yalan söylemek

cok abartıldıgını dusunuyorum.
cok buyuk yalanlar haric, isin, ailen filan gibi benim hayatımda birkac yalancıya her zaman yer var.
ben 20 senedir yalan soylemiyorum, tovbe ettim, bu kisisel bir secim.
durustlugun cok overratted oldugunu dusunuyorum.
pembe yalanlar her zaman kotu degildir.

'ben henüz kendi gerçeğimi bile kabullenemeyecek kadar zayıfım' demek.

gerçek hırsızlığı ama suç değil.

yalan söylemeden dünya dönmez gibi artık ya. bugün bile sırf 10’a kadar uyumak için her insana farklı yalan attım. hepsinde farklı senaryo. yapıyorum bu sporu.

benim icin 1 rutin

bazı insanlarda hastalık olmuştur artık. hiç gerek yokken bile sırf ileride ihtiyacı olabilir diye kendini daha kalın yalanlara hazırlar bu tipler. başarırlar da. fakat çevrelerindeki insanlar hep gelip geçicidir. herkesleri kaybederler yalanlarıyla, yeni insanları da o sayede kazandıkları gibi.. sonuç ne mi? sahte kişiliğin yanında eşantiyon: yapayalnız sahte bir hayat, sahte mutluluklar .

bir sanattır*

bu tarz başlıklara bayılıyorum...
cem yılmaz'ın seslendiği o 4 melek gibiler.
gören duyan sizi gün içerisinde hiç yalan söylememiş, hayatlarında yalan söylememiş falaj sanacak.
herkes yalancılara sallıyor da, ulan bu kadar yalanı kim söylüyor ya?