yazarların an itibarıyla düşündüğü şey

kalbimde olanı.

hafta sonu gireceğim kpss sınavını düşünüyorum

düşünemiyorum. berbat bir ruh halindeyim.

tıpkı atatürk'ün koma haberini almış ismet paşa gibi hissiyatim : kalbim iki değirmen taşı arasında kalan bir buğday tanesi olsa ancak bu kadar ezilirdi .

green card çıktıktan sonra güzelbahçe'deki toki evini okutup north carolina'dan mı yoksa portland'dan mı ev alsam

işe başlamak ama hiç canım istemiyor:/ tembellik yapasım var bu aralar.

durun durun. o halde size bu civarların en yalnız ve en bedbaht insanından bir merhaba sunayım.

civarda çalan tüm şarkılar sanki bana laf atıyor. pansiyondan inerken bir tanesi sabah sabah cengiz kurtoğlu çalıyordu, dedim "daha arabesk bir yer var mı burada" abi dedi arabesk olmayan yerde biz olmayız.

ulan bir insan bu kadar yalnız bırakmaz kendini, sanki tanrıyla sözleşmem var, dünyaya çok sevip yalnız kalmaya gelmişim, tek başına olmaya. en büyük günahım içki içmek. hep içmek. çok içmek.

çuvaldızı kendime batırıyorum. demek ki ben kapıya konacak adam değilim ki, bu kadar çok ayrılık yaşadım. bu kadar çok yalnız kaldım.

çok sevdiğim bir şarkı vardır, ben onlara, onlar bana derler.

yine nerden geliyorsun yaramaz seni
inan hiç kimse derdimden anlamaz ki
başka sevgili mi buldun? beni sen nasıl unuttun?
sana ben canımı verdim, sen başkasının oldun

peki kim haklıydı? amaaan, haklı aramıyoruz. o halde bir bira içebiliriz....

aramam gereken biri var.
kendime gaz veriyorum. yaparım tabii.
hatta yapacağım inşallah, amin.

evde kimse yok ve ortalığı tek başıma toplamam gerek. ama bilin bakalım ben ne yapıyorum? evet doğru bildiniz. akış sayfasını art arda güncelliyorum ve eski bildirimlerime göz atıyorum kalkmamak için. gideyim de bir kahve yapayım bari.

haftayı bitirmek. yani yarını değil dostlar, bu akşamı düşünüyorum.*
yarın yıllık izinden bir gün kullanıp 3 gün hafta sonu izni yapıyorum.
mevsim güzel, iyi değerlendirmek lazım malum kışa gidiyoruz yavaştan.

bu ara bende bir kopukluk, tuhaflık var ve fark edilmesi daha da zorluyor beni. konuşulan konudan çabucak kopuyorum alakasız cevaplar veriyorum. dinlemiyorum ve cevapları uydurmaya çalışıyorum. biri bana hastalıktan bahsediyor iyi diyorum, sonra ne dediği aklıma gelince iyi bakmamışsın demek ki diye çeviriyorum. bu ara rüyalarım çok berrak öngörülerim ve hislerim çok yoğun aklım takılıp duruyor onlara. kafam yerinde değil bence.

bu uyku durumunu nasıl düzene koyacağımı düşünüyorum. o kadar alıştım ki geceleri sabah etmeye. neyse.

sözlük yazarlarının fotoğrafları başlığındaki tanımımı, fotoğrafımı sildikten sonra beğenenleri takdir ve merak ediyorum.

atlasam arabaya kaç saat sonra ..... da olurum acaba?

o...

taslaklar nereye gidiyor biraz bakındım da bulamadım.

tırnaklarıma panda sticker yapıştırdım sanırım 15 yaşındayım.

uykumu kaçırmadan yerimden kalkıp dişlerimi fırçalamam mümkün müdür

bu saatte uyandım acaba tekrar uyuyabilecekmiyim yoksa sabah işe gitmek bana zülüm ...gibi endişeler taşımaktayım çünkü kendimi biliyorunm 6 ya doğru uyku bastiracak ve son 1:45 saat uykudan uyanmak istemicem,günüm kesin mahvoldu.

sorularıma cevap bulmaktan çok uzakta olduğumu düşünüyorum. taslak hâlinde olan bir şeyler olsa bile bunların güçlü temeli yok ve yıkılacaklar.

tüm sosyal pilim bitti şuan. acaba arkadaşlar sessizlik diye bağırsam ne kadar ayıp olur veya aniden kalkıp koşmaya başlasam?
evet normal şekilde veda etmek de mantıklı ama küsüyor insanlar.
yahu insanlar, niye küsersiniz insanlar?