yazarların an itibarıyla düşündüğü şey

ben bu sözlüğü ilk geldiğimde niye bıraktım diye düşünüyorum. sahi niye sarmadı? şubatta kaydoldum ve hazirana kadar 9-10 tanım girdim hepi topu.

o zamanlar free software maceramı yaşıyordum ve ilk önceliğim linux öğrenmekti. bundan başka pek bir şey hatırlamıyorum.

ayni anda bes milyon farkli sey dusunecek kadar işsizim şu an.

uykusuzluktan ölürken neden uyuyamıyorum?

yarın yapacağım ev işlerimi düşünüyorum listem bayağı kabarık :(

yarın kuzenimle çarşıya gideceğiz fakat yağmur yağıyor. 2 saatten az kalmayız çarşıda. yağmur varken nasıl gezeceğiz? daha doğrusu yarın ne giyeceğim ben?

hangisini yazayım buraya

yarın hava nasıl olacak acaba.

yarın için merdivenci ablaya su koymayı unutmamam lazım.

buraya da not düşmüş olduk en azından.

gold diggerlar ne yapıyor acaba.

bu gece sözlük sessiz kimler kimlerle buluştu lan itiraf edin ehehe

içimden bir ses yakın zamanda bir delilik yapacağımı söylüyor. *
şu belirsizlik beni delirtiyor.
yok mu bir çaresi hepsini bir anda yapayım? okuduğum için hatta bana para verilsin? (burs diyeceksiniz şimdi ama... şansım yaver gitmiyor ki!) sırf okuduğum için? karşılığında oturup makale yazarım, hiç sorun değil. ömrüm boyunca üniversitelerde takılmak istiyorum (profesör ol diyeceksiniz ama sıkılırım yahu, yani galiba...) ee ben hepsini aynı anda okuyamayacağıma göre...
karar vermem gerekiyor... karar verince de kafamı diğer bölüm kurcalıyor. 'ben de, ben de' diyor. diyemiyorum ki 'hayır', diyemiyorum işte. 'hepinizi seviyorum' diyebiliyorum.

kararsızlığım sonum olursa iyi gülerim.

tek çarem galiba kendimi bu alanlarda 'bilgiye boğmak' başka bir çözümüm yok.

düzensiz de yaşanmıyormuş ya. eklemek istedim. yada daha doğrusu, yaşanıyor ama bir süre sonra çok yoruyormuş ama keyifli. *

deprem bölgesindeki akrabalarım yanına gidip onlarla hasret gidermek istiyorum ama psikolojik olarak hiç hazır değilim. tüm anılarımın gözümün önünden geçmesini istemiyorum. annem ailesini özledi ve onu da düşünmem gerekiyor. eğer bir süre daha beklersem iş güçten hiç vakit olmayacak daha sonra. hiçbir şeyle uğraşmaya gücüm kalmamış gibi hissediyorum. keşke bir robot olsaydım da düğmeye basınca kapansaydi. ölümü bile düşünmek istemiyorum çünkü işin bir de ahiret tarafı var. sıkıştım kaldım olduğum yerde sözün kısası. kafam çorba gibi

köyüme gidip orman içinde sessiz sakin takılıp sonra gün batarken denize girmeyi düşünüyorum.

elimde 2 kitap var hangisine başlasam bilemedim.
sol ayağım -christy brown
kurtlarla koşan kadınlar- clarissa p. estes

bugün hiç beklemediğim bir anda bir telefon geldi. tesadüf mü bilmiyorum ama bir şirket benimle bir iş görüşmesi yapmak istediğini söyledi. yarın saat 14:00’da zoom üzerinden bir görüşme gerçekleştireceğiz. araştırmalarıma göre iyi bir şirket kendi alanında , tuhaf olan iş başvurusu yapmamama rağmen bana ulaşmış olmaları. iş ilanlarının yayınlandığı bir sitede profil oluşturup, cv eklemiştim. bana o platform üzerinden ulaşmışlar ama beni nasıl gördüler, o pozisyon için neden beni uygun gördüler de teklif ettiler bilmiyorum. kafamın içinde bunlar dönüyor.. yarın olsa da tüm sorularımın cevabını alsam.. bana şans dileyin çünkü işsizim..

nasıl bir tufaya gelmektir ki bu; tereyağından kıl çeker gibi el birliğiyle kansız hallettiler. acıtamadılar ama çizik içinde bıraktılar.

ne düşüneceğimi düşünüyorum.

akşam spor salonuna gideyim mi gitmeyeyim mi onu düşünüyorum çok yorgunum ve kaytarmak için bahane arıyorum...

"hangi saçma başlığı açsam acaba?"

neden yaptım?