beklentileri azaltarak yaşamak

nevaaa neverrrr.

katiyen.

mutluluğa adım atmak demektir. beklentiler sadece yaralar.

acıların çoğu beklentilerin fazlalığındandır. beklentiyi azaltmak hayatın yükünü hafifletir. bu yüzden atalarımız "ummak küsmek getirir."demişlerdir.
umma ki küsmeyesin, umma ki incinmeyesin.

tanımı düzeltmek ıstiyorum ama günlük düzeltme limitim dolmuş. böyle saçma bir şey olabilir mi? klavyenin azizliğine ugruyorsun düzeltme limitine takılıyorsun. başlık açmamak mi gerekiyor bilmiyorum?

anın güzelliklerini kaçırmadan zamanını zamanında yaşamak. durgunluk hali.

yaşam ve insanlar gerçeğinde, bir düşlenen ve umulanlar var, bir de bulunanlar.. ilki beklentileriniz ikincisi de bulabildikleriniz. bu da doğal olarak sizi beklentilerinizi gerçeklikle örtüştürmeye zorluyor. siz saksıda tıka basa çiçek dolsun istiyor ve bekliyorsunuz.. ama belki iki belki üç dal filizleniyor. evet kabullenmeli ama vazgeçmemelisiniz.

bazal metabolizma ile yaşamaya çalışmak. ama öyle yaşayabilmek bile çok masraflı. kimine ejder meyvesi, manda yoğurdu lazımken kimine de bol bol alkol gerekiyor. hepsi masraflı...

benim hayat mottom "parayla işim yok benim" şeklindedir. labirentin her bir sokağında da ayrı bir kalem çıkıyor karşıma. kredi kartımı patlattım bu ay mesela nasıl ödeyeceğimi de henüz daha tam kestiremedim. bahçesine damlama sulama yaptırmak isteyen yağlı yazarlarımız varsa eğer faturanın %25ine iş yapıyorum. malzeme seçimini de size bırakıyorum. bazısı "bu ne lan çok pahalı" diyor " abi kalite bu 10 yıl başını ağrıtmaz" diyorum "ne bileyim 10 yıl yaşar mıyım ben" diyor karaköy'den kelepir alıyoruz*

ne bekledim de oldu? beklentisiz olmayı, yaşamayı öğrenmeliyim. her beklenti, ardında bir hayal kırıklığını sürüklüyor. artık ya sırtında bir yük ya da sadece boş bir heybe olması senin elinde. peşimden gelen sadece güzel anılar ve mutluluklar olsa değil mi? ama beklentiler sürüklenen kayalar gibi gelip önünü keser işte. kocaman bir gölge, yerinden kıpırdamayacak kadar ağır bir yük...
beklentiler bir yük değil de keşke yürüyüş yaparken gördüğümüz çiçekler olsa değil mi? çoğaldıkça hayatımızı güzelleştiren olsa değil mi?
bunun kararını verenin insafındayız, işte hepsi bu...

mecburiyetten öğreniyor insan bu şekilde yaşamayı.

sıradan insanın şu hayattan birkaç beklentisi var zaten. sağlık sıhhat - eş dost - iş güç.

yani beklentileri azaltarak yaşamak çok da büyük muhatabı olan bir tavsiye falan olmamalı. zaten insan evladının tüm derdi tasası şu üçünden. neyini kıssın, neyini azaltsın?

azalta azalta zaten bir şey kalmadı.

kalmayan birşeyi azaltarak yaşamak. mantıklı değil. bir beklenti kalmadı bu hayatta. işin garibi, artık öyle bir hale geldim ki, üzülmüyorum hiç bir şeye. o denli hayattan tiksinmişim.

sanırım sağlıklı,huzurlu ve uzun yaşamanın sırrı kısmen de burdan geçiyor. beklenti kaldı mı azaltacak onu bilmiyorum ama ne kadar az beklenti içerisinde olursak yada ne kadar az hayal kurarsak o kadar iyi hissederiz gibi.

hayatı minimize etmeyi öğrenmektir.

hayalim, sıfır beklenti. sanırım sadece bunu yakalamayı hayat amacı edineceğim. bence mutlak bir güç bu.

hayatımın son 5 senesinde özellikle yaptığım şeydir.
çok da "şey" yapmıyorum.
işler güçler, insanlar, ilişkiler, sıfatlar, anlamlar vs...
dudaklarımda hep bir "amaaaan, takılma" tadı.
gerçekten de öyle yapıyorum, mutluyum.
hala çıtır ve genç olsam da yaşıtlarım gibi saçlarım beyazlamadı mesela.
cildim hala bir tık genç ve bebek poposu kıvamında*
(yazar burada kendini övmeli başlıklara gönderme yapmıştır)
hayır anlamıyorsunuz sonra, gülüyorum.
a-a keşke söylemeseydim ya, +1 gülerdim ne güzel.
neyse artık.

sarılıyorum, geçiyor.
kim olursa ona sarılıyorum.
dediğim gibi sıfatlara takılmıyorum, çünkü anlamı yok.
parmağıma iğneyi batırdığımda benden başka kimsenin canı yanmıyorsa hangi sıfat be tatlım?

gayet süper olay. mama-kum-yeme-içme yeter. annem gibi betona tapmaya gerek yok.

ruh sağlığı için gerekli bir şey. siz yine de haklarınızdan vaz geçmeyin gençler.

gerçekçi olmayan beklentiler için belki.. ancak sadece beklentileri azaltarak yaşamaya çalışmak, az yaşamayı, beklentisizliği ve giderek yaşamamayı gerektirir. teslimiyet ve pasifizm hayatın doğasına aykırıdır.
kendi yaşamımızda ulaşmamız güç olsa bile, beklentilerimiz, hedeflerimiz, düşlerimiz için yaşamalıyız.. bizi sürekli beklentilerimizi düşürmeyi kabule zorlayan güçlere direnerek yaşamayı bilmeli ve öğrenmeliyiz..

her yil yasadigim sey(di).

hayallerim yil gectikce kuculuyodu, ben de hayal kurmayi biraktim. evet.