yazarların an itibarıyla düşündüğü şey

hafta da 5 veya 6 gün işe git işten gel luzumsuz bi evlilik yap mutlu mutsuz karışık yaşa çoluk çocuk derdine düş sağlığını kaybet 65 de emekli ol zor bela bi ev al 5 yıl sonra öl arkandan 2 saat ağlasınlar ve yaşadım de, pehh.

(bkz: liseli detected)

gereksiz sinirleniyorum.fevriyim,hep ani ve tabii ki gereksiz,saçma çıkışlarım oluyor.bunun farkında bile değildim kısa bir süre öncesine kadar ve beni bu durumla ilgili en çok üzen de bu.bunu düzeltmek istiyorum ama bunun farkındalığına bile yeni erişmiş olmam beni üzüyor.

bu maç bitmeyecek galiba.

içimden ferdi özbeğenin gündüzüm seninle parçasının sözleri geçiyor.

o son tabağı yemicektim.

ben bu gidişle erkenden yaşlanacağım. hüzünlü, bıkkın, somurtkan biri olup çıkacağım. insanlar gözlerime bakınca kırılganlıktan başka bir şey göremeyecekler. öyleyim demiyorum ama sonumu görebiliyorum. erkenden saçlarına aklar düşen, gözleri dalgın orta yaşlarda bir kadın olacağım.
hayatımdan, bulunduğum çıkmazlardan hiç ama hiç mutlu değilim. hayat böyle değildir sanıyordum. zaten hayat ne ki bir bulmaca veyahut bir sır, bir sürpriz kutu.
geçen hafta denizin keyfini çıkarıyorken paldır küldür düşmem sayesinde ayağımı feci burktum oysa o olana kadar günümün böyle geçeceğini, acı içinde iki araba arasında yerden kalkamadan dakikalarca kalacağımı, hastenelerde ayağımı alçılara sarıp gece gündüz, ve hala, bileğimin sızım sızım sızlayacağını elbette düşünemez, aklımın ucundan bile geçiremezdim.
dün böyle oldu, bugün dünümün bana bıraktığı mirası yaşadım yarın ise tam anlamıyla bir muamma.
o yüzden diyorum ben hayatı böyle olur zannetmiyordum.
iyi, akıllı, güzel bir genç olurum zannediyordum.
örnek olurum, sevilir sayılırım, böyle bıkkın ve bitkin olmam zannediyordum.
inanır mısınız bilmiyorum ama ben çocukken de böyle içine kapanık, bulanık su gibiydim.
şimdi daha bulanık daha kapalıyım. insanların sözleri artık daha çok gücüme gider oldu, olur olmadık zamanlarda olmadık laflara bebek gibi ağlayasım geliyor böyle hüngür hüngür bir anda yaşları gözlerimden atmak istiyorum.
bu hayat beni gafil avladı. diğer avlardan farkım ağdan kurtulmak için çırpınmayışım, kaderime boyun değişim.
bunca iç karartıcı sözden sonra bir iyi durumun var: yapmayı öğrenmem.
kendimle ilgili aldığım kararların devamlılığını sağlayamıyorum, dikkatim ve isteğim çabucak kayboluyor hemencecik sıkılıyorum ama artık yeni bir düzen kurdum kendime. yapmaya, devamlılığı sağlamaya yani irademi kullanmaya çalışıyorum ve iyi şeyler görüyorum.

niye uyuyamıyorum? halbuki çok uykum var.

gidip fıstığımla ilgilensem iyi olur.

philphs maraton alıp yarı fiyatini vermek varken 17 bin tl verip dyson aldım sırf eşime inat. asla pişman değilim. sadece uzay mekiği gibi makineyi kırarsam bozarsam diye korkuyorum. yıllardır emek emek biriktirdiğimiz altınlar her defasında yeni bir arabaya verilirken ben halen 3+1 eve çıkabilme hayali kurmaktan yoruldum. sağlığım varken yiyecek, güzelken giyecek, hevesim varken gezeceğim.

ara ara hüzünlü parcalar da çalan bir agustos böcegi gibi hissediyorum. her seyi bir bosvermisligin icinde gözlemledigim bir dönem oldu. faydasi zararı umrumda degil. hayatımjn pause tusuna basmış gibiydim. günler, saatler geciyordu ama ben hep kök salmış bir agac gibi aynı yerdeydim. bu bana ne kattı? neden bu ruh haline girdim inanın bilmiyorum. artık anlamlandırmıyorum. bize hep her seyin bir nedene baglanmasi gerektigi ogretiliyor. halbuki yok. oyle olası varmış olmuş bir seyler. bunun vicdanini yasamak ne kadar zor. hayata akamamak, karışamamak. bugün şunun farkına vardım. mükemmel olmak zorunda degilim.
herkes beni sevmek zorunda değil.
kimseye istedigimden tek bir kelime fazlasini söylemek zorunda degilim.
bu hayatta katlanmak zorunda oldugum ve hep benimle olacak tek kişi kendimim.
o hâlde neden kendimi bu kadar örseleyeyim ?
gün sonunda yine kendime kalıyorsam beni neden kırıp dökeyim ?
hiçkimsenin takdirine ihtiyacım yok, ic huzurumu sagladiktan sonra önemli degil. kimsenin dilinden dökülmesini istemeden kendime söylüyorum. "iyi ki varım" hatamla da doğrularımla da her şeyimle.
*arada okumak icin kendime bir not olsun.

bir mucize olsa da yarın fonksiyonel bir hangover yaşasam.

yarınki tiyatro ekibimle gideceğimiz organizasyon

ilerde kendime ait bir evim olduğunda keşke bir odasını çalışma-hobi odası yapabilsem. önceden çok gereksiz gelirdi yani al kitabı bilgisayarı çalış istediğin yerde gibi ama olmuyor artık yapamıyorum. evdeki diğer odaların başka amaçları var. yatak odasında uyumak için var mesela ve bana hep uyku hatırlatıyor yatağı görmek. oturma odası desen bi televizyon izleme ritüeli, gelip gidenin ilk oraya bakması falan dikkat dağıtıcı. ve istediğin gibi dağınık bırakamazsın. mutfak zaten olmaz. keşke büyük bir evim olsa ilerde ve sırf çalışma hobi içim bir odam daha olsa. bu gidişle hayal ama işte yatmadan önce de güzel hayaller kuruluyor.

hangi otobüse binsem de hangi semte gitsem?

gelecek.....

deniz yıldızı banu mu daha şanssız yoksa ben mi.

duş aldıktan sonra mı yemek yesem yoksa yemek yedikten sonra mı duş alsam? üff markete de gitmem gerek. bu ekmek ne çabuk bitiyor.

kimsenin ağlama duvarı değilim artık. sıkıntı çeken gitsin ruh ve sinir hastalıkları hastanesine.

"yemek ne yapacağım? bıktım lan :("
tam olarak bu..