normal sözlük yazarlarının bugün fark ettiği şeyler

mantar kurabiyesi yapacaktım ama evde margarin yokmuş. *

(aslında dün fark ettim ama bugün ve bundan sonraki her gün uygulamaya koyacağım.)
her şeyin benim çabama, sabrıma ve fedakârlığıma bağlı olduğunu, o kötü yönlerini değiştiremeyeceğimi ve iki güzel sözle bunca senenin kırgınlığını atamayacağımı, önemli olanın saygı ve değer olduğunu, bunu görmediğim hiçbir insanın hayatında kalarak daha fazla ödüllendirmemem gerektiğini, umursanmadığım hiçbir iletişimi sürdürme zorunluluğum olmadığını, ben kötüyken kendi keyfini düşünen birine daha fazla emek vererek kendimi tüketmemem gerektiğini gayet net bir şekilde fark ettim.
evet.. uzun aralarla hayatıma uğrayıp, beni enkaza çeviren, bir nevi kanserden kurtulmuş oldum. çünkü bu artık akışkanlıktı. ona verdiğim emeğin, saygının, sevginin %1'ini bile bana vermeyen birinin neden hayatında kalayım ki? buna kendimi neden alıştırayım? ben buna katlanmak zorunda değilim her ne kadar "sevgi" denen o duygu da olsa. hoş, değersizlik hissini zerre kadar hissettiğim an biter her şey benim için. bir öz farkındalık oldu benim için. her zaman değer göreceğim, sevginin ve saygının esirgenmeyeceği ilişkilere layığım. birer birey olarak hepimiz buna layığız. içten içe ölmenin mânâsı yok.. *

aslında konuşkan biriymişim.

hala insanlardan bir şey bekliyormuşum.

niye üzgün duruyorum.

pöç denen şey dananın bizatihi kuyruğu imiş. lan yıllarca bayıla bayıla dana kuyruğu yemişiz ya. gerçi öğrendiğim iyi oldu çok pahalanmıştı. hiç olmazsa yememek için bahanemiz oldu. öyle de fakiriz işte.

hesabımda 10.000 tl unutmuşum. neden dolar almamışım ki.

uzaktan medya okuryazarlığı işine başvurdum dönüş yaptılar cv istediler ve ben fark ettim ki cv hazırlamayı bilmiyormuşum. utandım sözlük.

galiba sözlüğü bırakma zamanım geliyor yavaş yavaş artık. sakince ayrılmak en güzeli olacak gibi.

gerçekten bir evi idare edecek, çekip çevirebilecek sorumluluğu kazanmışım. sorumluluk sahibi biriymişim. öyle olduğumu biliyordum ama bugün bunu daha çok fark ettim. annemin mecburi sebeplerden ötürü şehir dışına çıkması gerekti, çocuklar, ev bana kaldı. ben de plan / program yaparak her şeyi hallediyorum ama ev hanımı olmak zormuş a dostlar.. annemin 22 yıldır tam zamanlı bir şekilde bunu yürütmesine hayran kaldım. ee, onun kızıyım. yaparım o yüzden. *

bugün 40 dakikalık bir metro yolculuğu yapmam gerekti, benimle aynı durakta binip aynı durakta inen ve tam önümde oturan iki kadının sohbetine istemeden de olsa kulak misafiri oldum...
bir tanesi diğerine durup, "ben özledim abi, olan oldu, kötü şeyler yaşandı ama ben hala unutmadım ve arayıp hayatına gireceğim onun..." dedi... bir diğeri de, "ya sevgilisi var çocuğun, kaldı ki hayatını tepetaklak edeceksin..." falan dedi ama bu geri dönmek isteyen sadece kafasını sallayarak "arayacağım, geri dönmek isteyeceğim, onu özlediğimi söyleyeceğim..." dedi... sonra ikisi de uzun süre konuşmadı, ama o "arayacağım, geri dönmek isteyeceğim..." derken o ruh halini, ses tonunu, hareketlerini gözlemlerken fark ettim, öyle bir kararlılık vardı ki anlatamam size...

velhasıl, aramak isteyen, geri dönmek isteyen bir şekilde arıyor, geri dönmek istiyor... onu daha iyi, daha net anladım bugün... bir insan isterse arar, özler, sevdiğini söyler ve geri dönmek ister yani, yapmıyor ise istemiyordur bu kadar net... daha iyi fark ettim bugün bu durumu...

5 litre pırıl 60 lira.

islam'da temsilin yasak olduğunu fakat yazının da aslında bir temsil olduğunu fark ettim...... mutsuzum..

insan mutlu değilse neye sahip olursa olsun umrunda olmuyor. kumbaranda paran, istediğin bütün kitaplar yanında, neye isterse sahip, ama mutluluk yoksa anlamı kalmıyor.

yürekten mutluysa da bunlara sahip olmamak umrunda olmuyor.

neşe bir kez gitti mi gelmiyor

bu gün erkek tarafınada bohça gidiyormuş gelinim mutfaktada kavga ederlerken fark ettim

hiçbir sıkıntısı olmadığını düşündüğümüz o neşeli ve enerjik insanların bazılarının gerçekten de çok büyük travmalarla savaştığını fark ettim bugün.

bence ruhsal bir çöküş içindeyim. düşünün açım ve canım bir şey yemek istemiyor. bu büyük bir problemin işareti.

edit: bana bir şey olmamış arkadaşlar. yemekte nefret ettiğim kabak varmış ondan.

insanları ve onlari incitmemek için çaba göstermeyi önemsediğimiz zaman teselli etmek zorlaşıyor. kelimelik seçmem bunu yapmaya hakkının olmamasını düşünmek. karşınızda ağlayan birini görünce donmak çok kötü hissettiriyor. bu işin orta yu yok mu ? diye soruyorum kendime.

başkaları değerli ya hani. başkaları ile biz arasında ne fark var? başkaları alımlı çalımlı, karizmatik ya, ya da, bizden ne farkları var?

bugün, ilgi duyduğum bir insanın, elbiselerini yıkamadığını ve gün içinde de çok çalıştığı için de terle birlikte o yıkanmamış kıyafet kokusu koktuğunu fark ettim. ama asıl fark ettiğim ona yaklaşımım: "ya belki parfüme alerjisi vardır, kıyafetleri önceden yıkayamamıştır, ancak dinlenebiliyor insan eve gidince" diye oldu.

sonra şunu fark ettim: ona karşı olan o nazik tavrım ve yaklaşımım kendime gelince yok!

çifte standart . neden kendimize karşı nazik değiliz? yıkıcı özeleştirel düşünceler ile harabeye çeviriyoruz kendimizi.

hepimiz için yeni bir dünya, yeni bir yaşam, yeni bir bakış. yeni ve genişletilmiş, dengeli ve gerçekçi; merhametli, kapsayıcı ve kuşatıcı.

patlamaya hazır bir bomba olduğumu.