uyku

çöp arabası.

çok severim ama zaman kaybı gibi.

çok büyük zaman kaybı. umarım gelecekte çaresi bulunur.

kendimi elektronik alet olarak hissetmeme sebep olan insana özgü bir gereksinim.

uyku, yemek yemek bunlar insanın şarj aleti gibi.
işte bu kadarlık canlılarız. atarımız kime bilemedim.

bedavaya yapabileceğin en iyi terapi.

uykunun kıymetini uyuyamayanlar anlar vallah billah

bunun nasıl bir his olduğunu çoktan unuttum. zaten uykusuzluk kendimi bildim bileli vardı, ancak iyice çığrından çıktı, bokunu çıkardı hatta.

sokaktalarda oturup bilincini kaybetme durumlarına kadar gidiyor. ve uykusuz da hissetmiyorsunuz gün içinde, çat diye gidiyor. hastaneler mi dersin, kafayı bir kaldırıp etrafında bir sürü insan mı dersin.

doktorun yazdığı ilaç da işe yaramıyor. at bayıltan vermiş. 10 saat yatağa çakıyor, ama uyutmuyor, bayıltıyor direkt. dinlenme yok yani. 2 kullanıştan sonra bıraktım zaten.

6 saat yatakta kalsam, her saatin 30 dakikası yarı uyanık (ama bilinçli, dışarıdan gelen sesleri duyuyorum, konuşmaları dinleyebiliyorum, tv açık ise programı duyarak takip edebiliyorum, ama tam uyanık değilim), diğer 30 dakikası da bölük pörçük (yemin ediyorum 3-5 dakikalık ve rüyalı) uykular ile geçiyor.

bir saat içinde abartmadan söylüyorum, 5-6 kere uyanıyorum.

diyelim ki iş için saat 10'da kalkmam lazım, bu uyanmalardan birinde saate bakıyorum, "iyi saat 9 buçukmuş" diyorum. sonraki uyanmamda "hasktir geç mi kaldım" diye panikle saate tekrar bakıyorum, 09:33.

ne bok yiyeceğim hiçbir fikrim yok. vitamin kullandım değişmedi. ilaç kullandım değişmedi.

insomnia'nın kendisini değil, lordunu, kralını yaşıyorum. benim gibi bir tane insan ile tanışmadım da, tanışsam konuşacağım. sadece okudum internette o kadar.

safran supplament öneriyor doktorlar. onu deneyeceğim son çare olarak, sonra da salıyorum artık, ne olacaksa olsun.

bu gece hasret kaldığım bir durum.

26 senedir düşmanım.

ya tutarsa

gelsin diye yollarına baktığım..