günümüz evlilikleri neden yürümüyor sorunsalı

ekonomi en büyük etken.insanlar geçim derdine düşmüş aşk meşk 2.planda.insanların birbirine tahammülü azaldı.kimse kimseyi çekmek istemiyor.boşanmak eskiden ayıplanırken şu an normal karşılanıyor. bu sebeplerden diyebiliriz.

çünkü artık bir baş yok evliliklerde iki baş var. bu parasal anlamda iyi bir yol olsa da evliliğin sağlığı için iyi olmuyor. eskiden koca evde tek yetkiliydi ona sormadan bir iş yapılmazdı. ama şimdilerde öyle değil eşler birbirine sormadan bir şey yapamıyor bu bir yerde iyi bir yerde de kötü sonuç doğuruyor. sağlıklı ilişki dinleme üzerine kurulur biri dinlemeyi reddedince de o ilişki sıkıntıya girmeye başlıyor. yani iki başı olan yılan nereye gideceğini diğer yılana kabul ettirmeden ilerleyemez ama tek başlı öyle mi ister gider ister kalır.

bu tanımım bazılarının hoşuna gitmeyebilir ama bunlar gerçekler.

parasızlıktan; para olmayan evde huzur da olmaz kapitalizm acımaz.

iş hayatı ve sosyal hayat bir arada yürümüyor. sabah 8-9 işbaşı yapıyorsun. onun için 6'da kalkıp aç karnına 2 saatlik yol gidiyorsun. akşam 5-6 mesai bitimi bir çıkıyorsun pert olmuşsun yine 2 saatlik yol çekip eve dönüyorsun. o yorgunlukla kimle muhabbet edeceksin ? kime ilgi göstereceksin ?

arkadaşlar yavaş yazın, not almakta zorlanıyorum.
tanım: bilgi pınarı gibi başlık. fışkırıyor, fışkırıyor!

"evet" denilen anda nelere evet denildiğinin net bir şekilde bilinmesine rağmen bunları idrakta canlandırma yetisinden yoksunluk sonucu ortaya çıkan durum.
"iyi günde kötü günde" (maddi ve manevi ciddi kayıplar olduğu zamanlarda)
"hastalıkta sağlıkta" (çiftlerden birinin bakıma muhtaç kalacağı zamanlarda)
yine de bu kişiye olan sevgin sürer mi? sürerse ne kadar sürer? bu zor durumların altından potansiyel olarak ne kadar kalkabilirsin? bunları hayal ettiğinde belirsizlikler içinde kalıyorsan muhtemelen evliliği biraz daha ertelemelisin. günümüzde borç içinde evlenip hiç değilse 1-2 sene sonra rahata çıkmaya çalışmak normalleşti. bu süre zarfını bile geçirmeye psikolojik olarak yeterliliği olmayan insanlar evleniyor ve doğal olarak boşanıyor.
tabi önce kendi kendine mutlu olamayan iki kişinin birbirleriyle mutlu olabileceklerini sanmaları etkeni de var ve büyük ihtimalle yanılıyorlar.

çünkü kadınlar makullükten ve kadınlıktan uzaklaştılar, sürekli sıkılıyorlar, sürekli şundanım olsun diyorlar, hayatı kaçırdıkları düşüncesindeler, sıradan çinko karbon insan olduklarını unutuyorlar.

sağdan soldan kendilerine yürüyen erkekler üzerinden çok değerli oldukları düşüncesine kapılıyorlar, hal bu ki yürüyen erkekler de kadınlara duymak istediklerini söyleyip, öpüp kaçma derdindeler.
bacılar az sakinleşin, hayatın yükü ve stresi siz kadınların taşıyabileceğinden fazla, erkeğe asker arkadaşınız gibi değil de erkek gibi davranın mutlu olun.

günümüz olduğu için.

günümüz bu..ne yapalım..gelecekte belki yürür..

yürüyenleri de merak edip araştırılsa, belki başlık konusu bile olmayacak, en azından daha objektif sonuçlara varılacak bir konu..

erkek kendini ilgili, çalışkan, tuttuğunu koparan , kadın da anlayışlı ve tamahkar olarak gösteriyor.
ikisi de yalan olunca.

bir de ulaşılabilirlik ve seçenek çok. değiştirip yenisini almak varken neden çabalasın, neden iletişim kurup bir şeyleri düzeltmeye çalışsın.

ha bir de herkes çok değerli ya. hep haklı. vs vs.

