ölmek

dünyanın en müthiş şeyidir. çektiğiniz bütün sıkıntılar sonsuza dek son bulur.

bir an evvel başıma gelmesini istediğim şey.

yine bünyeye ağırlığı çökmüş bir gece yaşatan kavram. onunla da olmuyor, onsuz da yapılamıyor.

çok karışık.

(bkz: exit music - for a film)

bugün olmaz. dışarısı fena, anlık parlamalarla aydınlanıyor. gürültü daha fena. babam domuz gibi horlamasa annemle arasına girip yatacağım, o kadar korkunç. allah'ın huzuruna çıkılmaz şimdi. öfkeli çok.

o eski köy evinde anneannemin yanındaydım. sabahın köründe uyanmıştım. uyanmam gerekmiyorken, zorla uyandıran kimse de yokken; kuş sesleri, ahşap duvarlar ve toprağın kokusuyla güne merhaba demiştim. anneannem benden bile erken kalmış, sabah namazından beri uyumamıştı. yeni yaptırdığı balkonda tek başına oturup dünyayı ilk kez keşfetmeye başlayan bebeklerin bakışlarına benzer meraklı bir tebessüm ve biraz da hüzünle dışarıyı izliyordu. yanına gittim, yanaklarını öptüm ve “yine dalıp gitmişsin, ne düşünüyorsun?” diye sordum...

“habu ağaçlara bak, yeşilluklere, bulutlara, kuşlara, nasıl güzeller... bu kadar güzel şeyi arduna koyup nasi toprağun altina gideceğuz? ben cahilim, anlayamıyorum. o kadar okuyorsunuz, desene bunu bana sen.”

sustum, cevap veremedim. ikimizin de gözleri doldu, kahvaltıyı bile unutup uzunca bir süre daha yeşile dalarak seyre devam ettik...


bekliyor bizi, kaçabilen yok. hiçbir şeyi değil, yalnızca yeniden karşılaşabilme ihtimaline inanmak istiyor insan.

en dramatik son.

resme vurulan son firca darbesi. yenilen son yemek. okunan son kitap ve belki verilen son öpücük.

adaletin başladığı an bana göre. dört gözle mahşeri bekliyorum. bakalım yüzüme bakabilecekler mi?

bazen zamansız olur.

geçenlerde rüyamda gördüğüm doğa olayı.

adamın biri kendisiyle dalga geçtim diye çekti vurdu lan beni. hayatımda böyle boktan bir şey hissetmedim, tarif de edemiyorum ki. her şey boşa gitmiş hissine kapıldım, tam bir zarar gibi geldi tüm hayatım. çok tuhaf bir rüya günlerdir etkisindeyim.

ruhen defalarca, bedenen de 1 defa tattığımdır. bu dünyada daha kaç kere ölebilirim ki? öldürenler utansın diyeceğim de utansalar şimdiye kadar bir kalpleri olduğunu hatırlarlardı.

"...uyumak sadece.
düşünün ki uyumakla yalnız
bitebilir bütün acıları yüreğin,
çektiği bütün kahırlar insanoğlunun..."

yazarların, altına özlü söz yazarak efsanevi tespitler yaptığını düşündüğü başlık.

"ölmek ne garip şey anne?"

kimin sorumluluğundaysa gelsin alsın canımı atlayacak hali bile bulamıyorum kendimde.

"uyumak sadece. düşünün ki uyumakla yalnız, bitebilir bütün acıları yüreğin, çektiği bütün kahırlar insanoğlunun."

yeniden dogmaktir.

şöyle bir çelişkim var.
allah'a gidecek yüzüm yok ama dünyevi hayatından bıkalı-geçeli çok oldu.

allah sevdiği kulunu yanına erken alırmış ya, beni de alsın. ben bu gece uyuyup sabaha uyanmamağa razıyım, dileğim de böyle bir ölümdür, en güzel ölüm budur. acı-sızı- hastalık-pastalık ilaç-milaç , uğraşmadan...

benim yüzüm yok.

kötü bir evlat, kötü bir arkadaş, kötü bir sevgili, kötü bir akraba,

ben hep hayıflandım, boşuna mı? boşuna mı nasip etmedi?

ne güzel sevildiğim bir yârim, ne bir kız çocuğum oldu,

nasip etmez,

benden iyi eş, iyi baba olmazdı.

benim ağzımda her şey. benden bir bok olmaz. olmadı da.

(bkz: bok olsa daha mı iyiydi)

edit: ola ki söylenildiği gibi. böyle bir yaşantıdan sonra bir de intihar.

mü'minun 99-100. nihâyet, onlardan (kâfirlerden) birisine ölüm geldiği zaman, (yalvarıp) der ki: “rabbim, beni (dünya hayatına) geri gönder. (ki) geride bıraktığım dünyada, (îmân sahibi olayım ve) iyi işler yapayım” hayır! bu (yalvarış ve temenni) onun ağzından çıkan boş ve anlamsız bir sözden başka bir şey değildir!

böyle bir finalle karşılaşmayı da düşünmek gerek.

zor zanaattır ki yaşamak bile zorken. bir tarafın sonu olurken en dip gerçekçiliğin başı olan süreçtir.

son büyük başarısızlığımız.