geceye nazım hikmet'ten bir şiir bırak

bıraktım ben sevdiğimin koynunda.. buraya yazmaktan daha huzurlu geldi.

erkek kadına dedi ki:
- seni seviyorum,
ama nasıl?
avuçlarımda camdan bir parça gibi kalbimi sıkıp
parmaklarımı kanatarak
kırasıya,
çıldırasıya...
erkek kadına dedi ki:
- seni seviyorum,
ama nasıl?
kilometrelerce derin, kilometrelerce dümdüz,
yüzde yüz, yüzde bin beşyüz
yüzde hudutsuz kere yüz...
kadın erkeğe dedi ki:
- baktım
dudağımla, yüreğimle, kafamla;
severek, korkarak, eğilerek,
dudağına, yüreğine, kafana.
şimdi ne söylüyorsam
karanlıkta bir fısıltı gibi sen öğrettin bana...
ve artık
biliyorum:
toprağın
yüzü güneşli bir ana gibi
en son, en güzel çocuğunu emzirdiğini...

fakat neyleyim
saçlarım dolanmış
ölmekte olanın parmaklarına
başımı kurtarmam kâbil
değil!
sen
yürümelisin,
yeni doğan çocuğun
gözlerine bakarak...

sen
yürümelisin,
beni bırakarak...

kadın sustu.

sarıldılar

bir kitap düştü yere...
kapandı bir pencere...

ayrıldılar...

toprağa beraber dalacağız.
ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak
iki çiçek açacak :
biri sen
biri de ben.

bir kaç saniye önce nazım hikmetin şiirini yazmayı bitirmiştim ki başlık karşıma çıktı..

seni düşünmek güzel şey ,
ümitli şey,
dünyanın en güzel sesinden
en güzel şarkıyı dinlemek gibi birşey...!
fakat artık ümit yetmiyor bana,
ben artık şarkı dinlemek değil,
şarkı söylemek istiyorum...!

kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

hiroşima’da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.


benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk.

çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.

seni düşünmek güzel şey
seni düşünmek ümitli şey
dünyanın en güzel sesinden
en güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey
dünyanın en güzel sesinden
en güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey

o diyor ki bana
sen kendi sesinle kül olursun ey
kerem gibi yana yana
dert çok
hemdert yok
yüreklerin kulakları sağır
hava kurşun gibi ağır
ben diyorum ki ona
kül olayım kerem gibi yana yana
ben yanmasam
sen yanmasan
biz yanmasak
nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa

"biz haber etmeden haberimizi alırsın,
yedi yıllık yoldan kuş kanadıyla gelirsin.

gözümüzün dilinden anlar,
elimizin sırrını bilirsin.

namuslu bir kitap gibi güler,
alnımızın terini silersin.

o gider, bu gider, şu gider,
dostluk, sen yanıbaşımızda kalırsın."

gerçek dostlara selam olsun.

kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

hiroşima’da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.

benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
şeker bile yiyemez ki
kaat gibi yanan çocuk.

çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.

o kadar güzel şiirleri var ki hangisini bıraksam diğerine haksızlık oluyor.. bugünlük bunu bırakıyorum * bestelenmiş hali de bir o kadar güzel *

şiirin tamamını bulursunuz.. ben bu şiirde sevdiğim yeri paylaşmak istiyorum :

severmişim meğer

gökyüzünü severmişim meğer
kapalı olsun açık olsun
borodino savaş alanında andırey'in sırtüstü seyrettiği gök kubbe
hapiste türkçeye çevirdim iki cildini savaşla barış'ın
kulağıma sesler geliyor
gök kubbeden değil meydan yerinden
gardiyanlar birini dövüyor yine..

inceleme :
"borodino savaş alanında andırey'in sırtüstü seyrettiği gök kubbe" ne ve nasıl olabilir?
savaş kazanılıp da bugün de ölmedim anne midir? yoksam andırey göğsünden (sırtından değil, öyle olsa yüzüstü düşerdi) aldığı darbeyle sırtüstü düşüp açık giden gözleriyle gökyüzünü seyrettiği mi anlatılıyor.. bilemedim..

tahir olmak ayıp değil, zühre olmak da;
hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.
bütün iş tahir'le zühre olabilmekte,
yani yürekte.

mesela bir barikatta dövüşerek
mesela kuzey kutbunu keşfe giderken
mesela denerken damarlarından bir serumu
ölmek ayıp olur mu?

tahir olmak ayıp değil, zühre olmak da;
hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.

seversin dünyayı dolu dizgin
ama o bunun farkında değildir.
ayrılmak istemezsin dünyadan
ama o senden ayrılacak!

yani elmayı seviyorsun diye
elmanın da seni sevmesi şart mı?

yani tahir'i zühre sevmeseydi artık,
yahut hiç sevmeseydi
tahir ne kaybederdi tahirliğinden?

tahir olmak da ayıp değil, zühre olmak da
hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil!

sonra aramıza şehirler girecek,
hiç karşılaşmayacağız.
tesadüfler bile bir araya getiremeyecek.
sonra da belki birimiz öleceğiz,
diğerimiz hiç bilmeyecek..

çok zor bir istektir. nazım hikmet'in şiiri herhalde yoktur ya da varsa ben denk gelmedim. gördüklerim alt alta yazılmış düz yazılardan ibaret.

biz de bilirdik yâre çiçek yollamasını.
ama arkadaşlar aç' tı.
yedik menekşe parasını...

“ikimiz de biliyoruz, sevgilim
öğrettiler:
aç kalmayı, üşümeyi,
yorgunluğu ölesiye
ve birbirimizden ayrı düşmeyi.
henüz öldürmek zorunda bırakılmadık
ve öldürülmek işi geçmedi başımızdan.

ikimiz de biliyoruz, sevgilim,
öğretebiliriz:
dövüşmeyi insanlarımız için
ve her gün biraz daha candan
biraz daha iyi
sevmeyi…”

bence şimdi sen de herkes gibisin

gözlerim gözünde aşkı seçmiyor
onlardan kalbime sevda geçmiyor
ben yordum ruhumu biraz da sen yor
çünkü bence şimdi herkes gibisin

yolunu beklerken daha dün gece
kaçıyorum bugün senden gizlice
kalbime baktım da işte iyice
anladım ki sen de herkes gibisin

büsbütün unuttum seni eminim
maziye karıştı şimdi yeminim
kalbimde senin için yok bile kinim
bence sen de şimdi herkes gibisin

fevkalade memnunum dünyaya geldiğime