en son ağlanan şey

ego tatmini için onca yaşanmışlıkları hiçe saydığını anladığın an. korkunç bir hayal kırıklığı. bencilliğin en siyahını gördüğün ve bunu alışkanlık haline getirmiş olduğunu anladığın an. ağla, onun için bir anlamı yok. senin içinse kırılmış, çiğnenmiş, hiçe sayılmış bir kalp atmakla, atmamak arasında…

dun agladim da oyunculuk yapiyodum ablami etkilemek icin. dhsnshnss

kolay ağlamam.. son hatırladığım da annemin kaybı nedenliydi.. (görmemesine sevindim sadece. çünkü hiç istemezdi biliyorum.)

bu aralar depreşen ve geçenlerde yıldönümü olan sorunlarım.

dün sabah arka bacaklarından biri kopmuş siyah bir kedinin peşinde iki saat dolandım ama onu asla ikna edemedim. sürekli arabaların altına kaçıp durdu. en son onun peşinde koşmaktan vazgeçtiğim zaman ağladım.

hasta olduğum, aileme uzak olduğum ve bakacak dahi kimsenin olmaması yüzünden çaresizliğime bugün ağladım.

geçen sene ölen kedime benzeyen bir kedi gördüm dün. onun gibi tombalaktı. tipi de benziyordu biraz. kucağıma oturunca gözlerim doldu beraber günbatımını izledik caddede.

dun aksam radyo dinliyordum. gokhan tepe den beyaz parcasi calmaya basladi. biraz agladim.

dişlerim sızlıyor nasıl gıcık edici bir acı anlatamam uyutmuyor şerefsiz. heh işte şimdi buna ağlıyorum.

2025 eurovision da isvicre nin parcasini dinlerken agladim.

bendeki masum kizlari pis erkeklerden koruma gudusu.
sanirim kendi gecmisimi de oyle goruyorum.
onlara yardim etmek cok genc bir kizken ihtiyac duydugun abla olabilmek birilerine. -melekli gulucuk-

bugun marmaray da bi erkek bebek eski sevgilime benziyordu. cok masum gozukuyordu. birden aglamaya basladim. sonra tam gozyaslarimi sildim, bi kiz bebek bindi. o da eski samimi bi kiz arkadasima benziyordu. o da cok masum gozukuyordu. gene agladim.

dunya cok kirli. masum seyler duygularimi selale yapiyor.

soyle:

benim ağladığım şeyler hep o kadar varoluşsal sancılar ki, en son da bu tarz şeyler yüzünden ağladım. zaten uzun zamandır münferit biri ya da bir olay yüzünden ağlamadım, hep kendim yüzünden ağladım. aslında hem kendim yüzünden, hem de kendim sayesinde diyebilirim çünkü ağlamadan yaşamak, insanın beyninin ve kalbinin patlayacak raddeye gelmesine neden olur. benim de bu yıl ağlamadan geçirdiğim gece sayısı çok, çok az oldu. özellikle “benim hayatım nereye gidiyor?”, “hiçbir şeyden keyif almıyorum, kimse beni mutlu etmiyor.”, “benim hayatım ne zaman yoluna girecek, yoksa herkesin çok bahsettiği o ‘potansiyelimin’ katili mi oldum?”, “kimseye hiçbir şey hissedemiyorum, yoksa ben kalpsiz bir insana mı dönüştüm?” gibi düşüncelerle boğuştum çoğunlukla. 2025 yılı, daha şimdiden benim hayatımın en kötü ikinci yılı olma yolunda emin adımlarla gidiyor. her neyse, bu yıl benim için çok sancılı geçti ama şunu biliyorum artık; bazen düşeceğiz, bazen kalkacağız. hatalar yapacağız, belki hayatımızın hatası diyebileceğimiz şeyleri de yapacağız ama hayat mükemmel geçmez ki. geriye dönüp baktığımda bundan birkaç sene öncesi için bile "keşke bu kadar yormasaydım kendimi, hep en zor yolları seçip de sırtıma bu kadar yük bindirmeseydim." derken buluyorum kendimi. insanın kendini bu kadar çok yıpratması, kendini bozuk para gibi sürekli harcaması ve zor olanı yapıp da kendinden, çevresinden takdir görecek, belki "çok başarılı" bulunacak diye kendini bir makineye dönüştürmesini doğru bulmuyorum artık. bize "başarılı olursan bu hayatta var olursun" dendi ama ben “çok başarılı ama yaşanmamış bir hayat” istemiyorum artık, “bu hayatı yaşadım” demek istiyorum.

(bkz: annenin ölmesi)

dun radyoda once filminin falling down sarkisi caldi.
ne bilim bi duygusal oldum, agladim.

30dakika önce kızıl gonca şarkısı..

nasıl hakkıyla ağladıysam daha ağlayabileceğimi sanmıyorum. böyle zaten benim illa her şeyin seyini çıkararak şey yapacam.