birini olduğu gibi kabul etmek

zordur, ancak yapıldığı durumda kafanız çok daha rahat olacaktır.

değer verdiğim, kaybetmekten çekindiğim biriyse okey, diğer türlüsü yük olur. sevmediğim birini neden olduğu gibi kabul edeyim ki yol veririm gider. belirli kişiler dışında kimsenin kahrını çekemem, sabır ve anlayış limitim doldu.

hiç kimseyi ama hiç kimseyi olduğu gibi kabul edemem hele bu yaştan sonra hiç çekemem. birinide zatem kabul etmiyorsam bama zarar verecek bir özelliktir o en iyi ihtimalle sinir bozucu biridir. e hem sevmeyip hem kabul etmekte iki yüzlülüktür bence yapamam sinirmi bozamam. uzakta dursun bir zahmet.

yok artık öyle bir anlayışım. ne kadar sen kabul etsen de ilk fırsatta senin yapmadığını o yapıyor. vuruyor tekmeyi...

bence kabul etmesin. her türden deliliğime katlanabilen, dengesizliklerimden keyif alacak bir kadın diye yazmıştım bir yerlerde.

birisine katlanabilirsin bu hayatta ama alışırsan, alışkanlığa dönerse o ilişki bitmeye mahkum en azından heyecan tarafında. herkes bir şeyleri seviyor bu hayatta. bir ağacı herkes sevebilir ama ben o gözle bakamıyorum. herkesin beni sevebilecek asgari bir seviyede dahi olmak istemiyorum. özel olmalı. değersizleşme fikrinin aynamdaki yansıması bile içimi ürpertiyor bir kadının bana bakışında.

bu da beni ziyadesiyle gerer. ben sıradan biri değilim. olmamak için çok çaba sarf ettim. sıradanlığa tahammülüm yok. bu kadın da normalleşmeye direnecek bir yapıya sahip olmalı. beni kendince 'adam etmeye' çabalamamalı.

lütuf değil gerekliliktir de bu zamanda artık lütuf sayılmaktadır. karşımızdaki kişiyi olduğu gibi sevip daha sonra onu değiştirmeye çalışıyoruz. ne büyük ahmaklık.

ne birini olduğu gibi kabul ederim ne değiştirmeye çalışırım. bana uyuyorsa kabul ederim. evet.

sanırım göründüğünden daha zordur.

kısa vadede "he deyip geçmek" ya da "gönlü olsun"cu bir yaklaşımla faydalı bir şeymiş gibi görünse de uzun vadede zararlıdır.

insanlardan, özellikle de sık görüştüğümüz insanlardan aldığımız feedbackleri önemsiyorum. olumlu ya da olumsuz fark etmez. ne kadar dikkat etsek de bazen farkında olmadan kendimize ya da bir başkasına zarar verecek/incitecek davranışlarda bulunabiliriz. hiçbir olumsuz tepkiyle karşılaşmadığımızda da bu davranışı normal kabul edip sürdürürüz.

mesela birinin aşırıya kaçan bir hareketini gördüğümde "hiç mi gerçek dostu yok acaba" diye düşünürüm. ee insanız sonuçta. yeri gelecek birbirimizi uyaracağız hatta deyim yerindeyse ayna tutacağız. üzülmesini göze alıp "bak dostum bu yaptığın çok yanlış" diyeceğiz. hatta şöyle bir şey bile yapabiliriz:

mutlu olmak ve mutlu kılmak için hep olması gerekendir.

kimse kimseyi olduğu gibi kabul etmez mutlaka değiştirmeye çalışır. sevdiğini bile kıskançlık göstererek değiştirir insan.

en güzel olanıdır, kabullenmenin*.

örtük bi küçümseme var burada. "olduğu gibi" demek; "benim istediğim gibi değil ama olsun" demek. küstahça bu. beyan edilmemesi gereken şeylerden biridir bence. haldir. insanlar zaten mükemmel uyuma asla ama asla erişemezler. mümkün değil. sessiz bi anlaşmadır aramızdaki. ben böyleyim ve çok güzelim, sen öylesin ve çok güzelsin. hepsi bu. biri bana; "olsun canım"lı bir şey hissettirse çok canını yakarım onun. küstahlığa bakar mısın? olduğum gibi kabulleniyormuş beni. allah razı olsun. beni kutsal varlığınla onurlandırdın. sen olmasaydın kim bakardı yüzüme?

olması gereken zaten budur.
birini olduğu gibi kabul etmiyorsanız,hiç zorlamayın.

beni tüm kusurlarım ile kabul eden tek bir kişi var. o da benim kutsalım zaten.

kimsenin aslında yapmadığı şey. sanki hiç yakın arkadaşınızın dedikodusunu yapmadınız iq.

kabul edilmesi beklenen mevzuya gore degisecek davranis. bu yaklasim nedense bana cok narsistce gelir. "ben boyleyim isine gelirse" zihniyetinin yan acılımı gibi adeta.

birini severken elbette dogrusuyla yanlisiyla, zaaflariyla, yaralariyla daha nice ozelligiyle sever onaylarsin. ama bu da taraflari kafalarina gore tavir takinma rehavetine ulastirmamali oyle degil mi?
guven sorunu yasayabilir birisi, bastiramadigi on yargilari olabilir hatta travmalardan gecip bugune gelmis olabilir bunlar hic fark etmez.
kimse kimsenin sabir esigi, deneme yanilma tahtasi degil.
yeri geldiginde degisilmeli, torpulenmeli derim ben. bilhassa tahammul gerektirecek insani ozellikler var mi diye donup bir bakilmali sanki. ıcinde bulundugumuz yasam dongusu zaten cok yipratici, bir de insan insani mi yipratsin?

kendinden ödün vermektir.

zorunda değilsiniz, kabul etmeyip hayatınızdan çıkarabilirsiniz. yine bile kabul ediyorsanız sizde değeri büyüktür umarım sizin de değerinizi bilirler...

genelde degistirmeye calisanlarin kiymeti bilindigi icin yapmanizin hicbir seye yaramayacagi durum*