beyin yakan bir filmdir. aksiyonu ve oyuncu performansları ile gerçekten başarılıdır. bir otel düşünün ve o otelde yolları kesişen 8 kişi. yağan yağmur ve her geçen dakika artan gerilim. aynı zamanda roman uyarlamasıdır. (bkz: agatha christie) )


--! spoiler !--
filmi anlamayanlar için: filmin başlarında görünen kel adam (bkz: çoklu kişilik bozukluğu) hastası. film boyunca psikiyatr adamın tehlikeli olan kişiliğini bulmaya çalışıyor. gece boyunca kişiliklerini öldürmeye çalışıyor. bir kişi hariç hepsi ölüyor. filmin sonunda kimsenin aklına gelmeyeceği bir şey oluyor. katil olan kişilik çocukmuş.


--! spoiler !--

numarası kayıtlı olmayan bir eleman iban attı. "sen kimsin?" dedikten sonra da böyle bir mesaj attı. hadi diyelim numaran kayıtlı ve seni tanıyorum ulan yine çok saçma bu mesaj ahahshs.

araştırmacıların bireyin tutum davranış ilgi yetenek ve beceri gibi konularda ölçüm yapmalarını sağlayan hem kültüre bağlı insan davranışları ile ilgili olguları hem de olguların ifadesinin yöneticilik olan belirli bir veri kümesinin nicel ve nitel açıdan sınıflandırmak ya da ölçmek için oluşturulan ölçü birimidir.

ancak empati yoksunu olma ile açıklanabilecek tutumlardır.
içinde yer aldığım stk'lar ve denk geldiğim bir çok suriyeli olan diyaloglarımdan yola çıkarak sahip olduğum kanaatler.
*sanılanın aksine bir tanesinin bile sonsuza kadar türkiye'de yaşamak gibi nir merağı yok.
*evliliklerini mümkün mertebe kendi içlerinde yapıyorlar.
*en ağır işlerde çalışarak sadece yaşamaya çalışıyorlar. iş seçmiyorlar.
*ehliyetleri bile bizde geçerli değil. işe girmek için ehliyet kursuna gitmek zorundalar.
*erkeklerin çoğu bir süre savaşmış bir faydası olmadığının farkına varınca türkiye'de gelmişler.
*her isteyen gelemiyor, ailesi lübnan'da olan kendi türkiye'de okuyan ve yıllardır ailesini görmeyen suriyeliler var.
*onları kandıran, her şeylerini alan bazı türkler yüzünden, geri dönmek isteyenleri var.
ps: yolda kalmışlar onlar. yolda kalmış gariptir.
merhamet hak eden insanlar onlar.
allah yar ve yardımcıları olsun.

radyo yayınında ismi bile söylenmeyen tenezzül edilmeyen malum sözlüktür.

hitler - pariste ilk selfi

hangi melek olduğu muamma olan melektir.
okunmadan verilen seri oyun hiçbir kıymeti yoktur. ara ara gözüme kestirdiğim yazarları stalklayarak sadece beğendiğim tanimlarına oy verdiğim oldu. kimisinin yazdıkları ard arda hoşuma gitti, oyum bol oldu, kimisinde sıfırcı hoca gibi profilden gerisin geriye çıktım.
bana da seri oy gelince, okuyunup okunmadığı anlaşıldığı için, kendi içimde yeri geldi teşekkür ettim, mutlu oldum, yeri geldi hiçbir önemi olmadı.
sözlüğün amacının sadece yazmak ve puan toplamak olmadığını, okumanın da kıymetli olduğunu bilen oylarda görüşmek dileğiyle.

2 yaşında kızı olan komşum bana ünlüler gibi anne değilim diye üzüldüğünü anlattı.
çocuğu ile gece gündüz oynuyormuş gibi videolar atıp,o sayfalardan para kazanan ünlüler,
diğer annelerde, iyi anne değiliz baskısı yaratıyor.
www.instagram.com/p/CMZRXmQ...

yaaaaaa çok sevimli... *

katıldığım günden beridir gözlemlediğim olay, sürekli olarak yazar bir arkadaşın ismi gündem oluyor ve herkes ona övgüler dizmeye başlıyor. buna o kadar gerek var mı gerçekten ya? yapılmasın demiyorum elbette; ama bu kadar yapılması da ne bileyim. yeni kurulan bir sözlük nihâyetinde, müsade edin de yeni gelenler kimin nasıl olduguna, nasıl yazdıgına, kimi takip edeceklerine bir algının etkisinde olmadan karar verebilsinler.

not: art niyet yok.

bu yaşıma dek öğrendiğim hayat derslerinden birkaçını sizinle paylaşmak istiyorum sözlük halkı.
ilk olarak, evet yapar. sebebi olmasa da yapar. "bana bunu nasıl yapar" sorusunu bırakın.

babana bile güvenme lafı çok doğru. kişiler üzerinden gelecek planı yapmayın. yuva kurduğunuz insan da olsa büyük yatırımlar yapıp iş kurduğunuz insan da olsa herkes her an gidebilir. her zaman b ve c hatta d planınız olsun. ve unutmayın, güdülerinizi kapalı bir ağızla kendinize saklayın. olmamış hayallerinizi anlatırsanız bozulması çok mümkündür.

her şeyden öncesi sağlıktır. sağlıklı olduğunuz zaman kıymetini bilmiyorsunuz ama geçici hastalık yaşayan herkes ne paranın ne de statünün sağlığın yerini tutamayacağını bilir. her şeyden önce fizyolojik ve mental sağlığınıza iyi bakın. düzenli ve mümkün olduğunca doğal beslenin, yürüyüş yapın, stresten olabildiğince uzak kalın, beyninizi kitaplarla ve müziklerle besleyin sakın aç bırakmayın.

