yazarların çocukluk travması

uvey babamin herkesi manipule etmesi ve kimsenin bana inanmamasi sonucu kendimi deli olarak gorup ilaclarla delirmem.

şunun korkusundan 10 yaşına kadar denizin yakınına yaklaşmadım olabildiğince uzaktan baktım.

halka filmi.21 yaşına geldim hala korkarım.siccini elcini ne bileyim ciccini falan izlet bu kadar korkmam ama o dandik halka filminden ödüm patlıyor hele o televizyondan çıkma sahnesi yokmu...

ben 5-6 yaşlarındayken bir gün arkadaşımın evinde oturuyoruz, oyunlar falan oynuyoruz. o sırada camdan bakalım dedik kardeşim de* annemle dışardaydı biz de onları izliyoruz yukardan. sonra bir anda bir araba geldi kardeşim de yolda, annem ona yetişemeden araba çarpmıştı. bir de sokağın sonuna kadar sürüklenmişti arabanın altında... ben de yukardan izliyorum her şeyi... adam o kadar hızlı gelmişti ki bir türlü duramamıştı kaç metre sürüklendiler. o bende kaldı öyle. hâlâ bile karşıdan karşıya geçerken çok korkarım.

kuzenime deli gibi değer verirken onun beni (işi düşmemesi dışında) sevmediğimi bilmem.. 13 14 yaşlarımda anca kabullenmiştim..

saadettin teksoy 'un programları anne babam izlerken dinlerdim,izlememe izin vermezlerdi.başka bir bedende yeniden doğduğunu söyleyen çocuk seni unutamıyorum.

komşumuzun efsane kızının, evde kimse olmaması sebebiyle erkek arkadaşını eve alması.
akabinde evin babasının eve gelip bu ikisini namünasip pozisyonda yakalaması.
çocuğun çırılçıplak yan bahçeden bizim bahçeye atlayıp yaldır yaldır koşarak kaçması.
daha sonra komşu kızının peşinden yarı çıplak aynı rotaya doğru kaçması,
en son babanın elinde baltayla peşlerinden yardırması.
şükür kötü bitmedi, aile taşındı. bir iki ay sonrasında çocukla kızın evlendiği haberini alan mahallenin ergenleri, başka hayal malzemeleri peşinde koşmaya devam etti...
çocukluğumun travmasıdır

marketimiz varken ve ortaokula da daha yeni başlamışken, markette bir gün aradığımı göremeyip eve dönerken babamın arkadaşlarına "aç kalsın p...ve.nk" dediğini duymam.

insanlar böyle böyle seri katil oluyor lan.

benim için bir travma mı emin değilim fakat 8 yaşımdayken (16 yaşındayım) 5 gün boyunca kuzenim tarafından taciz edilmiştim.

bi ara karsidan karsiya gecerken araba carpar gibi olmustu simdi karsidan karsiya gemeiyorum yanli basama

1992 izmir depremi.
körfez savaşı.
yugoslavya iç savaşı.

sayayım mı daha?

375 yılındaki kavimler göçü.
o zamanlar çadırdan çadıra koşan bi çocuktum. vizigotlardanız biz..
bir gece çekik gözlüler gelip yakıp yıkmaya başladılar her yeri. travma gibi travma..

herkes de olduğu gibi bende de var.isterseniz anlatayım biraz uzun olabilir,keyfini çıkarın.


