hayata dair iç burkan detaylar

bir filmden bir sahne.
- neden evleniriz hiç düşündün mü?
- aşk?
- hayır birinin anılarımızın tanığı olmasını isteriz.

bugün davet edildiğim iftarda babamı yakinen tanıyan bir akrabam, bir konu hakkında konuşurken güldüğümde yüzüme uzun uzun bakıp kendi de gülerek "babanın yerini öyle güzel tuttun öyle güzel tuttun ki" dedi. gözüm doldu gülümsemek ile ağlamak arasında kaldım. "her şeyin ona benziyor gülüşün yüzün bakışın her şeyin" dedi ardından sıcacık candan bir bakışla. tüm gece boyu aklımdan çıkmadı bu. belki de yıllar geçse de çıkmaz. aynı iftarda hiç görmediğim babaanneme de benzettiler beni. çok tuhaf bir his doldu içime. nasıl da insan eninde sonunda köküne dönüyor dedim. bu insanlar bir sene önce depremden dolayı buraya gelmemiş olsaydım sadece babamı bildiklerinden benim de adımı bilecek belki de laf arasında "sahi o kız ne iş yapıyor, kaç yaşına geldi?" gibi sorular soracaklardı. ancak şimdi düşünüyorum da onlardan çok uzakta da büyümüş olsam da nasıl onlara benzedigimi anlaması çok güç. sadece aile buluşmasında denk gelince merhabalastigim insanlara bir sene içinde gözlemlediğim kadarıyla hem mizaç hem fiziksel olarak bu kadar benzemek hayatın ne kadar tuhaf olduğunu gösterdi bana. babamın benimle beraber hâlâ var olduğunu belki de.

aşık olmak da sayilabilir.calistiginiz yerde kalifiye olmayan adami sirf torpili var die tepenize koymalari da olabilir.sokakta evsiz birini görmeniz ve bundan dolayi icinizin burkulmasi da olabilir.çok sebep olabilir.

eskilerden bir arkadaşım, abisi cep telefonunu değiştirince onun eski telefonunu almıştı. telefon da eski değil aslında, her sene yenileyen insanlardan biriymiş. internet arama geçmişine bakınca günler boyunca sürekli kalp krizi ile alakalı sayfaları gezdiğini görmüş. her zamanki gibi pimpirikli oluşuna ve tırsaklığına vermiş, merak bile etmemiş. fakat bir sonraki sabah aldığı haberle hayatının en kötü şoklarından birini yaşamış. abisi uyurken kalp krizi geçirip vefat etmişti. ne acı…

önemsemediğinizi sandığınız insanları bir gün çok acı bir şekilde önemli olduğunu anlamak.

sevgi dinlencisi olmak.

ya rabbi biz de insanız neden durup dururken bu dipnotu çıkardın karşıma ya rabbi yapma böyle..

*anneler günü, babalar günü diye isimlendiren günlerde her zaman kıyıdan köşeden bakan çocukların var olması.
*sokakta aç karnına dolanan ayağında çorabı dâhi olmadan çıplak ayak dolanan, kış soğuğunda soğukta kalmış çocukların olması.
* kadınlara hâlâ şiddet uygulanıyor olması.
bir bitmedi... ne istiyorsunuz anlamadım ki? neyi paylaşamıyoruz? bu nasıl bir kan davası?
*sma hastası çocukların sırf maddi durumu yok diye tedavi olamıyor oluşu. küçücük bedenlerini teslim etmek zorunda kalıyorlar.
*kanser hastası vatandaşların birçoğunun tedavi masrafları aşırı derecede pahalı. maddiyatı el vermediği için bir yerden sonra mücadele edemiyor oluşları.
*köydeki çocukla kolejde veya özel okulda okuyan öğrencilerin aynı sisteme tâbi tutulması, büyük haksızlık. aldıkları eğitim eşit değil bir kere.
en çok "anne ve baba olmayı"hak etmeyen ama anne baba olan insanların var oluşu.
sevgiye muhtaç,ilgiye muhtaç, merhamete, şefkate ihtiyaç bireylerin var oluşu...
bunu başkalarından beklemek, iki küçük güzel söze tav olmak... etrafımda var olanlar. gözlerindeki kırgınlığı, kızgınlığı tarif etmek o kadar zor ki...
lütfen herkes anne baba olmasın.

