yazarların pişmanlıkları

keşke liseyi yarıda bırakmasaydım. keşke.

doğru düzgün bi insan olamamak

doğmak
yaşamak
ölememek

saf olmak
çabuk güvenmek
fazla taviz vermek

gerçek olamayacak kadar uslu bir kız çocuğu olduğum her bir anım.

keşke sevilmemeyi göze alıp hırçın olsaydım.

kendimi bildim bileli çok fazla hatam vardır. seçimlerimde bile isteye çamura battığım olmuş, birçoğundan ders çıkarmasını bilsem de epeyce pişmanlık duymuşumdur. hayatım boyunca yaşadığım en büyük pişmanlığım, birine onu çok sevdiğimi söyleyememek, çok sevdiğim birinin kalbini kırmak, çok sevilirken terk etmek, mücadele etmemek ya da çalışma hayatı ve parasal mevzularla falan alakalı değil, çocukluk arkadaşımın annesinin cenazesine gidememek oldu. üzerimde o kadar emeği varken üstelik. ne zaman onunla karşılaşsak acı çekiyor ve kendi kendime küfür ediyorum.

yaptıklarınızdan değil de yapamadığınız şeyler yüzünden pişmanlık duyun. diğerlerinden ders çıkarabilmişseniz bir anlamı vardır elbet.

hangi birini sayayım bilemedim.

o kadar çok ki saymaya vakit yetmez.
dolayısıyla direkt "keşke doğmasaydım" derim.

türkiye de doğmak ama bu benim elimde olan bir şey değil sonuçta.

son pişmalık neye yarar
her şeyin bedeli var
olmadı yar


t: yazarların pişmanlıklarını paylaştığı başlık.
benim pek yok. daha yapacaklarım var.

yapmadıklarımdan pişmanlık duyduklarım var.

yanlış meslek: gönül yarası gibidir. emeklilikte bile üzmeye devam eder.

yulaflı tost yiyip karnım doyduktan sonra bir tam paket, tam bir paket çikolata yiyip ruhumu da doyurmam. gerek de yoktu aslında, pişmanım.

kırklareli'ye üniversite okumaya gelmek saçmalığı. edirne'de kalmalıydım. edirne'yi hiç bırakmamalıydım. burası soğuk insanı gibi kendisi de ve bir yığın öğrenci hiçbiri hiçbirini tanımayan.

keşke ilkokulu bırakıp salı pazarında meyve satmaya başlamasaydım. keşke.

dün gece sakalımi kısaltmak için banyoya girmem.
yine hepsi gitti ve aynaya bakıyorum sadece yanak ve gıdık görüyorum. chubby face. jawline fetisi olanlarin korkulu rüyası bir görüntü. allah sonumuzu hayretsin.
küçücük evde tras makinemin başları kayboldu!

hikayelerimi daha önceden baskıya göndermek( keşke daha önce alsaydım elime kitabımı))

pişmanlık demeyelim de ders diyelim.

hak etmeyenlere değer vermek ve sevmek, arkadaşlar kendi çizdiğiniz sınırların dışına çıkmayın yada esnetmeyin.

2005'de amerika'da 7 ay kadar kalıp geri dönmem bence. niye geldim, nasıl bir mantıkla geldim, bu saçmalığı nasıl yaptım yıllarıdır düşünüyorum. en büyük pişmanlıklarımdan biridir.