çocukluğa dair özlenen şeyler

çocukken babaannemin sofrayı kurup;
-çocuuumm yörü hadi iki sulum ye koca zabahtır goşturup bakarsın.
- yemiyorum bana ne yea
-yörü dedim sene bak sensiz boğazımdan geçmiyoru hadi geliver.
diye beni sofra başında beklemesi. şimdi sofra da bensiz yemek yiyemeyen bir bekleyenim bile yok..

zıplayıp gönlünce oynamak
kısacası herşey çocukluğa dair.

tüm sevdiğim insanların ve ailemin hayatta olması benim açımdan çocukluğuma dair özlem duymam için geçerli sebepler.

gidenler anılarını bıraktı ve gittiler. anılar ve o saf mutluluğum geçmişte kaldı. doğal olarak o günleri özleyerek çocukluğumu özlemiş oluyorum.

aslında biraz büyüyünce, biraz farkındalık kazanınca o saf mutluluk kirleniyor. ilk farkındalık bir boks maçında atılan ilk yumruk gibi çarpıyor insanın suratına. mutluluğun içine bir acaba düşünce olmuyor artık. işte çocukken o acaba düşmüyordu mutluluğumuzun içine. düşmesine izin vermiyorduk çünkü bir çok şeyin farkında değildik. farkında olmamayı bile özlemişim sözlük.

insan özlemek benim bünyem üzerinde geçmişe özlem duyma gibi bir etki yarattı. çocukluğum güzel insanlarla geçti, kendilerini özletiyorlar ve doğal olarak sayelerinde çocukluğumu özlüyorum.

hayat işte sözlük. birileri birilerini özleyecek, bazı günlerin değeri olacak ve o günlere, o insanlara dönmek imkansız olacak. hayat bazı insanlar ve benim için böyle.

bu arada çocukken tsubasa izleyip yatakta rövaşata çekerdim. şimdi yatağa sığamadığım için düşüp kafamı patlatmaktan korkuyorum. evet sen bile özlendin yatakta rövaşata.

masumiyet. gerisi yalandır.

ılık bir öğleden sonra okuldan dönerken en sevdiğim dersten en fazla 2 saat sürecek ödevim olduğunu hatırlamak.

neden bilmiyorum ama sevdiğim derslerin ödevleri çok hoşuma giderdi. ödev gibi gelmezdi onlar. sanki öğretmen halimize acımış da biraz eğlenelim diye vermiş gibi hissederdim. bu nedenle fazla fazla yaptığım bile olurdu.

sorumluluk ve derdin daha az ve sadece bı çocuğa göre dert olması mesela istedigin oyuncağin alınmaması ya da dışarda oynamana izin verilmemesi

sabah kalkıp ilk iş sihirli annem izlemek.

çocukken insanlara çok inanırdım güvenirdim böyle sırtımı yaslayacağım birileri var sanırdım hep kurtarıcı mutlaka vardır derdim. bu fikri çok özledim. çünkü şimdi kimse yok biliyorum ve bu düşünce yorganın altındayken bile tir tir titrememe üşümeme sebep oluyor.

herkes uyurken tv açıp çizgi film izlemek...

ismail yk şarkıları.

her şey.

(bkz: şehir gazozu)

çocukluğa dair özlenen şey, masumiyettir. hepimiz herşeyin daha masum olduğu günler istiyoruz. sokaklar, arkadaşlar, komşular ve şarkılar…

salıncağım...
kavga edip sokağa çıkıp koşarak sallanma istediğim..

ilhan irem...

top oynamak. gerçek bir terapi, antidepresan ve sosyalleşme aracıymış. çocukken belki de top oynadığım için çok mutluydum.

hazır sahura uyandırılmak. çok özledim bunu.
bir de okul açılıncaki heyecanım.

yagmur yağdığında dışarı çıkıp akan sulardan barajlar yapardım. şimdi de yaparım ama deli sanıyorlar. özledim seni çocukluğum.

(bkz: fox kids)

büyüyünce çok mükemmel bir hayatının olacağına şüphesiz inanma duygusu. acayip güzel duyguymuş.

bahçeli evin açık balkonunda, yıldızları izleyerek uykuya dalmak.