şöyle bir hikayesi de var;

osmanlı zamanında iki asker, papaza not ulaştırmak için yunan adalarından birine giderler.
papazın evine gelir kapıyı çalarlar, papazın karısı kapıyı açar.
papaza not getirdiklerini ve kendisiyle görüşmel istediklerini belirtirler.
karısı; papazın o an müsait olmadığını, içerde bir toplantıda olduğunu ama isterlerse bahçede bekleyebileceklerini söyler.
askerler bahçeye geçer ve papazın karısıyla, havadan sudan sohbet etmeye başlarlar. sonra kadına adını sorarlar.

kadın; yerdeki bir çiçeği gösterek "papaz’ın karısının ismi ile şu gördüğünüz çiçeğin ismi aynıdır" der.

yunanca "papadia", papaz’ın karısı anlamındadır. askerler ise olayı tersinden okurlar ve yerdeki çiçeğin isminin, papaz’ın karısı anlamında kullanılan "papadia" olduğunu düşünürler ve gülerler.

oysa kadın, kendi isminin "marguerita" olduğunu vurgulamak istemektedir. neredeyse bütün batı dillerinde "marguerita" olarak bilinen bizim «papadia» o gün bugündür, "papatya" olarak dilimizde hayatını sürdürmektedir.

can havliyle üstünüze bile atlayabilen kedidir. ya da çöpü başına geçirdiğimiz için atarlanan kedidir.

bir şeyleri sakladığı düşünülen kişinin sakladıklarını söylemesi için kullanılan cümle.

rorschach testi, hermann rorschach tarafından geliştirilmiş, mürekkep lekeleri içeren kartlardan oluşan, projektif (iç dünyayı yansıtan) bir kişilik testidir. rorschach testi ile kişilerin ruhsal yapılanmalarının, duygu dünyalarının, düşünce sistemlerinin ve savunma mekanizmalarının detaylı analizi yapılır.

o modların çiceği, o modlarin bugs'ı *. an itibariyle de kafa radyo yayını'nı kahkalariyla guzellestirmekte. evet bu tatlilik, bu muziplik yedigi havuçların yan etkisi... iki gözümün ciceği, hayatin hep kahkahali, dolu dolu gecsin *.

aşılara güvenmiyorum. en azından yan etkileri hala kanıtlanmadi bu yüzden geeekirse bir yıl daha kalırım evde.
ben canımı yolda bulmadım.

kadınlar çok çünkü yürüyen yok, yavşayan yok. keyfimizce at koşturuyoruz.
misss...*

kartopu ilk geldiği günlerde :)

suyduk, kıyıya soyunuyorduk
hiçbir şeye benzemiyordu gelişimizin ayak izleri
ve hiç’liği gidişimizin

militan bir duruşla küllenirken taze gece
yorgunduk
ölüyorduk hiç durmadan
ne kötü bir alışkanlıkla

her saç telimizde ihtiyar bir bayrak
beyaza sürüyorduk ellerimizi

secdeye duran esmer kentin
bitli kaldırımlarında çoğalırken sular
mutluyduk
ıslanıyorduk hiç durmadan
her çukurda biraz daha

akşamları arşınlayan sancılarla
kaygılı
kaygan düşlerde yıkılıyordu köprülerimiz

tüm sesleri elerken
hasta
sarhoş suskunluğumuzdan
sürgündük
ölüyorduk mütemadiyen

ilk tanımı yapan yazar arkadaşın belirttiği gibi the shining (film)inin devamı niteliğinde bir film. fakat the shining'teki gibi bir beklentiye girmek iyi olmayacaktır. filmin ilk 50 dakikasına dayanıp ve merak edip izleyebildiyseniz devamı da geliyor, ondan sonrasını sıkılmadan izleyebiliyorsunuz sanırım. yoksa biraz kafa yakıcı olabiliyor.

filmde korkunun aslında ne kadar güçlü bir duygu olduğu ve kötülüğün iyilerin korkularına ait enerjisinden/buharından beslendiğini hatırlatıyor bize. günümüze gönderiler olarak düşünüyorum bu durumu da. dünyayı düşündüğümüzde bizlerin korkularıyla güçlenenler ve beslenenler yok mu? bir de bizim korkularımızla güçlenenler de aslında bize kıyasla daha korkak olmuyorlar mı??

filmde korkularının üzerine git klişesi olsa da, filmin sonunu bu şekilde görebiliyoruz.

--! spoiler !--
filmde, şeytani özellikte olan yaşlı kötünün ruhu??? bedenini terk etmek üzeredir. ana kötü kraliçe rose ile arasında geçen bir konuşma aslında korkunun güçlü enerjisini özetliyor:

+korkuyorum...
-hayır korkmuyorsun! imparatorlukların yükselip yıkılmasına şahit oldun. roma’da gladyatörleri alkışladın. denizlere açılıp yeni dünyaları geçtin. krallar, kraliçeler ve papalardan beslendin. seninle ilgili efsaneler yazdılar ve heykeller yaptılar. köylerinde, yataklarında ve gökdelenlerinde korkudan tir tir titrediler. o yüzden hayır korkmuyorsun. sen bir kralsın ve korku yersin…..”
--! spoiler !--

pilava mayonez sıkarım. ayrıca pilavı o kadar çok seviyorum ki bu sevgiyi size anlatmam mümkün değil. uzun zamandır beyaz pilav yemiyorum, evdeyiz kilo almayalım diye ama gözümde tütüyor namıssız! bol tereyağlı, hafif dibi tutmuş. yoğurdu basacaksın! yoğurt yoksa mayonez!

yarın biyoloji sınavında da umarım kafa sözlük gündemlerini sorarlar.

kuzguncuk, boğaziçi anadolu kıyısında, üsküdar’dan karadeniz istikametine doğru ilk sırada gelen, etrafını koca çınarlar, yalılar ve ahşap evlerin süslediği, geleneksel boğaz yaşamını hissedeceğiniz renkli bir boğaz semti.



çınaraltı'nda boğaz'a karşı çay ve simit..
ara sokaklarında kaybolurken çıkar karşınıza kuzguncuk bostanı..
tarihi evleri, çikolatası kahvesi derken tüm samimiyetiyle karşınızda bir nostaji semti.

nihayet dediğim yayın.

dedelerinin mezar taşını harf devriminden önce de okuyamayan toplumdur, şimdi en azından hayatta kalmaları için gereken bilgileri okuyarak öğrenebilme yeterliğine kavuşmuşlardır. mezar taşını okuyamamayı dert edineceklerine emanetlerine sahip çıkmayı dert edinmelidirler ki, dedelerinin ruhları şad olsun.

bilmeden konuşmaları, bilmedikleri şeyin doğruluğu ve kesinliği konusunda da diretmeleri. yani cahillik diyebiliriz.

terapi için aşağıdaki videosunu izlediğim çizgi film.

sizin evlilik işi ne oldu?
evlilik ne zaman?
bu sene evlilik var mı?
şeklindeki sorularla beni kuyuya çekmeye çalışmaları.
çözüm buldum ama 'evlendik biz sizi çağırmadık' diyorum onlar stres oluyor. şimdi onlar düşünsün.

herkes kendi adını arayıp, görünce favoriliyor.

abi manyak mısınız sısıısı

en yakın göle atlayın, ben öyle yapmıştım dediğim tavsiyelerdir.*