hayata dair iç burkan detaylar

kimseye güvenmiyor veya güvenemiyor olmak .

daha önce de defalarca yazdığım üzere kahkaha atmayalı çok uzun zaman oldu, dolu dolu gülmeyeli de bayağı olmuştur.
sadece hafif bir tebessüm ile geçiştiriyorum.

50 yaşıma az kaldı. ve bu zamana kadar insanlara karşı zerre itimadım yok. bir söz verildiğinde sonucu görene kadar umut beslemiyorum.

biz insanlara boşuna kinlenmedik.

o. ç bari haftada bir gün et döner izni ver çocuğa açgözlü köpekler

eski güzel günlerin, anların eskide kalması. artık o insan/insanlar yoktur. bazen taşınma bazen ölüm bazen küslük olur, yollar bir şekilde ayrılır. o sıcaklık artık yoktur.

para kazanıp gönlünce yiyebilmek için bi tarafını yırtarsın. ekmek öyle bir yerden gelir ki para harcanamadığı için biriktikçe birikir.
"ben burada mı dedim ulan?" diye bağıracağım az kaldı.

biraz burkuldum. ama çok fazla değil. olur öyle. muhabbeti fazla uzatmak istemiyorum ama cevap vermemezlik de edemiyorum. yazmayınca yazmıyorum. ama durup, durup yazıyor. bu iş nereye varacak acaba? yani bir yere varmayacak gibi ama bir yerlere de varacak gibi de. enisonu her şeyi berbat edeceğim. biliyorum. yani tam sorun sende değil, bende durumundayım. ben ruh hastasıyım kızım, uzak dur da diyemiyorum, önceden söyledim zaten. işe yaramadı. neyse ki arada bayağ bir mesafe var, beni kurtaran sadece bu. herkese karşı koyabiliyorum da buna değil işte. ben neye düştüm ya? belamı veriyor tanrı. bir yandan tatlı. bir yandan sonu acı. yuvarlanıp gideceğim. gelecekle ilgili tasarılar beni bunaltıyor. akşam votkaya düşeyim en iyisi. ne yapacam lan ben? ya şu kız hayat boyu en sevdiğim kişi ama sevgi de öyle çok her şeyi çözen bir zımbırtı değil işte. ya da benimki değil. benim neyim neyi çözen bir zımbırtı ki? helak olup gidecem. harbiden cehenneme odun olarak yaratılmışım. nalet gelsin.