yazarların bugün kendilerinde fark ettikleri şeyler

bende bi sorun yokta, sanırım banyodaki aynada bi sorun var.! bakanı yaşlı göstermeler filan.. epeyce bi süredir triplerde zaten..! ( oolum sen banyo lavabosunda bi aynasın nihayetinde. sabit, tüm duvarda monteli. kıpırdamadan öyle duracaksın yerinde. işin, işlevin bu senin. ara sıra dışarı bi yerlere götürüp gezdirecek, şaraplı şömineli sürprizler yapacak halimiz yok. ne bu tripler. şunun şurasında geleli dört-beş yıl bile olmadı. bak eşim de benzer şikayetlerde. aklını başına devşir. o benim kadar anlayışlı da değildir ha.! değil seni; ışığını, duvarını, lavabonu dinlemez, topunuzu imha eder yeniler; haberin olsun. sen kadınları yeterince tanımıyorsun herhalde..!)

bir şeyler çözülene kadar ben yaşamaya devam edebilecek miyim acaba. tam fark edememişim. ben en iyisi sonra tekrar geleyim.

kendini hayatın akışına bırakıp olan şeylerle ilgilendiğinde hayat oldukça kolaylaşıyor. arzulanan hayal edilen istenen şeyleri farkında olmadan elde ediyorsun. bazen yolda bulduğun şeyi yola çıkmana sebep olan şeyden daha çok seviyorsun.

büyük sorun ettiğim çoğu şeyi istersem kısa sürede zorlanmadan halledebileceğimi fark ettim. çok da büyütmeye gerek yokmuş.

yaşanılan, gözlemlenen olaylar karşısında herkes gibi üzülüp sevinemememin, onlar gibi tepki veremememim bir hissiklik hali olmadığını, bunun benim kendi karakterimle ilgili olduğunu fark ettim. demiyorum ki duygusuz biriyim, sadece yaşanılan durum veya olayları diğer insanlar gibi abartmıyorum ya da benim daha farklı, daha anlamlı bulduğum şeyler var. sizlerle aynı değer ve yargılara, duygulara sahip olamam ve bu beni duygusuz biri yapmaz.

aslında kimseyi sevmiyorum sadece bazılarına daha fazla tahammül edebiliyorum.

ben bitmişim. eski benin tozu dumana katacağı durumlarda tepki bile vermiyorum.

bugün fark etmedim aslında. fakat söylemezsem olmaz.
çok şey biliyormuş gibi davranıyorum. lâkin bomboş bir adamım.

gerçektende ha.! başlığı okuduktan sonra daha bir dikkatle baktım aynaya.. sanki düne göre bir gün daha yaşlanmış gibiyim..( oysa günün tamamlanmasına daha yarım saat var yahu.!!)

bilinçaltımda kodlanmış binbir zihin zincirini şu anki mevcut maksimum hızımda çözmeye devam edersem hesaplarıma göre 64 yaşımda ben de dünyaya herkes gibi bakıp, sağlıklı bir ruh haliyle yaşayabilen bir insan olacağım.

- ohoo dur bakalım daha ya işimiz uzun. ne yaşlanması? esas hayat 64'ten sonra başlıyor artık...

anksiyetik olmamayı başardığım zamanlarda işime gücüme bile severek ve kolaylıkla sarılabiliyorum. alarm bile canımı sıkamıyor.

öbür türlü böyle mi,
uçan kuşun bile sesini alçaltması gerektiğini savunuyorum.

zor zor.

soda içmedim bugün ve günlük hedeflediğim sayfa sayısına henüz ulaşamadım.

bazı kişileri tekrar görmek
kalbimi yoruyor

elimde ben çıkmış yani bir ben daha var artık

mutlu olmak kilo yapıyor.

çok saçma. *

sakal erkeğin makyajıdır. sakal bırakmalısın. sakalsız olmuyordur.

güne hanımcı uyandım.
mutluyum.

keskin duvarlar örmeye karar verdim...

kimsenin girmeyeceği duvarlar, kimsenin aşmayacağı...

ama her dem sevgi vereceğimi, güzel insanlara her dem sevgiyle yaklaşacağım...

lakin kendimi kapatacağım o duvarları örmeye karar verdim...

ayacıklarım üşümeye başladı.
demek ki iç anadolu için çorap vakti.

sinirlenip bağırmadım, telefonu suratına kapatmadım, engellemedim. usulca vazgeçtim.