çocukluk dönemi sanrıları

lokmayı ağzında büyümektir.

sakız yutunca öleceğini sanmak.

annemin bizi tehlikeli şeylerden korumak için uyurken üstümüzü örttüğünü sanıyordum. uyuduğumuz odadan sokak lambası içeri vuruyordu. dışarısı göründüğü için birşey olursa diye üstümü örtüyor sanıyordum. sanki bir şey olsa battaniye koruyacak. tabi ki değilmiş kxzdjfjchdbn. hala mevsim fark etmez. üstümü örtmeden uyumam.

tabaktaki yemeği bitirememek.

• güneşte dışarı çıkınca eriyeceğini sanmak.
• kahve içerse kararacağını sanmak.
• soğuk su içince öleceğini sanmak.
• annenin seni her yerden gördüğünü düşünüp yaramazlık yapmamak. (bu konuda biraz sıkıntılarım vardı, kabul.)
• bir de yalan söylemeyi düşünmen halinde bile anne-babanın bunu anlayabileceğini söyleyip sana dürüstlüğü aşılamaları. sonrası hepimizce malum: yürüyen adabı muhaşeret yetiştirip bu kaba insanlar ordusunun arasına bırakıldık, belgesel misali yaşıyoruz...*

ezanı allah okuyor sanıyordum. allahı da iskambil kağıtlarındaki papazın dev böyle dağ kadar falan bir versiyonu olarak hayal ediyodum.

düğünlerde evlenen kişilere para/altın takılması hadisesini "yakınları onları çok seviyor, destek oluyorlar..." şeklinde düşünüyordum. sonradan öğrendim ki paragöz pezevenkler bu ritüeli bir çeşit borç olarak gerçekleştiriyormuş. "ben şuna çeyrek takmıştım o da benim düğünümde çeyrek takacak" gibi hesaplara giriyorlarmış. ben böyle aymazlık görmedim. insan utanır utanırr... ne bu altın gününden hallice organizasyon? kimse kimseye bir şey takmasın o zaman kardeşim.

gerçi bunu ben epey geç yaşımda öğrendim. zira ihtimal bile vermemiştim böylesi bir şeytanlığa. demek ki çok iyi ve sevgi dolu bir insanmışım. yo yo bizzat saftirikmişim. evet.