geceye nazım hikmet'ten bir şiir bırak

burası benden başka kaç insanın evidir?
bilmiyorum.
ben bir başıma onlardan uzağım,
hep birlikte onlar benden uzak.
bana kendimden başkasıyla konuşmak yasak.

gelsene dedi bana
kalsana dedi bana
gülsene dedi bana
ölsene dedi bana
geldim
kaldım
güldüm
öldüm

(bkz: bir küvet hikayesi)

“ bakıyorum geceye demirlerden
ve iman tahtamın üstündeki baskıya rağmen
kalbim en uzak yıldızla birlikte çarpıyor...”

bir kitap düştü yere
kapandı bir pencere
ayrıldılar...

davet
dörtnala gelip uzak asya'dan
akdeniz'e bir kısrak başı gibi uzanan
bu memleket, bizim.

bilekler kan içinde, dişler kenetli, ayaklar çıplak
ve ipek bir halıya benzeyen toprak,
bu cehennem, bu cennet bizim.

kapansın el kapıları, bir daha açılmasın,
yok edin insanın insana kulluğunu,
bu dâvet bizim....

yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür
ve bir orman gibi kardeşçesine,
bu hasret bizim...

nâzım hikmet

o şimdi ne yapıyor şu anda şimdi, şimdi?
evde mi, sokakta mı,
çalışıyor mu, uzanmış mı, ayakta mı?
kolunu kaldırmış olabilir;
hey gülüm, beyaz, kalın bileğini nasıl da çırçıplak eder bu hareketi!..
o şimdi ne yapıyor, şu anda, şimdi, şimdi?
belki dizinde bir kedi yavrusu var okşuyor.
belki de yürüyordur, adımını atmak üzeredir,
her kara günümde onu bana tıpış tıpış getiren sevgili, canımın içi ayaklar!...
ve ne düşünüyor beni mi?
yoksa ne bileyim
fasulyenin neden bir türlü pişmediğini mi?
yahut, insanların çoğunun neden böyle bedbaht olduğunu mu?
o şimdi ne düşünüyor, şu anda, şimdi, şimdi?

şarkısıyla beraber bırakayım;


gözlerim gözünde aşkı seçmiyor
onlardan kalbime sevda geçmiyor
ben yordum ruhumu biraz da sen yor
çünkü bence şimdi herkes gibisin

yolunu beklerken daha dün gece
kaçıyorum bugün senden gizlice
kalbime baktım da işte iyice
anladım ki sen de herkes gibisin

ben içeri düstügümden beri günesin etrafinda on kere döndü dünya
ona sorarsaniz: lafi bile edilemez, mikroskopik bi zaman...
bana sorarsaniz: on senesi ömrümün...
bir kursun kallemim vardi, ben içeri düstügüm sene
bir haftada yaza yaza tükeniverdi
ona sorarsaniz: bütün bi hayat...
bana sorarsaniz: adam sende bi hafta...
katillikten yatan osman; ben içeri düstügümden beri
yedibuçugu doldurup çikti.
dolasti disarda bi vakit,
sonra kaçakçiliktan tekrar düstü içeri, alti ayi doldurup çikti tekrar.
dün mektubu geldi; evlenmis, bi çocugu olacakmis baharda...

simdi on yasina basti, ben içeri düstügüm sene ana rahmine düsen çocuklar.
ve o yilin titrek, uzun bacakli taylari,
rahat, genis sagrili birer kisrak oldu çoktan.
fakat zeytin fidanlari hala fidan, hala çocuktur.

