yazarların sabırlarını zorlayan durumlar

şakirtler görünce sinirlerim zıplıyor.

2 puanla büte kalmak.

şunu bırakıp gidiyorum. #1696927
sabrımı zorlayan siz sevgili yazarlar. alacağınız olsun be.

yok galiba ya. yavşak oldum, çıktım iyice.

bütün her şeyi halletmişiz gibi iklim krizi, cinsiyet eşitsizliği, hümanizm gibi konularda ahkam kesen birini gördüğüm zaman kan beynime sıçrıyor.

yazdıklarını servis edecek imkanı bulamamak.

kütüphanedeyim. sürekli titreşim sesi geliyor. sessize almak çok zor değil. telefon zaten ya elinde ya önünde duruyor.

bir grup da kısık sesle konuşacaksam kütüphanede konuşabilirim algısına sahip. hayır telefonu açıp ne olsun kanka kütüphanedeyim diyip kapatmak nedir anlamıyorum.

arayana cevap veremiyorsan ve çok önemliyse whatsapp dan yaz hiç olmadı kayıtlı sms lerden yolla. ayarladığında kapatma tuşuna basınca otomatik sms atıyor.

daha geçen biri görüntülü görüşüyordu. yanına gidip nazikçe uyardım ama hiç üzerine alınmadı. erkek olsa anlarım ama kadınların da erkeklerden aptallıkta aşağı kalır yanı yok.

güvenliği çağırmakla tehdit edince kapattı. üzüldüğüm şey bu insanlar hem genç hem üniversite öğrencisi.

bu kadar basit bir kurala bile uymayı düşünmeyen kişilerin meslek sahibi olduğunda kime ne yararı olacak bilmiyorum.

şu sıralar pek fazla
bu durumlara sebep olanları direkt çöpe atabilsek, bir daha hiç maruz kalmasak ne kadar harika olurdu.
onlarda bunun yanlış olduğunu, yapmaması gerektiğini anlayacak kadar anlama kapasitesi yok çünkü maalesef

benim hiçbir şeye sabrım yok. o yüzden her şey ve herkes benim sabrımı yeterince zorluyor.

birkaç yıl öncesine kadar pambık gibiydim, fazlasıyla sabırlıydım.
şu an ise kafamı duvarlara vurarak cinnet geçirmemek için çok zor tutuyorum kendimi. az önce de sinirden kendimi ısırdım mesela, duvarlara bir zarar gelmesin mazallah.

tam yağlı süzme salak taklidi yapmayı fazlasıyla sevdiğim için sanırım tüm bunlar.

o kadar çok sinirlendim ki, o sinirin bir şeye de faydası yok. artık sadece üzülüyorum. durgunum bir göl gibi.

her şeyi nalıncı keseri gibi kendine yontan tipler. he yavrum he sen haklısın, sensin en doğru, akıllı, hassas.*

baba olacak yaşa gelip ergen takılan tipimsiler.
insan olmadığını hayvandan bile aşağı hareketlerle toplum içinde sergileyen form dışı canlımsılar.

mıymıntı, mızmız, sürekli şikayet eden, tembel, kararsız insanlar, hiç tahammül edemeyeceğim, sabrımı zorlayan kişilerdir.

ısrar edilmesi. hayır dediğim bir şey ikinci kez söylenince içimden cadı sila çıkıyor.

bir kişinin rahatsız olduğum, "yapma" dediğim bir hareketi inatla yapmaya devam ederek bana sataşması.

çok var bu durumlardan çok... bugünlerde şunlara takığım ama;

- hayatı kon kon kelebek modunda yaşayanların derinliksiz/sahte umurları.
- "önce ben" dedikleri için burunlarının önünde dikilmiş dert dağlarının üzerinden "bana nesi" diye zıplayıp atlamaları.
- sadece her böcekten/çiçekten emecekleri lezzetin peşinde olmaları.
- bir yandan çıt parmakları ağrısa bunu dünyanın sonu sanmaları, mağdur edebiyatları.
- bir yandan da acının, kederin, zorluğun, aşkın, vefanın, özverinin en büyüğünü kendilerinin yaşadıklarına, biz daha giderken onların bize tur bindirdiğine inanmaları.

hülasa "canım kendim"ciler...

yavaş konuşanlar, mutsuz olmaya inat eden ve zerre espri yapamayan espiriden anlamayan insanlarla olmak zorunda kaldığım durumlar.

sinema salonuna telefonunu sessize almadan giren insanlar.

geçen gün arkadaşımla bir filme girdik. salonda iki kişiydik. sonra bir grup arkadaş geldi. salonun boş olmasından dolayı sanırım cesaret geldi, telefon çalıyor, biri annesiyle konuşuyor. sürekli mesaj sesi geliyor. yetmiyor kendi aralarında gülüşüp sohbet ediyorlar. arkadaşım da, bende çok rahatsız olduk ama arkadaşım önce bir şey desin diye bekledim. çünkü onlarda erkek o da erkek. baktım onun da bir şey diyeceği yok biraz azarladım çocukları. sonra daha sesleri çıkmadı.

yenilerde sigara bırakmış biri olarak sabrımı zorlamayan şey yok diye bilirim

sık sık boka püsüre öfke atakları geçiriyom

benden uzak durmalıyım barut fıçısı gibiyim