kurduğu hayallerinden sadece biri gerçekleşen insanların bile milyonda bir çıkması.

sevdiğimiz insanın zamanla sevginin arsızlığına boğulup kendini bizim için vazgeçilmez zannederek bize istediği gibi davranmaya başlaması ve bunu çok geç fark etmemiz ya da fark etsek bile aptalca hiçbir şey yokmuş gibi devam etmemiz.

sürekli değişim halinde olan süreçlere müdahale edememen.
mevcut düzeni sürekli korumak zorunda kalman.
mücadeleyi bıraktığında bitmen.
hoşnut olmadığın durumları tekrar tekrar yaşaman.
iyi hissetmediğin her an dünyanın cehennem yeri olması.
ait olmadığın yerlerde bulunma zorunluluğun.
sevdin sevilmedin, seveni sevemedin paradoksu.
sevdiklerinin acı çekmesine seyirci kaldığın anlar.
değiştiremediğin her şeyin elinde çöp olması.
çok emek verdiğin bir şeyin çöpe atılması.
sevgisizlik, değersizlik ve çaresizlik duyguları ile boğuşman.

yetmez ama şimdilik bu kadar..

dun metronun merdivenine oturmus, dilenen 7-8 yasinda bir cocuk gordum.

diyeceklerim bu kadar

neyi ne kadar sevip bağlanırsak onda o kadar kaybediyoruz

biraz önce iş yerinde depocumuzun farkettiği bir hata, yaklaşık 10000 dolar gibi bir zararı önledi.

bunun üzerine yönetici olacak budala, heycanlı bir şekilde ne istersen iste benden gibisinden bir şeler söyledi.

yeni bebeği olmuş, evi kira, kıt kanaat geçinen sadık abi'nin yüzünde kocaman bir gülümseme ile ağzından dökülen tek kelime.

- bebek bezi oldu.

ne salak bi dünya lan burası!

kaçtığınız, korktuğunuz ve sevmediğiniz her ne varsa eğer muhakkak sizi bulur ve yakanızı bırakmaz. mesela, ölümcül bir hastalıktan çok mu korkuyorsunuz, o bir şekilde ya sizi ya da en sevdiğinizi alır götürür; yalandan hiç mi hoşlanmıyorsunuz, hayatını yalansız geçiremeyen biri en yakınınızda bulunur, sevdiğiniz olur; kokuya karşı çok mu duyarlısınız, çevrenizde hep pis kokular duyulur; çok sevip ayrılık yaşamaktansa aşka uzak durayım mı diyorsunuz, mecnun'a dönmüşken terk edilmiş bir meczup olursunuz... gibi gibi.

bir zamanlar götünü gördüğünüz kişinin sizi engellemesi...

dun aksam bizim burda, halkalı da arenapark ta, avm de yuruyordum.
bi cocugun tisortu gozume carptı.
ustunde: -please dont hurt me.. -lutfen bana zarar verme, lutfen canımı acıtma-
yazıyordu. icim buruldu. ühü.

kışın tam ortasıydı, sabahın köründe pencereden dışarı bakınca bir köpek görmüştüm. bomboş sokakta bembeyaz karların üzerinde yapayalnız bata çıka dolanıyordu. üşüyor gibi görünüyordu. belki de açtı. burnunun dibinde göğe yükselen sıcak yuvalarında onlarca insan varken üstelik. dört yol ortasında çaresizce etrafına bakışına mı, üşüyor oluşuna mı, açlığına yahut yalnızlığına mı üzülsem bilemedim. hangisini tutsam elime bir kıymık batıyordu. insanlığımızdan utandım.

farkınızı fark etmeyenin, farkınızı fark ettiğinde artık fark etmemesi...
atı alamayan üsküdar'ı geçemez. son pişmanlık neye yarar?

dunyaya dair en huzunlu cumlelerden biri:
-kimi kime sikayet edicen?