beklentileri azaltarak yaşamak

iyi bir fikirdir çünkü bence beklenti ve mutluluk ters orantılı çalışır.

nevaaa neverrrr.

katiyen.

mutluluğa adım atmak demektir. beklentiler sadece yaralar.

acıların çoğu beklentilerin fazlalığındandır. beklentiyi azaltmak hayatın yükünü hafifletir. bu yüzden atalarımız "ummak küsmek getirir."demişlerdir.
umma ki küsmeyesin, umma ki incinmeyesin.

tanımı düzeltmek ıstiyorum ama günlük düzeltme limitim dolmuş. böyle saçma bir şey olabilir mi? klavyenin azizliğine ugruyorsun düzeltme limitine takılıyorsun. başlık açmamak mi gerekiyor bilmiyorum?

anın güzelliklerini kaçırmadan zamanını zamanında yaşamak. durgunluk hali.

yaşam ve insanlar gerçeğinde, bir düşlenen ve umulanlar var, bir de bulunanlar.. ilki beklentileriniz ikincisi de bulabildikleriniz. bu da doğal olarak sizi beklentilerinizi gerçeklikle örtüştürmeye zorluyor. siz saksıda tıka basa çiçek dolsun istiyor ve bekliyorsunuz.. ama belki iki belki üç dal filizleniyor. evet kabullenmeli ama vazgeçmemelisiniz.

bazal metabolizma ile yaşamaya çalışmak. ama öyle yaşayabilmek bile çok masraflı. kimine ejder meyvesi, manda yoğurdu lazımken kimine de bol bol alkol gerekiyor. hepsi masraflı...

benim hayat mottom "parayla işim yok benim" şeklindedir. labirentin her bir sokağında da ayrı bir kalem çıkıyor karşıma. kredi kartımı patlattım bu ay mesela nasıl ödeyeceğimi de henüz daha tam kestiremedim. bahçesine damlama sulama yaptırmak isteyen yağlı yazarlarımız varsa eğer faturanın %25ine iş yapıyorum. malzeme seçimini de size bırakıyorum. bazısı "bu ne lan çok pahalı" diyor " abi kalite bu 10 yıl başını ağrıtmaz" diyorum "ne bileyim 10 yıl yaşar mıyım ben" diyor karaköy'den kelepir alıyoruz*

ne bekledim de oldu? beklentisiz olmayı, yaşamayı öğrenmeliyim. her beklenti, ardında bir hayal kırıklığını sürüklüyor. artık ya sırtında bir yük ya da sadece boş bir heybe olması senin elinde. peşimden gelen sadece güzel anılar ve mutluluklar olsa değil mi? ama beklentiler sürüklenen kayalar gibi gelip önünü keser işte. kocaman bir gölge, yerinden kıpırdamayacak kadar ağır bir yük...
beklentiler bir yük değil de keşke yürüyüş yaparken gördüğümüz çiçekler olsa değil mi? çoğaldıkça hayatımızı güzelleştiren olsa değil mi?
bunun kararını verenin insafındayız, işte hepsi bu...

mecburiyetten öğreniyor insan bu şekilde yaşamayı.