geceye nazım hikmet'ten bir şiir bırak

hoş geldin nazım.

ercüment er takma adıyla güftesini yazdığı şarkıyı paylaşmak istiyorum..


bir rüzgârdır, gelir geçer sanmıştım
meğer başımda esen kasırgaymış sevgilim
gönül oyunudur bunun izi kalmaz demiştim
meğer içimde yanan bir volkanmış sevgilim

bir gün olur unutursun demiştin sevgilim
hicrânını uyutursun demiştin sevgilim
unutmadım, unutmadım, unutmadım
aşka hasret, sana hasret, bekliyorum sevgilim

beste: sadettin kaynak
güfte: ercüment er
makam: segah

ilk bakışın arasındaki sendin
bakışların uzağındaki ise ben
hiç mi hiç eskimedin sen
beni olabildiğince eskitirken

“eskimek ne güzel, eksilmedikçe.”

en güzel deniz :
henüz gidilmemiş olandır.
en güzel çocuk :
henüz büyümedi.
en güzel günlerimiz :
henüz yaşamadıklarımız.
ve sana söylemek istediğim en güzel söz :
henüz söylememiş olduğum sözdür.

"gelelim sana ve bana;
sen harikuladesin,
ben seni seviyorum."

"gözlerim gözünde aşkı seçmiyor
onlardan kalbime sevda geçmiyor
ben yordum ruhumu biraz da sen yor
çünkü bence şimdi herkes gibisin

yolunu beklerken daha dün gece
kaçıyorum bugün senden gizlice
kalbime baktım da işte iyice
anladım ki sen de herkes gibisin

büsbütün unuttum seni eminim
maziye karıştı şimdi yeminim
kalbimde senin için yok bile kinim
bence sen de şimdi herkes gibisin."

basit yaşayacaksın basit
sanki bir gün yaşamın sonra erecekmiş gibi basit
çay simit ve peynirle

en güzel deniz:
henüz gidilmemiş olandır.
en güzel çocuk:
henüz büyümedi.
en güzel günlerimiz:
henüz yaşamadıklarımız.
ve sana söylemek istediğim en güzel söz:
henüz söylememiş olduğum sözdür...

atlılar atlılar kızıl atlılar,
atları rüzgâr kanatlılar!
atları rüzgâr kanat...
atları rüzgâr...
atları...
at...

başım köpük köpük bulut, içim dışım deniz,

ben bir ceviz ağacıyım gülhane parkı'nda,

budak budak, şerham şerham ihtiyar bir ceviz.

ne sen bunun farkındasın, ne polis farkında.

ben bir ceviz ağacıyım gülhane parkı'nda.

yapraklarım suda balık gibi kıvıl kıvıl.

yapraklarım ipek mendil gibi tiril tiril,

koparıver, gözlerinin, gülüm, yaşını sil.

yapraklarım ellerimdir, tam yüz bin elim var.

yüz bin elle dokunurum sana, istanbul'a.

yapraklarım gözlerimdir, şaşarak bakarım.

yüz bin gözle seyrederim seni, istanbul'u.

yüz bin yürek gibi çarpar, çarpar yapraklarım.

ben bir ceviz ağacıyım gülhane parkı'nda.

ne sen bunun farkındasın, ne polis farkında.

bence herkesin bildiği bu şiir cem karacanın müthiş seslendirmesiyle daha da bir iyi olmuştur yine dinlemek isterseniz diye buyruun

"iyi günlerimde çok eller uzanır ellerime,
resmimi baş köşeye asarlar...
fakat demir kapıların her kapanışında üzerime,
ardında taş duvarların her kaldığım zaman,
ne arayan beni, ne soran...

eeeehhhh, daha iyi be bunun böyle olduğu...
minnetim ve borçluluğum yalnız sana kalsın.
iyi günlerimde benim unuttuğum insan eli
nasılsın?"

kız çocuğu

kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.

benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
şeker bile yiyemez ki
kağıt gibi yanan çocuk.

çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.

(bkz: sadako ve bin turna kuşu)

ah benim sevdasında bencil,
yüreğinde sağlam sevdiğim.
aklıma gelişini seveyim,
ne güzel darma duman ediyorsun beni.

herkes gibisin

gözlerim gözünde aşkı seçmiyor
onlardan kalbime sevda geçmiyor
ben yordum ruhumu biraz da sen yor
çünkü bence şimdi herkes gibisin

yolunu beklerken daha dün gece
kaçıyorum bugün senden gizlice
kalbime baktım da işte iyice
anladım ki sen de herkes gibisin

büsbütün unuttum seni eminim
maziye karıştı şimdi yeminim
kalbimde senin için yok bile kinim
bence sen de şimdi herkes gibisin

inanmıyorum bir kış günü dünyaya geldiğine.
sen mutlaka baharda doğmuş olmalısın,
toprak uyanırken..

seni düşünmek
seni düşünmek güzel şey ,
ümitli şey,
dünyanın en güzel sesinden ,
en güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey.
fakat artık ümit yetmiyor bana,
ben artık şarkı dinlemek değil,
şarkı söylemek istiyorum .
nazım hikmet ran

"ey kadınım of komünizm
güneşi zaptetcez, çocuklar inanın
şeker yeyin vs ölmeyin hemencecik öyle hı sizi gidi sizi
of saçların kadınım
ran nazım ran."

nazım hikmet pişmaniyedir.

kimi der ki kadın
uzun kış gecelerinde
yatmak içindir.
kimi der ki kadın yeşil bir
harman yerinde dokuz zilli
köçek gibi oynatmak içindir.
kimi der ki ayalimdir.
boynumda taşıdığım vebalimdir.
kimi der ki hamur yoğuran.
ne o, ne bu, ne döşek, ne köçek, ne ayal, ne vebal.
o benim kollarım, bacaklarım.
yavrum, annem, karım, kız kardeşim hayat arkadaşımdır.

insan olan vatanını satar mı?
suyun içip ekmeğini yediniz.
dünyada vatandan aziz şey var mı?
beyler bu vatana nasıl kıydınız?

onu didik didik didiklediler,
saçlarından tutup sürüklediler.
götürüp kâfire : "buyur..." dediler.
beyler bu vatana nasıl kıydınız?

eli kolu zincirlere vurulmuş,
vatan çırılçıplak yere serilmiş.
oturmuş göğsüne teksaslı çavuş.
beyler bu vatana nasıl kıydınız?

günü gelir çarh düzüne çevrilir,
günü gelir hesabınız görülür.
günü gelir sualiniz sorulur :
beyler bu vatana nasıl kıydınız?

"içimde mis kokulu
kızıl bir gül gibi duruyor zaman.
ama bugün cumaymış, yarın cumartesiymiş,
çoğum gitmiş de azım kalmış, umurumda değil"