çocukluğa dair özlenen şeyler

çamurdan köfteler yapmak..

sabah çok erken kalkıp çizgi film izlemek..

90 larda çocuk olmak müthiş harika bir şeydir. o kadar çok özledigim şey var ki

1: 10 kişiden fazla kişiyle akşamları saklambaç geleneğimiz vardı.

2: futbolcu kartları sezonu açılırdı ya çok kartımız olurdu yada 3-5 kağıt ile kazanmaya oynardık sezon biterdi yağma yapıp balkondan aşağıya atardık.

3: futbol bizim için herşeydi mahalle maçları okulda kutu kola ile oynama ömrümüz olmuştu.

4: borular ile kağıttan ok yapıp savasirdik aramızda hain yoktu iğne takmazdi.

5: oyuncak askerlerimiz vardı herkes evden kendi oyuncaklarını getirir ordular kurar savaşirdik

6: tabiki mahallemizin kızlarıyla oynadığımız dansa davet çok güzel eglenirdik arada utananlar olurdu.

7: misketlerimiz vardı onun da sezonu vardı

8: gazoz kapakları kafadan kondik yapmak o da misket ve boru oyunu gibi sezonunda oynardık.

9: eğer okul bahçesine gidiyorsak tek kale basketbol maçları yapardık büyük iddialı maçlarda çift pota oynardık.

10: tasolarimiz vardı futbolcu kartları dönemi biter taso sezonumuz başlardı.

11: evlerde toplandığimiz oynadığımiz kutu oyunlarımiz vardı borsa,milyoner, gırgır,monopoly gibi.

12: yaşımız büyüdü artık elektronik çağına geldik ilk atarimiz , commodor64,amiga 500, sega mega drive, playstation gibi oyun konsollarimiz oldu.

evimiz bahceliydi. erik ağacı, elma ağacı ,dut ağacı ve daha bir sürü ağaç bahçemizde arz-ı endam ederken, bu ağaçların envai çeşit yaprakları arasından süzülen güneş hüzmesi içinde uçuşan toz zerrelerine dalıp giden küçük dünyamı unutamıyorum. o anlarda sanki kocaman bir mutluluk pastası saklıydı sanki; ve ben , çocuk aklımla bu pastadan büyük bir iştahla zihnime avuç avuç anı biriktiriyordum. eğer yaşamın içinde bir şiir cismani bir halde mevcutsa; işte benim çocuk dikkatime ve nazarıma mazhar olan o manzara şiirdir ve unutulmayan bir çocukluk anısıdır...

mahalle maçlarının zevki, dökülen terler, üç korner bir penaltılar...

aklımın sarmıyor oluşu.

her şeyi özledim. neden büyüdüm ki ben? ne güzeldi çocukluğum, keşke hep orda yaşayabilseydim.

t: bir soru.

özgürlüğümün sınırlarının farketmediğim genişliği denebilir şahsımca.

kum oynamak.

evin yan tarafında bir inşaat için kum yığmışlardı. okuldan gelir gelmez sokağa çıkıp kumda tüneller kazardık. akşam eve giderken de büyük bir esermiş gibi bakar bakar mutlu olurduk. her gün bozmasınlar diye ayrılırdık. her gün bozulurdu yine yapardık. çok zevkliydi. üstün başım kum eve gidiyorsun ama nasıl mutlusun...

oynamaktan yorulup bir köşede uyuyakalmak ve uyuyakalınan yerden kucağa alınıp yatağa götürülmek. bu çok tatlı bir histi.

saatlerce maç yapmaktır. sorumluluğun sadece ders çalışma olmasıdır.

haftasonları erkenden kalkıp çizgi film izlemek ve kahvaltıyı beklemek

sokak futbolu, toplanıp hikayeler anlatmaca, saklambaç kültürü..

mahalle ortamında oynayıp acıkınca herkes evlerine gider yarım ekmegin arasına evde ne bulurlarsa koyar hep beraber bir arada oturup yerdik. oyuncak bebeklerimize kapı kapı terzi dükkanlarını gezer,kumaş alır onlara kıyafet dikerdik. akşam 11,12'lere kadar dışarı da oyunlar oynar en son eve girmeden önce çekirdek alır çitlerdik.

-aksam ezaninda herkesin birden evine dağılması
-tum sokakları biskletle gezmek
-camurdan pastalar yapmak ve minyatür evler otabanlar yapmak
-gelecegi dusunden yasamak

okul sonrası yemek kokuları eşliğinde koşar adım merdivenleri çıkmayı, çantayı bi kenara fırlatıp ellerimi yıkadıktan sonra ailemle birlikte sofraya oturmayı ve büyük bir heyecanla o gün yaptıklarımı anlatmayı çok özlüyorum. yaşlanmışız.

kaygısızca oyun oynamak. keşke büyümeseydik.

transformers ile trex oyuncağını çarpıştırarak kavga etmelerini sağlamak.

sobada kestane pişirmek.

televizyon ışığının aydınlattığı kalabalık oda.