsi bir arada işte.
en beter duygulardan biridir. gelmeyecektir, gidemeyeceksindir. yine de özlemekten vazgeçememektir.

5 sene oldu sözlük. bilmiyorum bu iş nereye varır. bu sızı öyle bir yiyor ki insanı ondan başka kimseyi sevmene izin vermiyor, kimseyle konuşmana izin vermiyor. alsan şu aynaları, kırsan, döksen göremezsin bir daha kendini ama o kendi içindeki ayna bir başkasını gösterince, insan delirdim sanıyor.

gururumdan mesaj da atamıyorum ama vazgeçiyorum da... allah kerim...

mal mal hareketler.