yeni meydanlar açilmis uzaktaki sehrimde, ben içeri düstügümden beri...
ve bizim hane halki, bilmedigim bir sokakta, görmedigim bi evde oturuyor

pamuk gibiydi bembeyazdi ekmek, ben içeri düstügüm sene
sonra vesikaya bindi
bizim burda, içerde
birbirini vurdu millet, yumruk kadar simsiyah bi tayin için
simdi serbestledi yine, fakat esmer ve tatsiz

ben içeri düstügüm sene, ikincisi baslamamisti henüz
dasov kampinda firinlar yakilmamis, atom bombasi atilmamisti hirosimaya
bogazlanan bir çocugun kani gibi akti zaman
sonra kapandi resmen o fasil, simdi üçünden bahsediyor amerikan dolari
fakat gün isigi her seye ragmen, ben içeri düstügümden beri
ve karanligin kenarindan, onlar agir ellerini kaldirimlara basip dogruldular yari yariya

ben içeri düstügümden beri günesin etrafinda on kere döndü dünya
ve ayni ihtirasla tekrar ediyorum yine
‘onlar ki; toprakta karinca, su da balik, havada kus kadar çokturlar.
korkak, cesur, cahil ve çocukturlar,
ve kahreden yaratan ki onlardir,
sarkilarda yalniz onlarin maceralari vardir’

ve gayrisi
mesela, benim on sene yatmam
laf-ı güzaf...

güzel günler göreceğiz çocuklar
motorları maviliklere süreceğiz

"ne ben sezar'ım,ne de sen brütüs'sün
ne ben sana kızarım,
ne de zatın zahmet edip bana küssün
artık seninle biz,
düşman bile değiliz"

annelerin ninnilerinden
spikerin okuduğu habere kadar,
yürekte, kitapta ve sokakta yenebilmek yalanı,
anlamak, sevgilim, o, bir müthiş bahtiyarlık,
anlamak gideni ve gelmekte olanı

sende; ben, kutba giden bir geminin sergüzeştini,
sende; ben, kumarbaz macerasını keşiflerin,
sende uzaklığı,
sende; ben, imkansızlığı seviyorum.

güneşli bir ormana dalar gibi dalmak gözlerine
ve kan ter içinde, aç ve öfkeli,
ve bir avcı iştahıyla etini dişlemek senin.

sende, ben, imkansızlığı seviyorum,
fakat asla ümitsizliği değil..

yaşamayı ciddiye alacaksın,
yani o derecede, öylesine ki,
mesela, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,
yahut kocaman gözlüklerin,
beyaz gömleğinle bir laboratuvarda
insanlar için ölebileceksin,
hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için,
hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,
hem de en güzel en gerçek şeyin
yaşamak olduğunu bildiğin halde.

biz de bilirdik yâre çiçek yollamasını
ama arkadaşlar aç' tı
yedik menekşe parasını!

aşk mönüsü
sen sabahlar ve şafaklar kadar güzelsin
sen ülkemin yaz geceleri gibisin
saadetten haber getiren atlı kapını çaldığında
beni unutma
ah! saklı gülüm
sen hem zor hem güzelsin
şiirlerimin ılıklığında açılmalısın
sana burada veriyorum hayata ayrılan buseyi
sen memleketim kadar güzelsin
ve güzel kal...
(bkz: nazım hikmet ran) (bkz: aşk mönüsü)

seni düşünmek güzel şey,
ümitli şey,
dünyanın en güzel sesinden
en güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey...
fakat artık ümit yetmiyor bana,
ben artık şarkı dinlemek değil,
şarkı söylemek istiyorum...

"yazın üç sütun üstüne kapkara haykıran puntolarla:
nâzım hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ."

"benim sevdasında bencil ama yüreğinde sağlam sevdiğim.
aklıma gelişini seveyim
ne güzel darmaduman ediyorsun beni."
n.h.r

sen sabahlar ve şafaklar kadar güzelsin.
sen ülkemin yaz geceleri gibisin,
saadetten haber getiren atlı kapını çaldığında
beni unutma ah saklı gülüm!
sen hem zor hem güzelsin
şiirlerimin ılıklığında açılmalısın
sana burada veriyorum hayata ayrılan buseyi
sen memleketim kadar güzelsin ve güzel kal.