normal sözlük yazarlarının bugün fark ettiği şeyler

tahammülüm stoklarla sınırlıymış

sabah uyanabilmek her şeyden önemli

ne olursa olsun beni hiçbir şeyin mutlu veya mutsuz edemeyeceği ve hislerimin uzay boşluğunda savrulacak kadar dipsiz olması.

birini ne kadar severseniz sevin -kim olduğu fark etmez- beraberken bir huzur ortamı yaratamıyorsanız, sizin için değerli olan şeyler onun için aynı değeri taşımıyorsa uzaklaşıyormuşsunuz

üzüntüden gebersenizde kimse sizi görmez ve duymaz,siz yüzüne yüzüne demediğiniz sürece.hatta gerçekten ölseniz o an kimsenin fark etmeyecek olması ne kötü işte.

sözlükte gizli eşcinsel bir arkadasimiz var ona buna eşcinsel,gay falan diyor.

kişi kendinden bilir işi cinsel yönelimi ile barissa rahatlayacak.

hem hiçbir şey istemiyor, hem de bir şeyler istiyorum.

birine ettiğim nefret, o aman dinlemeden geçmiyor. yalvarmalı.
sanırsın ülke yönetiyorum ama öyle. ben de kendi başıma bi kabileyim yani...*

ha bir de çikolata sevmeye başladım.

t: anketimsi başlıklara katkı tanımı.

doğru zamanda doğru yerde insanların gitmesine izin vererek hayatın akışını değiştirme işini bugünlere kadar iyi getirdim. aferin bana.

tüm düşüncelere saygılı olmayı, çalıştığım kişilerden ve yerlerden nefret etmek yerine nötr bakarak sadece işime odaklanarak tüm önyargılarimdan bağımsız çalışmayı, işimi sevmeyi.

hiçbir şey, ne kadar güçlü olursa olsun, tek başına yeterli değildir.

insanın canını en çok yakan kişi en çok sevdiği kişi oluyor.

sevdiğiniz insanlara hazırladığınız ve beraber yediğiniz her şey güzel oluyor.

bugün anneme hiç uğraşmadan son derece basit bir şey yaptım. "ben de yapıyorum olmuyor böyle" dedi. eli müthiş lezzetli, harika yemekler yapan ve kolay kolay bir şey beğenmeyen bir insan olarak bir de mercimek çorbama bayılıyor bu seçilmiş damak :)), dünyanın en basit mercimek çorbası halbuki...
çok kalp deli kadın. beraber yiyoruz ondan güzel geliyor sana, yoksa dünyadaki pek de becerikli olmayan insan nüfusunun azılı bir üyesiyim ben, yemek konusunda en azından!

dip not: yasak olmasa idi buraya bir sürü emoji gelecek idi yavrimuuu ama olmuorrrr.
o zaman yaksamlar.

en dip not: herkes yarın erkenden gitsin oyunu kullansın gelsin. hepimiz için hayırlı bir seçim olsun dilerim.

ben yarın gerçekten gömlek giyip kollarımı sıvayacağım sanırım. evren beni buna hazırlıyormuş, derhal farkettim. tuttum yakasından 'huop delikanlı nereye böyle?' dedim. seçime gidiyormuş meğer, hemen bıraktım.

hayat boşmuş.

benim hayatımda kolay kolay hiçbir şey değişmez. değişime kapalı biriyim demek değil bu. sadece şunu fark ettim. eskiden tanıdığım herkesin sürekli arkadaşları, çevresi değişiyor. asla aynı insanı görmek mümkün olmuyor yanlarında. eskiden arkadaşlarını tanıdığım bildiğim insanlar kimlerle birlikte artık tanıyamıyorum. benim görüştüğüm insanlar yıllar geçse de değişmez. artmaz azalmaz. samimiyet derecelerim hep farklıdır. evet çok arkadaşım vardır ama çoğuna yüz yüze vakit ayıracak zamanı tanımam.

cevap veriyorum: hala farketmeden neyi farkettiğimi düşünüyorum.

akşam vakti yürüyüş yapmaya çıktım. çok değil şunun şurasında 20 dakika yürüdüm. sonra fark ettim ki bu benim çok sevdiğim bir şey, bunun kolaylığı olsa, ne bileyim az nüfuslu bir yerde düzayak bir yerde yaşasam, canım sıkıldıkça mutfağa gitmek veya kediye sataşmak yerine 15 dakika da olsa tur atsam ne kadar da güzel olurmuş. bugün yürümeyi kolaylaştıracak bir yerde yaşamam gerektiğini farkettim kısacası, şuan için de zor diyemem, evin önünde yürüyebileceğim bir alan var lakin 4 kat çıkmam gerekiyor, işte bu bir eziyettir.

anı yaşamamak için elimizden geleni yapıyoruz. anı yakalayacağız diye tuttururken elimizden kayıp gidişini görmüyoruz.

bunu bugün konserde iliklerime kadar hissettim. sanatçı sahneye çıkar çıkmaz telefonlar havaya kalktı ve bir anlığına ortada kameraların altında gözlerim çıplak kaldı. yabancılaşmış hissettim. boyum nispeten kısa ve orta-arka kısımda olduğum için sanatçıyı göremedim. önümdeki telefon kameralarından birinden baktım ona. yanımda birisi instagram'da canlı yayın açmış, öteki hiç tanımadığı yanındakine senin telefonun ne güzel çekiyor bana da atar mısın diye soruyor. atarım diyor, sonra tekrar telefonunu övüyor. o hissederek şarkısını söylerken oluyor tüm bunlar. ben de biraz afallamış, eşlik etmeye çalışırken tam onu görebilecek konumdayken birisi telefonunu çıkarıyor ve sanatçıyı kapatıyor, bendeniz yine küçük bir ekrandan selamlıyorum sanatçıyı. şarkılarını seviyor, anlamaya çalışıyorum.

kafamda bu kadar şey dolanırken kendimin anı yaşadığını söyleyemem. hele konser grubumun attığı hikayeyi paylaşmış birisi olarak. ancak denedim. telefonu elime almadım bu sefer. onu görmek ve ritme uymak istedim. işin sonunda, kalabalıktan kaçıp eve doğru gitmem dışında, yanağımın yastığa değerken hissettiğim yumuşaklığın kafamdaki konser gürültüsünün sessizliğine eşlik ettiği şu anda yarım yamalak sözcükler sıralayıp duruyorum.

görmezlikten,bilmezlikten gelmek çok kolaymış.kafanı çevirince ya da şakalar yapılınca her şeyin üstü kolay bir şekilde kapanabiliyormuş.sonuçta o toprağın altında her ne kalıyorsa bir daha ses çıkaramayacağı kesin.