umut

hayata tutunduğum en sağlam dalım.

hayat; umut ile ümitsizlik arasın da gidip gelmekmiş..

şimdi hiç görmeyen birine gökkuşağını anlatmak kadar zor ve imkansız.

bazen her şeyin iğrenç olduğunu düşünür, yatağa girer, ölmeyi beklercesine boş boş izlersin ya duvarı. sonra aniden bir yüz geliverir aklına, eskilerden kalma bir şarkıyı hatırlar, anısı olan bir eşya görürsün odanda, bir şey mutlaka olur ya işte o anda. umut aslında odur. her şeyin sonu olduğunu düşündüğünde seni hayata döndüren şeydir.

zifiride ışık, uçurumda dal, korkuda sığınak, yalnızlıkta güç... vazgeçmenin eşiğinde yeniden dirilişin saf sihri. eskimeyen ve yeniden yeniden ışıldayan enerji. en zor zamanlarda sînemizi sımsıkı saran hayata dönüş meleği. olmanın kilit taşı, ölmenin tesellisi. hayat yolcusunun olmazsa olmaz yoldaşı. yolculuğu iyiye güzele dönüştürücü vasfa malik lütuf. bazen bir çift gözün içindeki ışık bazen evrenin müthiş sessizliğindeki şarkı. umut yoksa kalp ölür, insan çürür, ışık söner, şarkı biter. tükenmiş hissedenlerin umudun can havliyle ürperip hayata söylenilecek sözleri, ulaşılacak başarıları, bırakılacak tebessüm mirasları olduğunu isbat etmeleri umuduyla..

yaşama sebebi ama yaşayıp erimek...

120 küsür tanım var.
biri demiştir illa ama ben de diyim;
fakirin ekmeği.

artık sadece bir erkek adı

benim heybemin altı yırtıkmış, biriktirememişim. kader hepsini tüketmiş de ben boş heybeye baka kalmışım. geriye dönmek de imkansız, artık yola '' yoksun '' devam etmek zorundayım. her ne kadar yolun sonu belirdiyse de...

“bunca yıl sönmemiş umudum, nisan değilse mayıs, perşembe değilse pazar...”

attilâ ilhan

umut işkenceyi uzatır demişti biri...

ben umudumu her sabah iyi olacak diye kalkıp her gece daha beter yatarken kaybettim...

umut içinde başladığım ve asla kaybetmemen, beslemekten yorulmaman gereken şey... bunu yapmazsan çabuk yıkılır hayattan sevinçte,zevkte alamazsın.

ümit de olabilir.

umut ettiklerimizi yaşamamız dilegiyle.

herkesle tanışamam artık, vakit çok geç oldu. uykum da gelmek üzere kalkamam artık. evden de çıkamam. hem evden çıksam kimse yok ki sokaklarda. herkesler gitmiş. sokakta bir kaç köpek havlıyor kediler bile çekilmiş. soğumuş da hava hiç çekilmez sokaklar. en iyisi hiç çıkmamak. belki de birisi gelir kapıyı çalar. çalsa da açmam ki. anahtarı varsa girsin buyursun. ya varsa. varsa ne olacak dönüp yüzüne bile bakmam. belki de bakarım. ne çıkar ki bakmaktan. çok yakına gelmese bari. arka odaya geçse bana hiç ilişmese. karşıma oturursa açık açık söylerim git diye. gitmezse ben çıkarım. sözde çıkmayacaktım. beni zorlamasa çıkmam zaten. bunlar hep umut'tan işte. umut evden çıkartır. umut zorlar. umut nerde ki?

karşımda bir bina duruyor. metal kaplaması dans ediyor kenarında bulunduğu nehrin yansımasını alarak. bina heybetli. bina gösterişli ve hatta olmaması gereken bir zaman diliminde bambaşka gezegenlerden gelen birileri tarafından dikilmiş gibi. işte benim manzaram. ve ben bu manzaraya bakarken sessizce, uzun zamandır fark etmediğim bir detay fark ediyorum .kütlenin tam alt tarafında, nehirle birleştiği noktada, bir küçük pencere varmış. ve yıllar ve günler ve saatler geçti bu masanın başında ben o şaşalı metalin, gri gökyüzünün ve nehrin ışılıtısında kaybolurken görmemişim o küçük dikdörtgen pencereyi.
peki neden şimdi?
çünkü merak.
neden merak?
çünkü umut meraktır.

umut nedir diye soranlara, benimle hiç konuşmamış olup, mahlasımın ne bir kadını ne de bir erkeği andırdığı bir platformda, bana bu şekilde mesaj atmaktır diyebiliriz.

umut mu? umut mu? hani nirdee? bulan varsa haber versin sevaptır. belki bulduğunuz yerden ben de bulurum.

çok az kaldı