insanın ölümden korkmamasının sebebi

bir zamanlar, liseyi bitirip üniversiteye girmek için ölüyordum;
sonra, ölüyordum üniversite bitsin, işe başlayayım diye!
derken, evleneyim, çocuklarım olsun diye ölmeye başladım…
çocuklarım oldu, ‘ ölürüm onlar için ’ diye düşünmeye başladım.
büyüsünler, iyi yetişsinler diye ölümüne çalıştım;
an geldi, ölürüm arkadaş emekli olmak için dedim kendi kendime!
şimdi gerçekten ölüyorum ve birden farkına vardım ki,
yaşamayı unutmuşum...
ne olur, sen de kendine yapma bunu.
yaşadığın her anın kıymetini bil,
her günün keyfini çıkar…
hey arkadaş;
para kazanmak için sağlığımızdan oluyoruz…
sonra da, sağlığımızı geri kazanmak için paramızdan;
hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayıp, hiç yaşamamış gibi ölüyoruz.

nazım hikmet 'yaşamaya dair' şiirinde şöyle söylüyor.
"yanı, öylesine ciddiye alacaksın ki yasamayı,
yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin,
hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,
ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
yasamak, yani ağır bastığından."

ölümden sonra ne olacağını bilmemesidir

ölümü düşünmemesidir.
karanlık çöküp telefonlar ve televizyonlar kapandığında, dostlar akrabalar derin uykuya dalınca düşünmeye başlıyor insan. ölümü düşününce de korkuyor.
(bkz: karanlıktan korkmak)

--- alıntı ---

ben varsam ölüm yok ölüm varsa ben yokum

--- alıntı ---

"ölümde beni korkutan, yaşamımın bensiz tüketilmiş olduğu yolunda bana getireceği kesinliktir."

- albert camus

yok oluş ve bilinmezlik. sonuçta hepimizin tahmini de olsa gerçeği asla bilemiyoruz ve bu bilinmezlik korkutuyor insanı.

bir daha sevdiğin şarkıyı dinlerken ritme ayak uyduramayacağın gerçeği.

ölümden korkmayan ölmez, ölüm kendine koşanları hiçbir zaman vurmaz.
gabriel de annunzio

yaşamamış olmak.

korkmak için bir sebep yok. öldükten sonra bir şey hissetmeyeceksin ki, hiç doğmamış gibi olucaksın. rüyasız sonsuz bir uyku sadece.

ölümün farkında olmak korkutucudur. öleceğinin bilincindesin ne garip.

bilinmezlik, ne bekleyeceğini bilmiyorsun, hangi formda olacağını bilmiyorsun. benlik olarak mı yoksa maddi olarak mı nasıl bir boyutta nasıl bir varlık olarak devam edeceğini bilmiyorsun. vücut olmadan ruh ne yapar ? biz burada doğduk burayı biliyoruz. eller ayaklar, yemek yemek koşmak, temiz hava. bunlar anlamlı. bunlar olmadan var olmak nasıldır bilmiyoruz. sadece var olmak insan olmayı tattıktan sonra yeterli gelir mi ? acıkmayan, uyumayan, sevmeyen bir varlık olarak sonsuza kadar yaşamak... ben hep öldükten sonra da başka bir evrende tekrar gözlerimizi açtığımızı düşünüyorum. aynı yaşam ihtiyaçları aynı dertler ama burayı yaşayıp sonunu gördükten sonra ilk zorlukta orada neden intihar etmeyelim ? o zaman bana mantıksız geliyor bu fikir. ölümden sonra ya hiç bir şeyi hatırlamamamız gerek ya da mutlak bir hedefe ulaşmamız gerek. ancak dünyaya gelmeyi seçmediğimiz gibi sonsuz yaşamı da biz seçmedik. bi yerde evet artık asıl olaya geldik denmeli diye düşünüyorum. mesela evrenler arası bir mücadele için dünyaya ekilmiş ruhlar olabiliriz. gelişen ruhlar mücadelede nefer olarak kullanılacakmış ya da dünyadaki birikimler oradaki statümüzü belirleyecek ve orada da bir hedef için çalışmaya devam edeceğiz. bunlar dünya kafası ile düşünülen şeyler o yüzden çok yavan. işin içinden çıkamıyor bu yüzden korkuyorum.

iman zayıflığı yada derin acıları tattığı için ölümü ve hayatı ciddiye almaması

varsa bir yaratıcı ile tanışacak olmak.

bir tc vatandaşı olarak bundan daha kötü olamaz diyorum. ne korkucam ölmekten geride bitmemiş hiç bir iş bırakmıyorum. olabilirliği olan bir hayalim yada bemi bekleyen güzel günler de yok. şu dakka ölsem zerre üzülmem misal.

"ölüm gerçeği ile bir kez yüzleşen kişi artık hayata karşı yabancılaşmaya başlar."
söz–müzik: albert camus

"neden ölümden korkayım ki? ölüm varken ben yokum, ben varken ölüm yok."

unutkanlığı

küçükken ölmek için çok küçüğüm bu sene ölmek istemiyorum diye dua ederdim. şimdi onca olup bitenden sonra ne boşuna çaba diyorum. korkmuyorum çünkü yeterince tattım bu hayatı.