yani aslında eskiden bu kadar çok sürmesinin sebebi de, kadının duygusal ve fiziksel şiddete ekonomik bağımsızlığı olmadığı için katlanmasıydı. bu anlamda yürümesin zaten.

evliliklerin yürüdüğü falan yok, çünkü ortada yürüyecek iki insan yerine, kendi kişisel markasının pazarlamacısı olmuş iki narsist var. partner, sevilecek birisi değil; ınstagram akışını süsleyecek geçici bir aksesuar, kişisel gelişim yolculuğunda özgeçmişe eklenecek bir deneyim olmuş.

en ufak sorumluluklardan kaçmak için travmalar zırhına bürünüp, merkür retrosunu kalkan gibi kullanmak varken kim uğraşacak gerçek bir sorunla? karşındakini anında susturmanın en kolay yolu ona toksik ya da narsist damgası vurmak. böylece hem tartışmayı kazanırsın, hem de kendini ahlaken üstün, mağdur ve iyileşmekte olan o kutsal varlık ilan edersin. mesele yürüyememek değil, ortada yürüyecek bir ilişki olmaması. hashtaglerle pazarlanan, içi kof bir ortaklık simülasyonu var.

zoraki yurutme mecburiyetleri artik ortadan kalktigi icin yurumuyor, en temel sebep bu. malumunuz guncel olarak kadinlar da is dunyasinda neredeyse erkekler kadar soz hakkina sahip. bu durum cinsiyet rolleri dagiliminda tum dengeleri sarsti. ve de maddi bagimsizligin getirdigi gucle kimse ugradigi zorbaligi psikolojik siddeti ya da diger sorunsal gerekceleri tolere etmiyor.
diger bir unsur evlilik yasinin neredeyse 30’lara yukselmesi. bu hususun bosanmaya etkisi genellikle goz ardi ediliyor ama etkisi fazlasiyla buyuk. ozellikle 30’lu yaslarina kadar yalnizligi karakteristlik bir tercih olarak yasamis birinin evlilige ve ikinci bir kisinin varligina adapte olmasi, es vasfinin sorumluluklarini ustlenmesi kolay is degil. kaldi ki bu yaslara kadar hemcinse olan heves, tutku, sevgi, guven duygulari evlilik oncesinde sevgili/ flortlerle tuketilmis oluyor. dolayisiyla evliligin omuzlara yukledigi sorumluluklari tasimak icin kisilerin artik bir nedeni bulunmuyor. evlendigi kisiyle bag kuramiyor, fedakarligi goze alamiyor. senelerce icine kapanik yasamisken kabugundan cikma konforunu goze alamiyor artik kimse…

başkasının kanatlarıyla uçmaya kalkarsan hürkuş olamazsın. evlilik biraz birey özgürlüğünü kısıtlama şeklinde ilerliyor.

yürümek için de geçerli bu.

hayat müşterek ve çiftler bunu evlenene kadar deneyimlemiyor.

ben muhafazakar adamım, belki bana ters ama evlenmeden önce bir süre beraber yaşamak bence faydalı deneyim açısından.

sonra aynı evde birbirini yeme durumu oluşmadana farkedilebilir ve önlem alınır.

bunun bir kaç hatta ne bir kaçı yahu tonle sebebi var. ama ben aklıma gelenleri aklımca açıklamaya çalışayım.

1- artık günümüz insanı dediğimiz insan tipi bambaşka bir şeye evrildi. maymundan gelip buraya kadar evrilen insan tabiki aynı kalcak değildi. değer yargıları sevmek sevilmek gibi kavramlar çok karmaşıklaştı ve kavram karmaşası içinde kalan insan artık bu kavramların mecuburi veya bilerek içini boşalattı. böyle olunca bireysel haz alma eşiklerimz yükseldi. kısacası bir başkasıyla işimiz bitince artık onu hayatımzda istemyoruz. insanları tıpkı eşylaar gibi arıtk kendi öz tatmin seviyemiz doluncaya kadar yanımızda tutuyoruz. çünkü hep ama hep alternatifi var.

2. alternatif mevzusu. yani sen gidersin o gelir o gider bu gelir şu gelir falan filan tiktoktan tanışıp evlnenelre sonara boşananlalr sonra tekrar tiktokta tanışan insanlar var bu ülkede. internetin yaygınlaşmasıyla hatta kendi hayatlarımzdan çok internet denen sosyal mecrada yaşamamızdan kaynaklanan iletişimin kolaylaşması hep bize daha iyisi daha tatminkari daha farklı alternatifleri sundu. e dondurma çok olunca insan biraz sütlüsünden biraz meyvelisniden biraz ballısından hepsinden yemek istiyor. sevgi kavramı ortadan yok oluyor.


