normal sözlük yazarlarının bugün fark ettiği şeyler

ne güzel insanlar var yaa...
nick veremem*

ben yine ocakbaşında, yine yemek yemedim ya. 70'lik bitti bitecek, ona hay buna vay diye saat 3 oldu sabah 10'da geldim yav.
açım da.

peynirle domatesle geçti ömür. zavallı mastor.

neyse şimdi buladan başka yere geçiyorum oranın köftesi çok güzel söylerim kedilere veririm oh.

aslında yakışıklı bir adammisim ben ya. iş güvenliği uzmanı hatun söyleyince farkına vardım.

ayakta bile içim geçiyor. ne oluyor anlamadım, kafamı zor tutuyorum yazarken klavyenin üzerine düşebilirim. biri bir şey söylüyor boş boş suratına bakıyorum. uyuşmuşum resmen. ne biçim bu uyku tüm hücrelerimi dondurdu açılamıyorum. sanki biri beni ele geçirmiş gibi ilk defa oluyor öyle şaşkınım. yanlış başlığa yazmış olabilirim bu arada bakın geçin.

ufacık bir his, yüzünü güldürebilirmiş insanın. ve bu konuyla çok alakasız olarak içimdeki siyasiyi hala kaybetmediğimi de farkettim, mutluyum.

normal sözlüğünde eksideb pek bir farkı olmamasi. tek ciddi fark burda yaziyorum orada sadece okuyorum.

uludag yine kapandi.

farkındalığı yüksek insan çok.
metrodayım yine işten dönüyorum.
çalıştığım yere birine hediye vereceğim eşyalar geldi kargo ile.
bir kutu içinde çok ağır değil ama baş ve orta parmağımın arasına sığacak şekilde tutabiliyorum.zamanında basketbol çok oynadığım için bu tarz büyük şeyleri kavrama yeteneğim çok iyi.
neyse metroda güzel bir hanmefendinin önünde dikiliyorum.hanımefendi uykusu var herhale uyuyor başı sağa sola düşüyor.neyse uyandı kadın.
baktı bir elimde iş çantası,bir elimde bu kutu.
kutu çok ağır ve nasıl tuttuğumu düşündü sanırım.''kutunuzu tutabilirim isterseniz.'' dedi.
teşekkür ettim ve kutuyu verdim.gidene kadar kadıncağız kutuyu kucağında tuttu.
herkes yapmaz böyle şeyler.

ben aslinda yakisikli cocugum ha. bekle 1 aynaya bakim.

he degilmisim devam.

evet.

izmir'de bazı balıkları yapmayı bilmiyorlar.
palamutu una bulayıp kızartmışlar.
ya zaten yağlı o yağlı*

hamsiyi de unluyor manyaklar...

ben durunca her şey duruyor. gerçi ben çırpınınca da her şey duruyor. o halde zaten genel olarak her şey duruyor.

dursun.

kış kurak, uzun ve sıkıcı geçecek

fenerin maçı varmış.

dün hiç bir şey fark etmediğimi fark ettim bugün.


kardayım..

eymirin orası ormanda yürüyüş enfes bir aktiviteymiş.

3.5 yılda.ilk kez nasip oldu.

insanlar değişmezler, hep böyleydiler, yalnızca biz acımasız tarafını yeni gördüğümüz için değiştiler sanırız.

değişmedi, doğduğundan beri öyleydi.

bazı şeylerin çok erken farkına varmam, neticesinde de erken büyümem olabilir. dolayısıyla her sene, bir önceki seneye dönüp baktığımda "vay be, çocukmuşum" demem. seneye de bu sene için aynısını söyleyecek olmama üzülmeli miyim yoksa sevinmeli miyim bilmiyorum. bu 'farkındalık' ve 'büyüme' işinin bir sonu, sınırı yok mudur? eskiden anne kucağında "keşke hemen büyüsem" diye dua ederken, şimdiki yaşlarımda "keşke anne kucağına geri dönsem" diye dua eder oldum. bana göre bir serzeniş aslında, güneşe gölge yapmak gibi*.

peki bunun farkına yalnızca bugün mü vardım? elbette hayır. her gün varıyorum, dolayısıyla bugün de vardım, yarın da varacağım.

yazarlar fotolarını paylaşmasalar da sözlük sönük akıyor

paylaşsalar da...

ama bugün farkettim ki bir kaç gündür foti paylaşan yok