en son ağlanan şey

hiç tanımadığım ve ayrıca dilini de bilmediğim birinin ellerimi tutup dua etmesi.

ağlayabilecek konumda da değildim gerçekten mümkün değildi ağlayabilmem bunu açıklamak zor ama çok şaşkınım. ağlattı ne diyeyim..

babamı özlediğim için ağladım en son.

dün gece acil serviste "bana annemi verin"diye ağlayan genç ağlattı beni.
annesi vefat etmiş. o çırpınışına gerçekten çok üzüldüm ve ağladım.
anneler ölümsüz olsa.

doktor depresyonda değilsin dedi, mutluluktan ağladım.

ağlayacak kimse bulamadığıma

buraya gecen ramiz dayının ölümü drmıstım. ama daha buyugu geldı. tefo geldı. kardesını öldürmüstü kardesım dedıgı cocuk tarafından öldürüldü adam. dunyanın en yasaması gereken ıyı karakterıyken pisi pisine öldürdüler adamı ya. asıl mesele buymus dayı falan degıl. ah ya tefom

pandemide amcam vefat etti. vefatından bir gün önce beni aradı. otobusteydim acmadiydim telefonu. eve geçince ararım diye düşünüyorumdum ki ertesi gün ölüm haberini aldım. cenazesine de gidemedim. yani ölene değil de yine kendimize ağladık be.

iki gün önce ölen balığımıza ağladım.

birikmiş şeyler.
ben eskiden beri hic kolay şeyler yaşamadım. şimdi bunları anlatmicam ama gerçekten çok çok zor şeyler yaşadım. küçükken farkında değildim maskeleyebiliyodum ama artık yapamıyorum. ama nasıl anlatayım ki birine 4. sınıfta intihar etmeme ramak kala acısından korkup vazgeçtiğimi? senelerce aileme yük olmayayım, aman üzülmesinler, bir dert de ben eklemeyeyim diye diye içime attım. hep neşeli ve konuşkan biriydim. eskiden bunu karakterim sanıyordum ama şimdi anlıyorum ki acılarımı gölgelemekten başka bir şey değilmiş. son 1 senede yaşadığım şeyler beni öyle bi hale getirdi ki yemek yiyemez oldum. tedaviye başladım falan filan. ama en zoru ne biliyor musunuz, annemin beni anlamaması. hiç anlamayacak biri olsa umrumda olmaz affedebilirim onu ama senelerce depresyondan kurtulmaya çalışmış tedavi görmüş biri kendisiyle aynı durumdaki birini hele kızını nasıl anlamaz? ölmek için dua etmediğim gece yok yaşadığım her şeyi de biliyor, nefes almak bile canımı yakıyor ama bugün bir ton nasihat dinledim suratımı asmamalıymışım. atamamı buraya verdiğim güne lanet olsun. ben artık yapamıyorum

bugün yedi gibi iş cıkısı metroda biraz agladım.
son bir iki haftadır çok duygusallastım.
ilk bosandıgım dönem nasıl bir ruhsal buhran geçiriyorsun altı yedi sene bi kere bile aglamadım. bu da normal değil tabi. ama çok sıklıkla agladıgım dönemlerde de kendimi güçsüz hissediyorum. onu da sevmiyorum.

hayat.

gazze

#3745423
+1