hayata dair iç burkan detaylar

evsiz çocukların ya da çalışan çocukların kendilerinden daha iyi durumda olan yaşıtlarına bakışları.

birileri çöpten yiyecek ararken birileri yalnızca sevdiği ünlüleri toplayıp milyonluk iftar veriyor.

koskoca pahalı camilerde fakir olanlar için dua ediyor...

o camiyi yaptırmak yerine o dua ettiklerini doyurabilirdin, ama neyse...

her zaman yanlarında olduğum ve yapma* beni zor durumda bırakma, rezil etme dediğim kişinin gayet gaddar şekilde bana zamanında kapıyı göstermesidir.*
buradaki kişiyi ne bu dünyada ne öbür dünyada affedeceğim.
insanlıktan çıkardınız beni. iki elim yakanızdadır.

iyi sandığımız herkes .
hayatımız kararırken baş roldeydiler ...

siz hiç börek yaparken iç harcı koymayı unutup, tüm katları tamamladınız mı? ben yaptım.

yolda düzülen kervanın siz olduğunu fark edince burkuluyor bi insan.

potansiyelini gerçekleştirememek bence.

yanınızda olduğunu bildiğiniz birisinin belki yarın sizinle olamayacağını bildiğiniz durum.

hep birlikte olalım denilen kişiyle (her kimse sevgilin veya dostun) aranızdan birinin diğerinin cenazesine gidecek olması gibi detaylar vardır...

ortaokul’da tostun yanına içecek alamamıştım.

bazen filmlerde öyle çekimler ya da sahneler vardır ki ne kurulan neden-sonuç zincirine uyar -çünkü dışarıda bırakılmıştır-, ne de açıklayıcıdır. film bittiginde bu sahnenin varlığı açıklığa kavuşmaz.
yani film metni içinde düzenin bozulması ya da ihlal eylemi hep bir anlam fazlası yaratır.
tutarlılık ve bütünlük yaratan toplumsal uylaşımlar değil, aynı zamanda çelişki ve açıklıklara da muhtacız.
başka bir deyişle; tam da kapanırken dışarıda bıraktığını söylemeye, bastırırken bastırdığını görünür kılmaya, kaygıyı örtmeye çalışırken onu açığa vurmaya muhtaçtır. dolayısıyla toplumsal uylaşımlara bağlı olduğu kadar gediklere, ihlallere de bağlıyız.
bizler için bir yanda ihlal eyleminün keyfini çıkar diyen bir ses diğer yanda ise toplumsal uylaşımlardan söz eden simgesel bilginin sesi.
talep edilen feragat ya da kayıp ancak böyle bir keyid vaadiyle mümkündü.
boyun eğdiren ihlal arzudur.
arzu hem dramatik hareketini sağlar hem de anlatı çemberi kapandığı anda dışarı atılır.
bununla birlikte arzunun dışarı atılacağına dair izler de anlatı içerisinde kendini gösterir.

burada size hem ilişkilere dair hem de sinematik bir bilgi sundum. ikisinde olan şeyler.
hani hem orda hem burda kullanılan sözler başlıkları var ya işte aynen öyle.

yardım edilmek istemeyen birine ne kadar çabalarsanız çabalayın, asla yardım edemeyecek olmanız.

rastgele tanımlarda gezerken vefat etmiş bir yazarın tanımına denk gelmek.

acaba bir gün benim tanımıma da denk gelirler mi diye, üzülmek.

hemen hemen tüm annelerimiz için geçerli bir hadisedir, kendi dünyasını yaşayamamak.

benim annem de böyle. tina turner'e bayılırdım, hep dansçı olmak istemişimdir." demişti bir konuşmamızda. takı tasarımlarına bayılır, 10 tane boncuk ver, onunla bir şeyler yapar.

gel gör ki hayat böyle akmamış. çok kısa bir çalışma hayatı, bir süre kayınvalideyle aynı evi paylaşma süreci, sonra da başında 3 tane erkek, onların işleri güçleri, ben, abim ve babamdan oluşan.

bazan gider annemin kafasına pıt pıt vururum, içimden gelir bu bir sevgi gösterimdir, oldukça çocukça.

anaları her zaman mutlu etmek lazım.

dalgın dalgın yürürken bir anda sağıma bakıverdim ve sevdiğim bir mekanın önünden geçtiğimi fark ettim. kapanmıştı, köhne hali burktu beni. çok sevimli bir yerdi, aile işletmesiydi. çok güler yüzlülerdi, öğrencilere değer verirlerdi. zaten öğrenci mekanıydı orası. baya sık giderdik oraya, güzel anılarım var orada, anılar da köhne.
zaten bu zamanlarda kapanmış işletmeleri sık görüyorum, kriz karşısında direnemiyor insanlar.
sık geçtiğim yerlerde fark ediyorum, bazı yerler o kadar uzun süredir boş ki. eskiden olsa hiçbir yer öyle uzun süre boş kalmazdı. insanlar haklı olarak yeni bir işletme açmaktan çekiniyorlar. hırsızların bu kadar güçlü olduğu zamanda emeklerin hiç olması o kadar kolay ki...

2022 türkiye'sinde;
6 yaşındaki çocuğun "dini nikâh" kılıfıyla yıllarca istismara maruz kalması.
6 yaşındaki çocuğun bakımsızlık ve açlıktan ölmesi.
çocukların okula aç gitmesi.
tarikat yurtlarına hapsedilmiş gencecik insanların intihar etmesi.
insanların bırakın hobi edinmesini,kendisi ve ailesi için bir şeyler yapmasını gıdaya ulaşmakta bile zorluk çekmesi.
sokakların eğitimli işsizlerle dolu olması.
kadınların, çocukların ve hayvanların istismar edilmesi,öldürülmesi ve cezası olmaması.
iş güvenliği denen şeyden bi haber olunması " fıtrat" savunması.
insanların umutsuzluğu ve mutsuzluğu.
eğitim ve sağlık sisteminin olmaması.

"milletin amına koyacağız" demeleri ve koymaktan beter hâle getirmeleri. liste çok uzun ve bunlar artık ayrıntı olmaktan çıkıp hayatın gerçeği olması.

hiçbir detay içimi burkmuyor yaşama kaygısından başka

son 20 senede başımıza bela edilen liyakatsizliktan dolayı çaresizliği kaniksamak sanırım.

"yaşamak
bizimçün dokunaklı bir şarkı değil ki."
yıkılma sakın

siz hiç parkta gözyaşlarınızı içinize akıtıp yürüyüş yapıyorum ayağına zaman geçirdiniz mi?

ya da çalıştığınız iş yerinden sürüldüğünüzü öğrendiğinizde mutluymuş gibi görünüp dokunulsa ağlayacak pozisyonda olmanın ağır yükünü hiç taşıdınız mı?

kimse üzülmesin be herkes mutlu olsun herkesin mutlu olabileceği bir hayat olsun çok mu zor!?