yalan söylemek

bazen istemsizce çok da düşünmeden yaptığım toplum tarafından doğru bulunmayan hareket. bunun biraz sebebini düşündüm. neden çok basit konularda bile yalan söylüyorum?
çocukluğumu düşünüyorum. sürekli yalan söylerdim ailemle doğru düzgün bir iletişim kuramazdık ve hep dememi istedikleri şeyleri derdim. sonra bu aynı şekilde öğretmenlerime çevremdeki diğer büyüklere karşı aldığım bir tavır oldu. şimdi büyüdüm yetişkin oldum. evden 15 dakika geç çıkıp çıkmadığımdan kime ne değil mi? yani yalan söylemeye değmez bir şey. ya da projeye başlayıp başlamadığımı soran bir arkadaşım? haftada kaç gün spora gittiğim? çok basit şeyler ya. böyle konularda neden yalan söylemeye ihtiyaç duyuyorum?

belki sıradan her insanın yaptığı küçük unutkanlıklarıma yediğim azarların etkisi olabilir. asla anlamazdım mesela sofraya elimi yıkamadan geldim diye yemediğim hakaret kalmamasını. bu yüzden gerilmek istemediğim özellikle üstünü kolayca kapatabileceğim şeylerde yalan söylemeye başladım gözümü kırpmadan. sonra bu bağırılma korkusu zamanla arkadaşlarımın bana yapacağı tavırlardan korkma ya da gereksiz bir eleştirel gözle denk gelmekten korkma şeklinde evrildi.

çok büyük yalanlar söyleyemiyorum zaten, beni huzursuz ediyor. söylesem bile kısa süre hemen korkmuştum tepkinden özür dilerim gerçek böyle böyle diyorum. kimsede çıkıp böyle bir şey için neden yalan söyledin demiyor? ama bu küçük yalanlar yakalanınca neden böyle aptalca bir şeyi saklama gereği duydun? böyle küçük bir şey için neden yalan söyledin? değil mi ? belki korktuğum içindir. kimden neden korkuyorum ki? belki de beni eleştirmelerini istemiyorum sadece. arkadaşın değil mi sonuçta ev yarım saat geç çıktın diye neden eleştirsin seni? çünkü ben o saatte çıkacağımı söylemiştim. çünkü çoktan projeye başlamış olmam lazımdı. çünkü kendime söz vermiştim ve hala bazı haftalar yapamıyorum.

ve aslında en başından beri başkasının kızmasındansa kendimden ve gerçekle yüzleşmekten korkuyorum? otuz dakika önce çıkmam gerekiyordu. neden çıkmadım? çünkü ben zaman yönetimi bile yapamayan bir aptalım. ama bir şekilde ağzımdan o yalan çıkar ve gerçeği inkar edersem bu hatamı kimse fark etmeden kapatabileceğimi düşünüyorum. kimsenin umrunda olmayan kafamın içinde beni yiyip bitiren bu küçük hatalar düşüncesiyle yaşıyorum.
açıkçası en yakın zamanda kendime şifalar diliyorum. bırakmaya çalışıyorum. ama dediğim gibi genelde düşünmeden ağzımdan dökülüveriyor. zamanla olacak bu da her şey gibi.

gerçek anlamda hafıza gerektiriyor ve gurursuzluk.

son dönem yaşadığım pek çok yüzeysel mevzu ve pek çok kişinin değerlerine ters olaylardan dolayı hayatımdaki insanlarla bu konu da az muhataplık kurmak için geçiştirici laflarla absorbe ederken, anlatılmayanın yalandan bin kat daha iyi olduğunu savunurken, o anlatılmayanlarla, konuşulamayanlarla kendime yalandan bir ağ kurmuş ve giderek kendimi bu ağda mahsur kalmış hissetmeye başladığımdan bunun nedenli ağır bir şey olduğunu, en az yalana kanan insanların yalanı fark ettiğinde gelen hisler kadar sizi de yıprattığını söylemeliyim. yalan söyledikçe düştüğünü hissediyorsunuz içinizden bir şeylerin.

