zaman tüneli

bunun için en tatlı yara izi diyebilir miyiz? ufacık şeyler var, düşüp kaşı vurmalar falan olmadan olmaz. bana sakar bir çocuk olduğum için geniş önlemler alınmış yoksa burada bir sürü izden bahsederdim. bisikletin elimden alındığını hatırlıyorum, paten almıyorlar diye günlerce ağladığımı biliyorum. bir basamaklara engel olamadılar 5'erli 10'arlı atlıyorduk ne güzel günlerdi be..

istersen hiç başlamasın,
bu hikaye eksik kalsın.
onca yaraların ardından,
yeni bir aşk yaratamazsın.

örselenmiş bir çocukluk,
işte benim bütün hikayem.
kaç sevda geçse de yüreğimden,
bu yıkıntıları onaramazsın.

istersen hiç başlamasın,
geç kalmışız birbirimize,
yanlış kapılarla geçmiş bunca yıl,
dönemeyiz artık ilk gençliğimize.
istersen hiç başlamasın,
söz verelim kendimize.

(bkz: istersen hiç başlamasın)
(bkz: murathan mungan)

yukarıda bahsedildiği gibi... imralıya gitmek gibi bir şerefsizlik yapacağız. ulen acaba ne yapsakta milleti birbirine düşürsek, ortalık karışsa da bizi görmeseler düşüncesi sonucu oluşmuş bir katliam emri.
kış geldi lan kış!
heryer kapanacak hayvanlar zaten aç!
kedi-köpeğin olduğu yerde haşere olmaz, olamaz zaten. bu besinler haşere üretiyorsa şayet, o hayvanlar o haşeratı zaten katlediyor. koku, kötü görüntü ve haşere üretmesi sorunu acaba diyorum (hani asla ama asla olmazda)belediyelerin temizlik ve ilaçlama işlerini tam olarak yapmamasından kaynaklanıyor olabilir mi?
temizlik ve ilaçlama ekipleri işlerini yapmak yerine, kamyonu soteye çekip kahvede okey oynuyor olmasınlar?
heryer bina, inşaat, beton vs...bu canlılara yaşama ve beslenme alanı mı bıraktınızda şehre indiler diye katliam yapmaya kalkıyorsunuz ulan? verilen emrin katliamdan ne farkı var? zaten aç olan hayvanların 2-3 lokma nafakasını da kestiğin vakit, daha da agresifleşip sana, karına çoluk-çocuğuna saldırmayacak mı sanıyorsun sen?
ben küfretmeden daha fazla yazamam. tek dileğim o allahınız bir değil yüzbin kere belanızı versin!

inanın sistemin köpekleri kadar zararlı değiller..

ankara'da 500tl'ye sınırsız sushi, izmir'de 700 tl'ye 24 tane izmir bombası/ikisi ruby çikolatalı, eskişehir'de 300 tl'ye külah tatlısı-tr'de ilk, kayseri'de 400 tl'ye alabalık- since 1885, bodrum'da doğal kaynak suyuyla seyreltilmiş rakı, tokat' ta şehrin merkezinden 1k km uzaklıktaki seyir tepesinde çay keyfi, ordu'da fındık partisi-giriş 100 dolar, hakkari'de meşhur tavuk pilavcıdan pilav ama tavuksuz, istanbul' da gözlerimi kapadım çizdim seni kalbime bienali ve çıkışta magnum dubble çikolata

ışığı hep aynı yerden yakalayan kadınların kimyasal gülüşlerine bakıyorum sırayla, beğeni sayısı arttıkça gülüşü soyunmaya başlayan kadınlar. herkes birbirine benziyor, yumurta viyoli içine dizilmiş pırıl pırıl bedenler, arabesk bir repçinin ucuza yalıtılmış çatı katında gülümsüyorlar. gülümsemeyeli ne çok oldu sahi şöyle içten, güzellikleri bir örtü gibi görmeye başlayalı kaç yıl oldu. üzeri çarşaflarla örtülen kırık dökük mobilyalarla dolu bir eve benziyor instagram. sevdiği kadının tarak üzerinde kopmuş saçlarını seven bir adamı görüyorum, örtüyü kaldırdığımda pubik tüyler dökülüyor yerlere, oysa dökülen kirpikler olsa türküler yakılırdı düşüşlerine.