sürekli çalışın. emeklilik diye bir şey yok. 80 yaşında almancı ve emekli bir amcayla muhabbetim geçmişti. hala kurduğu şirkette sabah 7'de 8'de kalkıp tüm gün çalışıyor. üretin.

insanların düşüncelerine takılmayın. ve asla hayallerinizi bırakmayın. ilkokul arkadaşım hep futbolcu olmak istediğini söylerdi. neredeyse her 3 erkekten biri futbolcu olmak istiyordur çocukken. ama hepsi vazgeçer zamanla umutsuzluğa düşüp. kendisi şu an hatrı sayılır bir kulüpte oyuncu ve hayallerine güvenip kim ne derse desin peşinden giden herkesin ulaşabileceğinin kanıtı. bu dünya sizin dünyanız.

son nasihatım ise kulaktan dolma bilgilerle asla hareket etmeyin. etraflıca düşünüp taşınmadan asla kararlar almayın. okumadan imza atmayın, düşünmeden konuşmayın. karıncayı bile incitmeyin hiçbir kalbi kırmayın. mutlu bir hayat yaşamak istiyorsanız 30'unuzda hayatın kafanızı kıra kıra size bunları öğretmesini beklemeyin şimdiden kurun kendinize geleceğinizi. unutmayın, ipler sizin elinizde.

"güç bende artık"

-he-man

çekimleri 18 farklı ülkede gerçekleşmiş, görsel şölen ve dokunaklı bir hikaye sunan bir film. müzikler de bir o kadar güzel.

aklıma kazınan şu tatlı görseli de bırakayım.

ikinci dünya savaşı sonunda danimarka'da geçen, çocuk yaşta alman esirlere kumsala döşenmiş mayınların temizletildiği film. savaşın acımasız yüzü, kara mayını gibi sinsi bir tuzağın gölgesinde aktarılmış. hikâye boyunca karakterlerle bağ kurmaktan çekiniyoruz zira her an yaşanması olası bir patlama alıp götürebilir onları. işin belki de en acıklı yanı, filmde anlatılanların gerçek olaylardan kurgulanmış olması. alman genelkurmayı -cennet parçası- sahillere mayın döşetiyor, ceremesini ise emir kulu garibanlar çekiyor.

james bacque'nin ikinci dünya savaşı sonunda müttefiklere tutsak düşen alman askerlerinin akıbetini anlattığı diğer kayıplar* kitabı vardır. bacque söz konusu kitapta alman ordusu için kısa ve net bir tanım yapar: "1940-41'lerin küstah ve kalpsiz wehrmacht'ı rus steplerinde yok olmuştu. geriye kalanlar ya çocuk yaştakiler ya da ihtiyarlardı." işte bu film, tanıma uygun düşecek şekilde 1930'ların ortasından 1945'e kadar dünyayı sarsan wehrmacht'ın hesap verdiği günlere odaklanıyor.

bazı ruh hastaları filmi izleyip "oh olsun nazilere, içimin yağları eridi" tarzında ifrazat saçıyor. gerekçe olarak da "ee nazilere %90 oy vermeselermiş (onu da yanlış biliyorlar da neyse) başlarına geleni hak ettiler," diyorlar. oysa savaşta ön saflarda görev alan 1920-30 doğumlu almanlar nsdap'ye istese de oy veremezdi, yaşları yetmiyordu. dönemin almanyasında yapılan son (demokratik/gerçek/özgür) seçim 1933'te gerçekleşti. o seçimde de nsdap maksimum %44 aldı. daha sonra iktidarı nasıl ele geçirdiklerini, nasıl diktatörlük kurduklarını tarih kitapları anlatıyor. nitekim milyonlarca kişilik orduda herkes fanatik nazi değildi. canları pahasına hitler'e defalarca suikast düzenleyen yüksek ve alt rütbeli subaylar vardı. ayrıca er-erbaş düzeyinde hans scholl, wolfgang borchert ve nice isimsiz muhalif mevcuttu. "hayat siyah ve beyazdan ibaret değil" diyerek bitireyim yazımı.

izleyince bana teşekkür edersiniz. iyi seyirler şimdiden.

demir para kumbaranızda hiç 1 tl olmaması.

çocuğun ateşinin düşmesi.

sabahçıyım okula gelmişim serviste
uyukalmışım arkadaşımla gezerken
mis gibi mis gibi kızartma kokuyor
mis gibi mis gibi kızartma kokuyor
oh oh çay da yanında
oh oh çay da yanında
kahvaltı sofrası tamam
ama benim karnım hala aç
eve gitsem de bir güzel kahvaltı yapsam
ding dan don
ahanda ahanda zil çaldı
ahanda ahanda zil çaldı
derse girmem gerek
kızartmayı unutmam gerek
çayı içmemem gerek
gerek gerek
allah allah gereeeeeeek

öyle bir çekicilik olsa bende olurdu. bende yok. kimse de olamaz arkadaşım o zaman. birinde varsa hizip çıkartırım. karşı devrimci olurum engels canımı alsın.

gecenin son kahvesini yudumlarken ,
bir yazarımızı okuyorum.
kelime kelime mısra mısra tüm haykırışlarını dinliyorum.
kitap okur gibi insan okumak demiştim bir cümlemde..
gözün ilişir de okursan bilmelisin ki,
can-ı gönülden diledim
bu hayat başka bir yönde önünde yeniden başlasın..
ben okudum ki şahit oldum.
evrende tüm varlığına inanarak
yüzünün gülümsemesine şahit olsun..