küçükken doğru bildiğimiz yanlışlar

ben küçükken ankara'ya tatile gittiğimizde babam bizi bir kabre götürmüştü ve biraz durup dua ettikten sonra kabrin başında ağlamaya başlamıştı. ben de babam bu kadar üzüldüğü için atatürk'ün kabri sanmıştım ve bütün arkadaşlarıma "atatürk'ün mezarı anıtkabir'de değil, biz onun esas gizli mezarına gittik" demiştim.
meğer, alparslan türkeş'in mezarıymış.

trafikte makas atmanın gerçekten arabanın camından makas fırlatmak olduğunu zannediyordum..

siyah beyaz film görünce eskiden renk yoktu sanırdım.
elektrikle ampulün icadı aynı şey, ediz hun buldu sanıyordum.
cumhurbaşkanı falan gibi makamlardakiler ülkenin en zeki insanı ve o yüzden oraya geldi diye düşünürdüm. ideolojiler, çoğunluk, siyaset falan ne bileyim. aynı şey diğer makamlar içinde geçerli. mesela spor bakanı ülkenin en iyi sporcusu, kültür bakanı en kültürlüsü falan gibi.

karadeniz şehrinde yaşıyorum (kimileri karadeniz kabul etmese de) (bkz: batı karadenizin karadenize dahil edilmemesi) dört tarafım dağlarla çevrili. dağların tepelerinde mahalleler... karşımdaki dağı istanbul, sağimdakini ankara sanıyordum. diğerlerini de bilmediğim diğer şehirler...

bıldırcın yumurtasının içinde bal var sanıyordum.annem ballı sütün içine katıyormuş, çok sonra öğrendim.

minareleri allah sanıyordum. balkondayken babam allah kaç diye sorduğunda 1 2 3 4 diye minare saymıştım.

ben, sevişmenin evlenmekle açılan bir skill olduğunu düşünüyordum. yani evli olmayanların sevişme kıvamına gelemeyeceğini sanıyordum. hatta bir gün ailemle oturmuş temel içgüdüyü izlerken, sevişme sahnesi çıktığında babamın öksürmesi sonucu ne yapacağını bilememesiyle 'evli oğlum onlar' dedi. o yüzden aklımda bu şekilde yerleşmiş olabilir diye düşünüyorum.

o değil de temel içgüdüyü tvlerde yayınlayabiliyorlardı o zamanlar. vay anasını be ne zamanlar.

deniz kenarlarında bulunan yosunların aslında yıkanıp temizlenip marul olarak geldiğini düşünmem

çiğ kek hamurundan yendiğine, kabartma tozu ve sıcaklık yüzünden kabarıp midemizde kocaman bir kek olacağına inanmam

babam "şehrin göbeğinde oturuyoruz." dediği için, bizim şehri dev bir insan olarak düşünmek ve göbeğinde yaşadığımıza inanmam

çizgi film kasetlerini izlerken, şirinlerin gerçekten o kasetlerin içinde yaşadığını düşünmem

annem "kızım allah her yerdedir." dediği için etrafıma baktığım her yerde sakallı, nur yüzlü, beyaz giyinmiş yaşlı bir amcanın gözümün önüne gelmesi

yine babamın "çin, japonya bunlar hep bizim altımızda yer alıyor" demesi üzerine, bahçede bir çukur açarak çinli ve japon insanların ülkesine ulaşacağıma inanmam

şimşek çaktığı zaman "allah flaşlı fotoğraf çekiyor!" diyip poz vermem

trafik canavarının, araçları ezip kaza yaratıp kaosa sebep olan dev bir canavar olduğunu düşünmem

annenin, duştaki babanın sırtını ovalamaya gittiğinde ikisinin de giyinik olduğunu düşünmek.

bakkaldan dondurma falan alıp çubuktan bedava çıkınca o bedavanın parasının bakkalın kendi cebinden çıktığını ve bedava dondurmanın sadece o bakkaldan alınabileceğini sanırdım.

bu yüzden kısa aralıklarla birden fazla bedava çıkarsa ikinci kez istemeye utanırdım. küçücük halimle bakkala üzülürdüm "ayıp mı oluyo acaba?" diye.

aklıma gelince güldüm lan, ''atam izindeyiz'' cümlesini atam bir izindeyiz bugün ülkece çalışmıyoruz yatıştayız sanırdım.
bir çoğunuzun da böyle bildiğine eminim küçükken.

sus küçüğün, söz büyüğün atasözüyle büyümüş bir nesil olarak, büyüdükçe bunun yanlış bir şey olduğu gerçeğini öğrendim. '' haklı da olsan sus, karşındaki büyük sus, terbiyesizlik etme sus.'' sus sus diye diye kaç nesile travma yaşattılar. büyüdüklerinde de hakkını arayamaz oldular.

20'li yaşlardaki insanların çok büyük olduklarını, çok da büyük işler başardıklarını sanıyordum. 20'li yaşların sonuna geldik hiç de büyük değilmişsiniz. ya da benim yazılımda bir hata oldu, bilemiyorum altan.

dünya güneşe 1 cm dahi yaklaşsa kavruluruz, 1 cm uzaklaşsa donarız.

bir de öğretmenlerimizdi bunu diyen. vay halimize.

yüce honos’u allah sanıyordum.

'alçı, boya işleri itinayla yapılır' yazısı vardır bildin mi? ben o itina kelimesini hep insan ismi saniyordum. bu adam ne kadar çok yoruluyor bütün alçı, boya işlerini hep bu yapiyor saniyordum. neyseki sonra türkçeyi öğrendim.

büyümenin çok güzel bir şey olduğunu zannediyordum. gerçeklerle yüzleşmek biraz can yakıcı oldu.

bilgisayardan çıktı almayı ilk duyduğumda dünyadaki en mucizevi şey gelmişti. ekranda olan şeyi kağıda basabiliyorduk aklım gitmişti. lakin bunun yazıcının yaptığını bilmiyordum. bu yüzden kasadaki hava deliklerinden ciktinin geldiğini fakat bunu nasıl yapacağımı bilmediğim sanrısı vardı.

dünyanın her yerinde saatler aynı sanırdım.
bütün kadınlar başörtülü sanırdım.
kendimi ölümsüz sanırdım.


yanıldım.

keçi, koyun gibi küçükbaş hayvanların pisliğini bilirsiniz. ben sanıyordum ki çok zeytin yemişler. o yüzden zeytin çekirdeklerini çıkardıklarını düşünüyordum. saf ben.