en son ağlanan şey

akşam eve geldim. oysa herşey çok iyiydi. keyfim yerinde. hafif karnım aç. geçen hafta zeytin yağı almıştım. dün de marul. gerçi marul mu lahana mı anlayamadım. görüntü marul tat lahanaya benziyor. severim salatayı. özellikle çok ince doğranmış olacak marullar. ip gibi. becerikliyim de bu konuda. normal de pek tuz kullanmam yada çok az kullanırım ama salata da tuz olacak.
konudan çok saptım. sadede geleyim. lan sen ne şerefsiz çıktın be soğan. bir tane soğan gözlerinden şakır şakır yaş boşaltır mı. düşünürken bile gözlerim doldu.

doğarken ağladık ya, daha ne...?

çalışırken sistem gitti en sıkıntı andı dayanamadım ağladım. bahtıma ama teknolojinin ne kabahati var .

yemekten yabancı cisim çıktığı ve şikayet geldiği için şefim beni çağırıp tabağı yere fırlatıp beni azarlamıştı. çok utanç verici bir andı.

babam ve oğlum izledim final döneminin ortasında. şimdi sildim göz yaşlarımı, bir sigara yaktım. bu kadar.

depremden 62 saat sonra kurtarılan gürkan öztürk'ün, yardım ekibindeki kişiyle ambulanstaki konuşması. kitapları kalmış aklında, sınava hazırlanıyormuş.
tepeden aynı oğluma benziyor. saçları, yüzü.
yavrum, güzel oğlum umarım bundan sonra ayağına taş değmesin.
www.instagram.com/reel/CoZ_...

bir video. daha sabah izledim, birkaç yıl önce popüler olmuştu belki siz de biliyorsunuzdur: bir sınıf dolusu çocuk beslenme saati gelince yemek kaplarını çıkarıyorlar ve yemeye başlıyorlar. aralarından bir tanesi de kendi kabının boş olduğunu biliyor ama yine de bir umut açıp bakıyor içine, sonra da öğretmeninden izin alıp dışarı çıkıyor. sırf yemek yiyemediği ve mahcup olmak istemediği için dakikalarca koridorlarda dolaşıyor, su içiyor ve sonunda sınıfa geri dönüyor. boş kabını çantasına kaldırmak üzereyken kabın olması gerekenden ağır olduğunu fark ediyor. açıp bakıyor ki içi yemek dolu, herkes kendi yemeğinden bir parça vermiş ve dopdolu bir öğün olmuş.

bu video ilk çıktığı zaman da izleyip çok duygulanmıştım. bu sabah tekrar denk geldim. gerek içinde bulunduğumuz durum, gerek yaşadığımız karmaşık duygulardan herhalde kendimi tutamayıp ağladım yine. iyilik güzel şey hissedebilene, paylaşmak daha da güzel vermeyi bilene.

ülkece zaten çok üzgün olduğumuz bu dönemde ağlamamak için gerçekten çok çabaladım ama ölmüş kızının elini tutan babanın fotoğrafını görünce kendimi tutamadım.

arama-kurtarma ekiplerinin ağlaması ve tekbir çekmesi beni derinden üzüyor.

sivas ekibinden yunus bey'i seçebildim. benim de çocuğum var diye hüngür hüngür ağladı.

macar ekibinin lideri 5 yaşındaki kız çocuğunu kurtarma anını anlatırken ağlamaya başlayınca ben de ağlamaya başladım.

bugün iş arkadaşımın yanına gidince annesini ve 2 kardeşini kaybetmiş 6 yaşındaki ahmet’in üzüntüsünü görünce hüngür hüngür ağladım. sigara üstüne sigara yaktım.sıcak evimde oturdukça içim acıyor bir şey yapamıyorum. çok kötüyüm be sözlük. ülkece bu yıkımın altından nasıl kalkacağız. ne zaman kendimize gelip saçma sapan şeylere üzülüp günümüzü kahredeceğiz.

evimin yıkıldığını görüp , evime girememek. yıkılan evler , enkazın altında olan canlar , soğuk hava. bu duruma binlerce saat ağladım.

dört gündür içimde biriktirdiğim her şeyin bugün patlamasıyla neye ağladığımı bilemedim. o yüzden şey değil şeyler...

yatacak yeriniz yok yemin ediyorum ki.

bir video, deprem videosu.parçaladı kalbimi.

kahramanmaraş'ta 92 saat sonra enkazdan çıkartılan mihriban'a ağladım ama bu sefer umut vardı çokça, o elini salladıkça ben ağladım umutla...
sonra annesi de çıktı*.
şimdi 93. saatte hatay'da canlı olduğu tespit edilen birisi için uğraşıyor ekipler, yüreğimiz ağzımızda bekliyoruz, binlerce şükür kurtarılan her can için.

bir paket bisküvi.

çocuklarının kurtulacağı umuduyla elinde o paketle bekleyen bir babanın, umudunu yitirdikten sonraki feryadını görünce günlerdir maruz kalınan aşırı bilgi, saniye başına düşen 30 kötü haber, el atılan her şeyin yetersiz kalması, imkansızlıkların her dakika daha da imkansızlaşması derken kazan gibi çatlayan başım ve zaten mücadele ettiğim boğazımdaki yumruya direnmekten vazgeçip bıraktım kendimi.

elinde öylece tutuyor ya bisküviyi. pötibörlerden. verecektim, kimse çıkmadı diyor ağlayarak.

herhalde birkaç yıl markette o bisküviyi görünce sarsılmaya devam edeceğim.

eskiden çok eskiden bu dünya daha bir güzelmiş mesela; bu bulutlar, bu gökyüzü uzanınca dokunucağımız yerdeymiş. şimdi şiirlerdeymiş bunlar her şey bu hesap ruhum (ilhan berk)

depremin olacagindan habersiz son günlerini nasıl geçirdiler acaba diye düşünürken sonra yalnizliklarina caresizliklerine kaybedişlerine çocuklara...
ait oldukları yerlerin çöküşune ve belki de hiçbir şeyin artik eskisi gibi olamayacağina...

bu kadar insanın hayatı bu kadar ucuz olmamalıydı. diyip ağlamıştım.

babamla konuştum ve onu ne kadar özlediğimi fark ettim. aramız aşırı kötü değildir, sessiz kavgalarımız olurdu hep bazen hiç aklına gelmem diye sinirlenirdim bazen hiç aklıma gelmiyor diye sinilenirdim. gördüm ki bunların hepsi boşmuş. babamı bu kadar özleyeceğim aklımın ucuna dahi gelmezdi. her şey düzeldiğinde yine babamla buluşup sıkı sıkı sarıldıktan sonra maraş sokaklarında arabayla gezmek istiyorum. çok özledim onu. yanında değilim. destek olamıyorum. çok yorulmuş. sakin kalamıyorum belki binlerce insan sakinleştirdi bir de ben yük oldum. sadece sarılıp onu dinlendirmek istiyorum. aramız iyi olmasa bile iyi ki var. o olmasa ben gücümün yarısını kaybederdim.

depremde enkaz altında, onlarda haklı diyen bir kadın vardı. ben tam ümidimi kesmiştim diyor. o nedir öyle ya.

trende bir kız oturdu yanıma. aşağıda babası onu yolculuyor. kızı adama benziyor. hareket edene kadar buz gibi soğukta zifiri karanlıkta adam öylece bekliyor. el kol işareti yapıyorlar birbirlerine. biraz vedalaşma biraz hasret içerikli. böyle şeyler de hep beni bulur. ağladım durdum sessizce.