3. başkaları için yaşayan insan kendi öz benliğini ve bir başkasına yararlı olabilme hazzını yok etti. yani arıtk biz kendimiz için değil bir çoğumuz başklarının bizi beğenmesi takdir etmesi ve örnek göstermesi sevmesi vs gibi kavramlar için yaşıyoruz. ve bunun temelindede kendi egolarımızı tatmin etmek ne olursa olsun sadece ben duygusuna yatırım yapmak için yaşoyruz. buda bir başka insanı önemsememek bir başka kişiyle hayat mücadelesine girişmekten bizi alakoyuyor.


4. ekonmik nedenler. artık tek başına bile yaşam zorrken bir başkasıyla yaşamak oldukça zorlaştı. cinsellğiinide doyurabilen her bekar birey ne gerek var böylede yaşıyorum bir çok sevgi saygı sadakat gibi belirli bir sorumuluk isteyen duyguların altına griip kenidmi yıpratamam bunları yıpratıcı ve zor şeyler diye düşünmeye başladı.

karşılıklı faydaya dayanmayan hiçbir ilişki yürümez. ama günümüzün kurnaz insanları beleşçilik yapma konusunda uzmanlaşma eğitimleri aldıkları için, vermeden alabileceğini sanıyor. sonra bir bakıyor; öyle bir şey yok. o zaman da veryansın ediyor. ona öğrettikleri her şey boşmuş, hayat hiçte öyle değilmiş halbuki. canım benim, mağdur oluyor işte öyle.

evlilik feodal toplumda geçerliliği olan bir kurumdu. çünkü tarlayı ekecek, biçecek iş gücü lazımdı ve bu iş gücünü sağlamak için çocuk üretmek üzere kadın, erkek bir araya geliyordu. eskiler ne der? kadının karnından sıpayı, sırtından sopayı eksik etme. o günler geçti artık. ne sopaya, ne sıpaya gerek var. o halde evlenmeye ne gerek var? eğer bol keseden üremen gerekmiyorsa, evlilikte kendiliğinden amaçsız kalıp, hiçe dönüşüyor.

size güncellemeler hep geç geliyor. bir türlü yaşadığınız çağı analiz edemiyorsunuz. hep geride kalıyorsunuz.

kabile dışı evlilikleri devlet de toplum da sahiplenmiyor. maddi açıdan da bu böyle manevi açıdan da. bir geçiş kültürü çalışması da yok dünyada. kapitalistler (sosyal demokrat / yahut halk cumhuriyeti çeşitleri) konuyu medeni kanunların içerisine hapsedip devrimci/reformcu yolların hepsini tıkadı. emperyalistler ise ya zaten doğrudan monarşizm artığı insanlar ya da monarşizm artığı insanları (aşiretler vs.) kullanarak insanları baskı altına almaya çalışıyorlar. insanlara ise mahalle abisi/ablası nasihatlerine güvenerek maceralara atılmaktan başka seçenek kalmıyor. çoğu insan evliliğin sürdürülemez bir seçenek olduğunun farkında değil.

geleneksel roller ve beklentilerle günümüz evlilik yaşantısı çelişiyor. yürümeyen evlilik oranında bir değişiklik olduğunu sanmıyorum sadece yürümediğinin resmileşmesinin oranı yükseliyor. bunun da en temel sebebi iki cinsiyetin de yürümeyen evliliği devam ettirmeye mecbur ya da muhtaç olmaması.

kulak asmadığım ve iki tarafın da gönlü olunca işlerin değişeceğine inandığım sorunsal.

inanıyorum öyleyse varım.
neys sakinim. *

ilki bir takım sadakat sorunları (daha çok ben kaynaklı) sebebiyle yürümedi.

ikinci ise bir anlık deli cesaretiyle olduğundan iptale gidip bitirdik karşılıklı.

üçüncünün olacağı yok ama olursa muhtemeldir ki yürüyecektir. çünkü robert downey jr. gibi ben de hatalarımdan ders çıkartırım.

rabbena hep bana derseniz yürümez tabi.

eser miktarda fedakarlık şarttır, evlilik idare etme sanatıdır ve karşılıklı tavizlerle ayakta kalır. tek taraflı hiçbir şey ilerleyemez.