çocukluk dönemi sanrıları

sakız yutunca öleceğini sanmak.

annemin bizi tehlikeli şeylerden korumak için uyurken üstümüzü örttüğünü sanıyordum. uyuduğumuz odadan sokak lambası içeri vuruyordu. dışarısı göründüğü için birşey olursa diye üstümü örtüyor sanıyordum. sanki bir şey olsa battaniye koruyacak. tabi ki değilmiş kxzdjfjchdbn. hala mevsim fark etmez. üstümü örtmeden uyumam.

tabaktaki yemeği bitirememek.

• güneşte dışarı çıkınca eriyeceğini sanmak.
• kahve içerse kararacağını sanmak.
• soğuk su içince öleceğini sanmak.
• annenin seni her yerden gördüğünü düşünüp yaramazlık yapmamak. (bu konuda biraz sıkıntılarım vardı, kabul.)
• bir de yalan söylemeyi düşünmen halinde bile anne-babanın bunu anlayabileceğini söyleyip sana dürüstlüğü aşılamaları. sonrası hepimizce malum: yürüyen adabı muhaşeret yetiştirip bu kaba insanlar ordusunun arasına bırakıldık, belgesel misali yaşıyoruz...*

ezanı allah okuyor sanıyordum. allahı da iskambil kağıtlarındaki papazın dev böyle dağ kadar falan bir versiyonu olarak hayal ediyodum.

düğünlerde evlenen kişilere para/altın takılması hadisesini "yakınları onları çok seviyor, destek oluyorlar..." şeklinde düşünüyordum. sonradan öğrendim ki paragöz pezevenkler bu ritüeli bir çeşit borç olarak gerçekleştiriyormuş. "ben şuna çeyrek takmıştım o da benim düğünümde çeyrek takacak" gibi hesaplara giriyorlarmış. ben böyle aymazlık görmedim. insan utanır utanırr... ne bu altın gününden hallice organizasyon? kimse kimseye bir şey takmasın o zaman kardeşim.

gerçi bunu ben epey geç yaşımda öğrendim. zira ihtimal bile vermemiştim böylesi bir şeytanlığa. demek ki çok iyi ve sevgi dolu bir insanmışım. yo yo bizzat saftirikmişim. evet.

tovbe hasa, allah'i gogun, hukumeti yerin tanrisi zannediyodum. hasa ve kella.

yani hukumet, yeralti tanrisi zannediyodum sanirsam. tovbe hasa.

ya da hukumeti yeralti krali goruyodum.

buyudum, harbiden, baya bi yeralti kralligi yapiyolarmis aslinda. evet.

çocukken süleyman demirel, erdal inönü, necmettin erbakan, bülent ecevit gibi siyasilerin s.çmadiklarini düşünürdüm. hatta bir keresinde okulda arkadaşıma söyleme cesaretim olmuştu. o da öyle düşünüyormuş. rahatlamıştım.

kimden duydum veya hayal gücüm mü bilmiyorum ama kurban ibadetini yapan kişinin, ahirette o kurbana binip sırat köprüsünü geçme avantajına sahip olacağını sanmak. her yıl kesiyorsa hangisine binecek veya koyuna binmenin yetişkin biri için olası zorlukları vs. konuları muamma tabi.*

halı saha maçlarını, halının üzerinde yapılıyor sanıyordum.
millet ayakkabısını falan çıkarıyor maça başlamadan önce.
maç bitince de halıyı katlayıp götürüyorlar falan.
evet, garip bir çocuktum.

civcivi ördeğin yavrusu
serçeyi güvercinin yavrusu sanıyordum.

çocukken cenaze evinde dağıtılan yemeği vefat edenden yapıldığı sanrisina kapildigim doğrudur. eşek kadar adam oldum hala cenaze evinde yemek yemekten imtina etmem de bundan.

kimse kimseyi hiçbir sebep yokken durduk yere incitmez sanıyordum.
elektrikler kesildiğinde inanmıyordum çünkü arabalar hala gidiyordu.

ezanı herkesin çok sevdiği bir şarkı sanıyordum. yoksa neden aynı şarkıyla sürekli konser verilsindi?

ezanı allah okuyor zannedip her “allahuekber..” duyduğumda korku ve ürpertiden ağlardım. kötü günlerdi.

sünnette pipinin komple kesileceğini düşünürdüm. zaten bazı sebeplerden geç sünnet oldum. tam öğrenene kadar benim için bir travmaydı.

portakal ile mandalinayı, kestane ve fındığı abi kardeş sanmak.

şuuuuu çok bilindik hz. ali çizimini allah sanmak. 50 metrelik dev bir hz. ali… yakışıklı bir yaratıcıya hangi kul şirk koşabilir ki???