ölmek

ölmek kimine göre kurtuluş, kimine göre yok oluş, kimine göre esarettir. sanırım bana göre... neyse ölünce görürüz neymiş.

kaçınılmaz olan.

bir bakmışsın yokmuşsun. var olmadığını bile idrak edemiyorsun. insanlığın hiç gelmeyeceğini varsayarak yaşaması da ayrıca enteresan bir durum.

yeni bir hayatın başlangıcı

tam manasıyla kavrandığında,
köpek gibi çalışmaktan, paraya tapmaktan, lüksten, gösterişten, biriktirmekten ve hırstan kurtuluyor insan.

tam gün kürek mahkumu gibi çalışmak yerine yarım gün çalışıp babadan kalma evde dizi keyfisi, okuma, sözlük keyfisi, uyku keyfisi ve yeme içme keyfisi yapılabiliyor.
insanın hayata, kendine zaman ayırması zorunlu bir ihtiyaçtır.

türkiye'de aile kurmak içinse her gün ama her gün ölmek gerekir.
sonra erkekler neden erken ölüyor?
yaşamamaktan kardeşim yaşamamaktan.

bir kere geliyoruz şu dünyaya yemişim parasını pulunu.

böyle yaşamaktansa ölmek isterim.
ne olacağız belli değil, ne yapacağız? bu ne zaman boyunca böyle devam edecek?

ölmek isterim.
12. katta sallanmak kim ister, her seferinde kurtulmak? yıkılmayı bekleyip.
ölmek isterim.

bir sevmek ile bin defa yapılan ve bayılmak sanılan insanın hayattaki son eylemidir.

en anlamlı olandır. yaptığın her şeyin bir hiçe dönüşmesi kadar güzel şey olabilir mi? tüm bu kaos, açgözlülük ve anlamsızlığın anahtarıdır kendisi. umarım herkes kendine yakışan bir şekilde burayı terk eder.

boyut ve form değiştirmek.

bu dünya için anonimleştikten sonra, şimdilik belirsizleşmek.

ölen açısından bakılırsa, diğer dünyaya göç etmek, hasta bir insan gözüyle acı çekmek yerine bir an önce olması istenen, kırkından sonra çocukların var ise yaklaşımın gerçekliği ile özdeşleşmek ve daha farklı düşünmeye başlamak. çocugu olmayan biri ölsem ne olur ölmesem ne olur korkmuyorum ölümden diye düşünürken, ebeveyn rolüne bürünen biri ise yaklaştığını hisseder, ama çocuklarım büyüsün önce onlar ayakları üzerinde dursun bana ihtiyaçları var diye düşünür… zor bir düşünce, zor bir yaşam…

dünyanın en müthiş şeyidir. çektiğiniz bütün sıkıntılar sonsuza dek son bulur.

bir an evvel başıma gelmesini istediğim şey.

yine bünyeye ağırlığı çökmüş bir gece yaşatan kavram. onunla da olmuyor, onsuz da yapılamıyor.

çok karışık.

(bkz: exit music - for a film)

bugün olmaz. dışarısı fena, anlık parlamalarla aydınlanıyor. gürültü daha fena. babam domuz gibi horlamasa annemle arasına girip yatacağım, o kadar korkunç. allah'ın huzuruna çıkılmaz şimdi. öfkeli çok.

o eski köy evinde anneannemin yanındaydım. sabahın köründe uyanmıştım. uyanmam gerekmiyorken, zorla uyandıran kimse de yokken; kuş sesleri, ahşap duvarlar ve toprağın kokusuyla güne merhaba demiştim. anneannem benden bile erken kalmış, sabah namazından beri uyumamıştı. yeni yaptırdığı balkonda tek başına oturup dünyayı ilk kez keşfetmeye başlayan bebeklerin bakışlarına benzer meraklı bir tebessüm ve biraz da hüzünle dışarıyı izliyordu. yanına gittim, yanaklarını öptüm ve “yine dalıp gitmişsin, ne düşünüyorsun?” diye sordum...

“habu ağaçlara bak, yeşilluklere, bulutlara, kuşlara, nasıl güzeller... bu kadar güzel şeyi arduna koyup nasi toprağun altina gideceğuz? ben cahilim, anlayamıyorum. o kadar okuyorsunuz, desene bunu bana sen.”

sustum, cevap veremedim. ikimizin de gözleri doldu, kahvaltıyı bile unutup uzunca bir süre daha yeşile dalarak seyre devam ettik...


bekliyor bizi, kaçabilen yok. hiçbir şeyi değil, yalnızca yeniden karşılaşabilme ihtimaline inanmak istiyor insan.

en dramatik son.

resme vurulan son firca darbesi. yenilen son yemek. okunan son kitap ve belki verilen son öpücük.

adaletin başladığı an bana göre. dört gözle mahşeri bekliyorum. bakalım yüzüme bakabilecekler mi?

bazen zamansız olur.

geçenlerde rüyamda gördüğüm doğa olayı.

adamın biri kendisiyle dalga geçtim diye çekti vurdu lan beni. hayatımda böyle boktan bir şey hissetmedim, tarif de edemiyorum ki. her şey boşa gitmiş hissine kapıldım, tam bir zarar gibi geldi tüm hayatım. çok tuhaf bir rüya günlerdir etkisindeyim.

ruhen defalarca, bedenen de 1 defa tattığımdır. bu dünyada daha kaç kere ölebilirim ki? öldürenler utansın diyeceğim de utansalar şimdiye kadar bir kalpleri olduğunu hatırlarlardı.