kendi bedenimizi hızla dönüştürüyoruz parlak, pürüzsüz, kusursuz tenler yaratıyoruz kendimize. filtreli aynalara ihtiyacımız var her sabah kendimizden nefret etmememiz için. pirendello çağında yaşıyoruz; biri, hiçbiri, binlercesiyiz. her sabah filtresiz aynaya bakıyorum, ışığı doğru yerden yakalamaya çalışıyorum tuvaletin küçük penceresinden, yüzümde olmaması gereken yerde yaşam alanı kurmuş tüyleri izliyorum. bir cımbız beni topluma ait hissettiriyor, lavabonun beyaz zemini üzerine düşün mülteci tüylerimi klorlu bir denize döküyorum, kıyıya vuran yine benden parçalar.

balkonda geçirdim bugün günümün uzun bir kısmını, erken boşaldığım her an yaptığım gibi dikkati başka bir yere çekmek için konuyu değiştirdim kendi zihnimde. artaud tiyatrosu hakkında düşünmek istedim ya da deleuz'un uzun tırnaklarını. tırnakları uzun olan kadınların üzerimdeki hegemonyasını hatırlıyorum, tırnaklarının uçlarını beyaza boyayan kadınlar, dudaklarını, gözlerini, saçlarını, yanaklarını boyuyorlar. boyama defterinin dışına taşalı çok oldu, artık çizimin ilk halini kimse bilmiyor, bir kadın mıydı, bir fil ya da şapka.

ilk kez bir kadını sevdiğimde çantamda boyama defteri vardı, şimdi boya defterleri arasında sevdiğim o kadını geri bulmaya çalışıyorum. cenevre protokolü etkisini yitirdi parmak uçlarım simlerin, dudaklarım ringa balığının pullarının saldırısı altında kalarak ilerliyorum. silahım ağırlığını çoktan kaybetti, beyaz bayrağın üzerine kırık bir göz kalemi ile lütfen yazıyorum. kibarca teslim oluyorum. lütfen.

tüm günümü balkonda geçirdim bugün, yağmur yağdı, bir kızın makyajı aktı tanıdık bir yüz gördüm şemsiyenin arasından, hala umut var asker.

90'lar schumacher'ini hatırlatıyor, o yüzden seviyorum kendisini. şampiyon olması çok zor ama bu seneki performansıyla en iyi pilot olduğunu açıkça ortaya koydu. onun hakkinen'i olmaya en yakın isimse leclerc gibi geliyor bana. umarım yeni dönemde red bull-ferrari kapışması görürüz.

#3802018; cordarone nick'li varlık, sokak köpekleriyle ilgili "can(!)" deyip durmuş. parantez içindeki ünlem tam tersinin kastedildiği veya "ben ne dedim öyle?!" manasına gelir. yani kendisi için sokak köpeklerinin bir canı yok demek ki.

geçenlerde açtığım salyangoz vs sümüklü böcek başlığındaki şu #3743113 tanımında da, "üstüne tuz dökülünce ikisi de erir." demişti. doğru da yani tüm hayvanların canı var, öyle çorbaya tuz katmıyorsun.

akılalmaz bir merhametsizlik hakikaten. bu konulara bilhassa girmiyordum da bazı zatların bu denli insanlıktan nasibini alamamış olması cidden inanılmaz.

konuya gene de girmiyorum. zaten kendime hayvansever bile demem. yani insanlarda olduğu gibi iyi huylu ve sevimli bulduğum hayvanları severim yalnızca. ancak... hiçbir can'ın bu şekilde katledilmesini de hoş karşılayamam.

bir tane daha..



ve bir tane daha.

sol avucumda bulunan, ilkokuldayken arkadaşlarımla yerden yüksek oynarken düştüğüm zamandan kalma.

başta başöğretmen mustafa kemal atatürk, sonra beni yetiştiren canım öğretmenlerim, ardından saygıdeğer meslektaşlarım ve son olarak da canım kendimin gününü kutluyorum.