bir yaz günüydü sene 2015 ti.aile fertleri de evde günlük işlerini hallederken tabiki de ben kardeşimle oyun oynuyordum.oyun derken işte 5.sinifa gidiyorum ve satranç türü akıl geliştirici oyunlar.kardesim bilmediği için sanki oynamayı bilmiyormuşum gibi ve hep o yeniyormuş gibi davranıyordum.
ee bundan sonra geldi zaten tüm gelişmeler.buyur belki herkesin başına gelmiştir bu durum;neydi bu durum şu şekilde anlatayım.dikkatlice birşey yaparken bu en çok babanız olur ama hem baba söyler hem baskın abi söyler bilmem git su getir git şunu yap bunu yap diye.işte aynı şekilde bana abim görevler verir,onları yapmamı söylerdi.yapmasam psikolojik şiddet üstüne kavga ederdik.olay da burda patlak verdi sanırım.
dediğini yapmayınca bir kargaşa yaşandı ve ilk tokatı yeyince delirdim.ben de sinirlendim kusura bakmasın kafa sözlük yazarları ve okurları ama bir tane de ben vurdum.bunun üzerine abim sinirlendi iki üç tane vurdu ve sonrasında koşmaya başladı.anlamadim ama sanırım benim onu kovalayacagimi sanıyordu e madem öyle sanıyor ben de koşmaya başladım.ama ters birşey gitti ara koridora girince benim gözler gitti her yeri bulanık görmeye başladım ,bundan kaynaklıdır ki ara salonun köşesine kafamı vurdum .kafam da kocaman bir delik vardı ama hiç acı çekmiyordum. tek canımın açıdığı şey annemin beni öyle görmesinden sonra bağırışlarıydı.hemen sonra hastaneye gittik dikiş atıldı ...
her neyse dediğimiz tespit işte bu her yazarın bir olayı var dedikleri bu olsa gerek.eğer sizin de varsa paylaşırsanız seve seve okuruz
*tüm yazıyı üşenmeden okuyan meslektaşlarıma ve okurlara minnettarlarimi sunuyorum.iyi günler diliyorum

çocukken küçük bir taş attığım ve isabet ettirdiğim kocaman kurbağayı hala unutamadım.bir şey olmadı inceden bir ses çıktı ama yine de gereksizdi.af dilerim senden tombul kurbağacık.

sınıf öğretmeninin değişmesi.

ilkokul 2. sınıfta mevcut sınıf öğretmenimiz başka bir okula transfer olmuştu. tabii bu beni o zaman çok etkilediği için ondan ayrılmak istememiş hatta ailem onun transfer olduğu okula kayıt yaptırmaya karar vermiş ama sınıf tutmadığı için bunu gerçekleştirememişlerdi.daha sonra çocuk aklımla o beni terk etti niye üzülüyorum, beni sevmeyeni ben de sevmem diye düşünmüş ve bir daha bunu hiç mesele etmemiştim. sonra yeni öğretmenime de alışmıştım.

sanırım o gün bugündür ne zaman birinden ayrılmam gerekse bunu çok kolay yapıyorum.

öyle çok var ki. bilinçsiz anne baba ve bilinçsiz akrabalar yüzünden yıllarım kendimi düzeltmeye çalışmakla psikolojik tedavilerle,ilaçlarla geçti. herkes çocuk yapmasın,akraba da olmasın. ben kendi yanlışlarım ve iyi bi psikoloji de olmadığımdan kendi kardeşimden uzakta yaşadım. kendi öz kardeşimden ayırdım kendimi görüşmedim. iyi etkilemem diye. düşünün. ama sorsan hass.. ordan acındırma kendini diyecek babam var. çocuklarla aram hiç olamadı belki de bu yüzdendir. hiçbir şeye tahammülüm yok. iki ebeveyn biri sağlıksız sevgi diğeri sevmeyi beceremeyen yoksun bir sevgi verdiler kendi ebeveynleri de öyledir. ne yaşadıysam hep ailemi suçlarım. kolayı öyle olduğundan değil ne kadar çabalarsan çabala genlerde olanları da etkileyemediğim için.

bisiklete alacak paramız olmadığı için arkdaşımın bisikletine biniyordum ve babası gelip kızına bisiklet al oğlumun bisikletine binip durmasın diyince annemin olmayan parasıyla borç harç bana bisiklet alması ve o adamı yıllar geçse bile affetmedim..

acımama duygusu
öyle aşıladılar ki kendimi bu yönde çok fazla eğitmek zorunda kaldım. ama hala izlerini taşıyorum

küçükken hep bir maddi sıkıntımız vardı. o yüzden hâlâ eşyalarıma çok iyi bakarım. çünkü eskiden bir şey bozulsa ya da kırılsa bir daha asla yerine gelmezdi.

7-8 yaşımdayken ankara'ya ilk gittiğimde büyükçe bir avm'ye gitmiştik anneannemle. etrafa adapte olmaya çalışırken bir anda anneannemin yanımda olmadığını fark ettim. gelene geçene onu görüp görmediklerini sordum. ev çok yakındı avm'ye. dışarı çıksam eve gidebileceğim de çıkışı da bulamamıştım bir türlü. neyse ki bir güvenlik görevlisi beni fark etti de anneanneme teslim etti. adeta travma. ne zaman avm'ye gitsem muhakkak birileriyle beraber giderim.