ancak yalanlar karşı tarafın duymak istediklerine evrildiğinden geliyor belki de ağırlık, çöküyor böyle. katlanamıyorum. bitecek, bitmeli.

hissettiğim de anında soğutan, en nefret ettiğim, midemi bulandıran şey.

zordur yalan söylemek. herkesin harcı değildir kanımca.
bazen o kadar karmaşık bir hale gelir ki durum, kime ne söylenmiştir, kim neyi nasıl biliyor karıştırılır…
bir yalanı kapatmak için başka bir yalan söylenir, bu böyle sürer gider…
en temizi çok mecbur kalmadıkça yalan söyleme eylemine bulaşmamaktır, hatta bir laf vardır "her zaman doğruyu söyle ki, ne söylediğini hatırlamak zorunda kalmayasın"

hoş karşılanmayan bir eylem.

ahlaki, vicdani, toplumsal yönü bir yana. yalan söyleyen insanların onaylanmadığı ve dışlandığı hepimizin bildiği bir gerçektir.

ancak yalan söylemenin gözden kaçırılan önemli bir yönü daha vardır: özsaygının yitirilmesi.

yalan söyleyen insan sınırlarını koruyamıyordur, davranışlarına gösterilecek tepkilerden çekiniyordur, gerçeği çarpıtarak kendisine de yabancılaşıyordur. örneğin bir kimse, yapmadığı bir şeyi yaptığını anlatarak toplumun onayını aramaktadır. ya da aynı kimse yaptığı bir şeyi yapmadığını söyleyerek toplumun tepkisinden kaçmayı amaçlıyordur. kısacası onay arayan, davranışlarını oturtamamış bir insan şekline bürünmüştür.

yalanın sonuçları sadece ahlaki değildir. yalan aynı zamanda karakter yıkımının başlangıcıdır.

yalan söylemeyi sevmem. bilmem. sürdüremem. böyle yüklerle hayata devam edemem. dürüstlük en güvenli limandır çünkü.

en son söylediğim yalana bakar mısınız?
aylar önceydi...

100. takipçimle evleneceğim, yemin olsun diye ilan etmiştim.. 100. takipçim bunu bilerek mi beni takip etti bilmiyorum ama. neticede 100. takipçim beni takip etti.
ve ben onun kim olduğuna dikkat etmedim. tanımadım, mahlasından bile haberim yok..

ama verdiğim bir söz vardı. onu tutmadım. yani bir yalan söyledim.
affet beni 100. takipçim.
dilerim ki erkek değilsindir.
çünkü bunları bir kıllıya yazdığımı düşünmek istemiyorum...

beyazdan kırmızıya uzanan ve içinde ton sür ton pembenin yer aldığı bir skalası olduğunu öğrendiğim marifet(!)

dilinize yuva yaparsa kötü ama.

mizahın özü. keyif aldırır.
dozunu kaçırmayın, eşinize dostunuza yalan söylemen.

gereksiz. elbet açığa çıkar. getirdiğinden fazlasını götürür.

burnu uzatır

beyaz kal yoksa için kararır.

(bkz: the invention of lying)

bir yerde adamı patlatır.

ezikliktir, korkaklıktır

zeka işidir.

tam boyle baslik acsam mi derken sol framede denk gelen baslik

politikacıların halk üzerinde tahakküm kurmak amacını guderek oluşturdukları sürdürülebilir siyasettir.

sık sık yaptıgım eylem. dogruları kaldıramayacak insanlara yalan soylemek onlari kurtarmaktır bence. ya da anlayamayacak olanlara. zaten anlamayacak, bosuna ogrenmesine gerek yok. bana da bilmem gerekmeyen seyler hakkında yalan soylenebilir.

hayatı kolaylaştırmak için ara ara başvurduğum eylem. her konuyla alakalı, irili ufaklı, utanmadan, çatır çatır söyleyebilirim. bazen kendim bile inanırım yalanıma.