taşınmak

eskiden taşınmak diyince sol gözümdeki bir kılcal damar çektirir dururdu stresten. özellikle annem babam taşınmayı sınav haftama denk getirirse diye ödüm kopardı şimdi nakliyeciler sağolsun elini bile sürmüyorsun. paran olsun yeterki yorulmak bile yok. he evin hanımı anneler tabi yoruluyor temizlik yerleşme şu bu ama evin erkekleri için acayip konforlu, iyiki çıktı böyle bir alan.

www.hementasin.com

dünyanın en büyük dertlerinden biridir, özellikle de sık sık taşınmak zorunda kalıyorsaniz.

pamuk kalbinden beylikdüzünde 1+1 stüdyo daireye taşınıyorum.
al sana bad boy

1 senede 2 kere yaptığım şeydir. hiç sevmiyorum bu taşınma işini.
bundan sonrası hedefim evi bulup, dayayıp , döşeyip öyle taşınmak.
yoksa nakliyeci katili olacağım.

evi geçtim ülke değiştirdik yine yaramadı

14,5 yılın ardından, çocukken girdiğim evden pos bıyıklı olarak gidiyorum. bu evde tanıştığım sözlüğüme, bu evdeki son entrymi giriyorum. görünmez birçok şeyi ardımda bırakarak...

bir de başka bir açıdan bakmanızı isterim konuya. ya sizi sokakta beğenen biri varsa, gittiğinizde bir boşluğa düşerse?

tam olarak bu durumun içindeyim. aşık değildim. ama sempatik bulduğum biri vardı. birkaç gün önce taşındı gitti. çok buruk hissediyorum. nerde ne yapıyor? geceleri bilirdim ki burda yatıyor. ama şimdi nerde olduğunu bile bilmediğim bir yerde.
kendimi terk edilmiş gibi hissediyorum. bu bile böyle hissettiriyorsa, terk edilenler nasıl bir acı çekiyor kim bilir. allah yardımcınız olsun.

çocukken çok korkunç gelirdi. taşınan insanların çocuklarına falan çok üzülürdüm, sonuçta bir nevi topraklarından, arkadaşlarından falan koyuyorlardı.

son beş yılda üçüncü defa taşımıyorum. her seferinde bir garip heyecan oluyor. tatlı telaş gibi. sağolasın her şey dahil evden eve taşımacılık.

sadece eşya taşınmıyor, kalp de taşınıyor bazen boş, ışıksız ve soğuk bir tek göz odaya.

ömrün belli yaşları şu ya da bu nedenli zorunlu taşınmalarla geçer. avukatlık yıllarım, adliye taşınmaları nedeniyle ofis taşımakla geçti. çocukluğumsa bahçeli evimiz ve hep daha iyi bir lojmanlar arası yolculukla.. şimdi sabit adreslerim var; ama onların birinden ötekine gidiş bile, o travmaları anımsatıyor hep. bazen de bir adrese çakılı yaşamanın mahpusluğa benzer zorunluğu rahatsız ediyor insanı.. sanki ölümü beklemek gibi birşey..
belki de yaşamak, umut, arayış bu taşınma telaşımızda saklı. zorunlu olsun olmasın. taşınmalarla geçiyor ömür.. taşınmak bir yaşama belirtisi, bir arayış, yenilik..
belki de o kadar korkmamalıyız taşınmalardan.

dört odam vardı, dördü de ona aitti.

bunu biliyordu, canı sıkıldığında gelir, istediği kadar kalırdı istediği odada. sonra yine giderdi canı isteyince.
bugün taşınma istidasını yazmış bırakmış ben evde yokken, okudum.
sonra da neyi var neyi yok alıp taşınmış.

ben? bişi yapmadım ilk önce.
az biraz vakit geçti, izler az soğudu, nalbura gidip kalbimin her bir odası için kocaman bir asma kilit alıp taktım ve buraya kadar dedim.

elimden gelen buydu çünkü.

bruksel olabilir. paris olabilir.
2 sehri de seviyorum ben.
keske bir sevgilim yapsam, beraber tasınsak.
evrene mesaj yolliyim, belki acık kapıya gelir:)
tek basıma ne bilim enerjim yok.

eskiden zor gelirdi de cok tasindik cok basit artik.

o konu bana ağır gelir açma yasemen.

depozito, kira, emlakçı derken maddi bir birikim de ister.

bu gece rüyamda taşındığım eski evi gördüm. inşaat gibiydi. bakıyorum evi tam istediğim bir renge boyamış yeni kiracı. ev bir acayip olmuş. içinde tadilat var ama biz hâlâ girip çıkıyoruz. burada unuttuğumuz bir şey var mı diye bakmaya geldik diyoruz. saçma sapan rüyalar.

14 yaşından sonra hiçbir evde 3 seneden fazla yaşamadığım için böyle şeyleri görmem normal geliyor. artık yeni evden yaşlanıp çıkmak istiyorum. çok yoruldum. pskilojim benden daha çok yorulmuş.

keşke böyle birşey sürekli mümkün olsa. her daraldığımızda insanlardan nefret ettiğimizde şehirler değiştirsek.

o kadar zor bir taşınma süreci geçiriyorum ki , felaket yorucu. hem maddi hem manevi hem de mental olarak bittim.