yalan söylemek

gerçek anlamda hafıza gerektiriyor ve gurursuzluk.

son dönem yaşadığım pek çok yüzeysel mevzu ve pek çok kişinin değerlerine ters olaylardan dolayı hayatımdaki insanlarla bu konu da az muhataplık kurmak için geçiştirici laflarla absorbe ederken, anlatılmayanın yalandan bin kat daha iyi olduğunu savunurken, o anlatılmayanlarla, konuşulamayanlarla kendime yalandan bir ağ kurmuş ve giderek kendimi bu ağda mahsur kalmış hissetmeye başladığımdan bunun nedenli ağır bir şey olduğunu, en az yalana kanan insanların yalanı fark ettiğinde gelen hisler kadar sizi de yıprattığını söylemeliyim. yalan söyledikçe düştüğünü hissediyorsunuz içinizden bir şeylerin.

ancak yalanlar karşı tarafın duymak istediklerine evrildiğinden geliyor belki de ağırlık, çöküyor böyle. katlanamıyorum. bitecek, bitmeli.

hissettiğim de anında soğutan, en nefret ettiğim, midemi bulandıran şey.

zordur yalan söylemek. herkesin harcı değildir kanımca.
bazen o kadar karmaşık bir hale gelir ki durum, kime ne söylenmiştir, kim neyi nasıl biliyor karıştırılır…
bir yalanı kapatmak için başka bir yalan söylenir, bu böyle sürer gider…
en temizi çok mecbur kalmadıkça yalan söyleme eylemine bulaşmamaktır, hatta bir laf vardır "her zaman doğruyu söyle ki, ne söylediğini hatırlamak zorunda kalmayasın"

hoş karşılanmayan bir eylem.

ahlaki, vicdani, toplumsal yönü bir yana. yalan söyleyen insanların onaylanmadığı ve dışlandığı hepimizin bildiği bir gerçektir.

ancak yalan söylemenin gözden kaçırılan önemli bir yönü daha vardır: özsaygının yitirilmesi.

yalan söyleyen insan sınırlarını koruyamıyordur, davranışlarına gösterilecek tepkilerden çekiniyordur, gerçeği çarpıtarak kendisine de yabancılaşıyordur. örneğin bir kimse, yapmadığı bir şeyi yaptığını anlatarak toplumun onayını aramaktadır. ya da aynı kimse yaptığı bir şeyi yapmadığını söyleyerek toplumun tepkisinden kaçmayı amaçlıyordur. kısacası onay arayan, davranışlarını oturtamamış bir insan şekline bürünmüştür.

yalanın sonuçları sadece ahlaki değildir. yalan aynı zamanda karakter yıkımının başlangıcıdır.

yalan söylemeyi sevmem. bilmem. sürdüremem. böyle yüklerle hayata devam edemem. dürüstlük en güvenli limandır çünkü.

en son söylediğim yalana bakar mısınız?
aylar önceydi...

100. takipçimle evleneceğim, yemin olsun diye ilan etmiştim.. 100. takipçim bunu bilerek mi beni takip etti bilmiyorum ama. neticede 100. takipçim beni takip etti.
ve ben onun kim olduğuna dikkat etmedim. tanımadım, mahlasından bile haberim yok..

ama verdiğim bir söz vardı. onu tutmadım. yani bir yalan söyledim.
affet beni 100. takipçim.
dilerim ki erkek değilsindir.
çünkü bunları bir kıllıya yazdığımı düşünmek istemiyorum...

beyazdan kırmızıya uzanan ve içinde ton sür ton pembenin yer aldığı bir skalası olduğunu öğrendiğim marifet(!)

dilinize yuva yaparsa kötü ama.

mizahın özü. keyif aldırır.
dozunu kaçırmayın, eşinize dostunuza yalan söylemen.

gereksiz. elbet açığa çıkar. getirdiğinden fazlasını götürür.

burnu uzatır

beyaz kal yoksa için kararır.

(bkz: the invention of lying)

bir yerde adamı patlatır.

ezikliktir, korkaklıktır

zeka işidir.

tam boyle baslik acsam mi derken sol framede denk gelen baslik

politikacıların halk üzerinde tahakküm kurmak amacını guderek oluşturdukları sürdürülebilir siyasettir.

sık sık yaptıgım eylem. dogruları kaldıramayacak insanlara yalan soylemek onlari kurtarmaktır bence. ya da anlayamayacak olanlara. zaten anlamayacak, bosuna ogrenmesine gerek yok. bana da bilmem gerekmeyen seyler hakkında yalan soylenebilir.

hayatı kolaylaştırmak için ara ara başvurduğum eylem. her konuyla alakalı, irili ufaklı, utanmadan, çatır çatır söyleyebilirim. bazen kendim bile inanırım yalanıma.

ben söylediğim yalanı unuturum. doğru söyleyip sonucuna göre vaziyet almak yalan söyleyip unutmamak için enerji harcamaktan daha kolay benim için. ha bir de etik, vicdan, prensip durumları var ancak bunların konuşulacağı yer burası değil.