ben kendimi bildim bileli okulu çok severim, öğretmen olmak da aklımın bir köşesindeydi hep. zaman zaman bu fikirden uzaklaşmış olsam da eninde sonunda okulda buldum yine kendimi.

mesleğimi gerçekten çok seviyorum ama yaptığım işten hiç hoşlanmıyorum. bu sistem içerisinde ne kadar iyi olursan ol yetersiz kalıyorsun ve benim geride bir çocuk bile bırakmaya tahammülüm yok artık.
yine aynı sistem içerisinde emeğinin karşılığını alamamak da cabası.

her şeye rağmen iyi ki öğretmenim diyorum. başka bir mesleği yaparken kendimi hayal edemiyorum.

geçen zamanın bir daha geri gelmeyeceğini kuvvetle hissettiren anlar vardır. o anları öyle güzel anlar ki insan, geçmişle gelecek arasında örülmüş bir duvardır, o duvar suret olmuştur da iliklerine kadar işler sanki. o an yaşamdan alınan tat ıstıraplıdır, henüz gelmeyen ama gelecek olan özlemenin acı tadı, özlemin yakıcılığı.
iki cepheye ayrılmış gibi hisseder insan kendini, zıt iki kutup arasında sıkışmış gibi. an'ı yaşayamaz, bu duygu bir engeldir.

geçmişe ya da geçecek olana mı takılsa, geleceğe ya da özlemine mi acısa, devam mı pes mi?
adıyla sanıyla tereddütün sancısıdır bir bakıma derdi.

dedemden pek az bahsettiğimi fark ettim. kaybettiklerimi saymazsam kendisi hayattaki en büyük özlemim.
üniversite zamanı, hevesliğinden erken kalkıp tüm ikna çabalarıma rağmen geri adım atmayan ve okulun ilk günü benimle birlikte yol alan, sabahları kahvaltımı hazırlayıp eline de gitarı alıp
"hadi bakalım
sabah oldu
okul zamanı"
diye kendince şarkılar uydurup gitar tıngırtılarıyla uykumdan uyandıran :) dumanı üstünde nefis yemekler yapan, varlığıyla huzur veren, güzel hatıralara davet eden, esprilerine ağız dolusu güldüğüm, geçmiş günlerimin en güzel neşesi, hem kışımı hem içimi ısıtan, tek benim değil tüm arkadaşlarımın biricik dedesi hepimizin pek çok, pek çok sevdiği.

en çok onunla birlikteyken oluyor bu duygu, bunca özlem. şimdi birlikte olsak da yarın yok. yaş, sağlık, vakitsiz ve ani kayıplar, bir de sıla bu duyguyu çok besleyen.

iyi yaşanmış her an kâr olsa da hayatta, zaman geçirdiğin hatıralara acımıyor. ince ince ellerinle itinayla ördüğün o ilmekler bir an gelip sökülüyor. zaman dursun istiyorsun kayıp gidiyor. şanslıysan belleğinin bir kenarında güzel günler kalıyor kalmasına da, sanki tüm sevdiklerin yola çıkıyor da uzaktan sana ve bıraktığın tüm o hatıralara bir daha gelmemek üzere yerini bambaşka anlara bırakıyor.

yoldaş efendi, sana tanımış olduğum mühletin bitimine 11 saat 15 dk gibi bir süre kaldı masken düşecek ya saklandığın delikten çık iki satır bir entry gir ya da olacaklardan sonra sağda solda ağlama.

tiktak: http://www.yoldasinifsasinanekadarkaldi.com/

(bkz: yalanlarla yaşayıp mutlu olmak vs gerçeklerle yaşayıp mutsuz olmak/@çürümüş şeyler var danimarka krallığında)



(bkz: faşizmin estetiği/@çürümüş şeyler var danimarka krallığında)

faka basınca ad hominem yapar.

üniversite okumak için 4 yıl boyunca yaptığım * ve bana göre olmadığını anladığım durum.

tabii doları sabit tutmaya devam ederlerse tahminimce en az 65 bin tl falan olacak.
an itibari ile dolar 42,50-tl
700-800 dolar civarında çıkacak deniyor.
trt payıydı, yurt dışı vergisiydi pfff.

kaçak yollarla alırsan 35 bin tl'ye kadar alınabilir olacak.