intihar

burada intihar eden kişilere ilişkin bütün söylediklerimiz doğal olarak yüzeysel şeylerdir, psikolojidir, dolayısıyla biraz fiziktir. metafizik açıdan bakıldığında ise daha değişik bir durumla karşılaşılır, daha bir açık seçiklik kazanır sorun, çünkü söz konusu açıdan bakıldı mı ‘intihar edenler’, bireyselleşmeden kaynaklanan suçluluk duygusuna yakalanmış kişiler olarak kendilerini geliştirip mükemmelleştirmeyi yaşamlarının bir amacı saymayan, tersine kendi kendilerini çözüp dağıtmayı, anneye dönmeyi, tanrı’ya dönmeyi, evrene dönmeyi amaç edinen varlıklar olarak karşımıza çıkarlar. bu kişilerden pek çoğu gerçekten canına kıyacak güçten düpedüz yoksundur çünkü böyle bir eylemde saklı günahı tüm derinliğiyle kavramışlardır. ama bizim için yine de ‘canına kıyan’ kişilerdir hepsi, çünkü yaşamın değil ölümün onları esenliğe kavuşturacağına inanırlar hep; kendilerinden el çekmeye, kendilerini kaldırıp atmaya, kendilerini gözden çıkarıp yok etmeye hazır durumdadırlar.”

“intihar aptalca, ödlekçe ve sefil bir eylemmiş, övülmeyecek, yüz kızartıcı bir çıkış yoluymuş, varsın olsun; bu acılar değirmeninde öğütülmekten insanı kurtaracak en aşağılık çare bile yürekten özenmeye değerdi, büyüklük ve kahramanlık oyununa yer yoktu bu konuda; geçici, küçük bir acı ile akıl almayacak kadar yakıp kavurucu, sonsuz acı arasında kısaca bir seçme yapmam gerekiyordu. öylesine eziyetli, öylesine kaçık yaşamımda sık sık o soylu don kişot gibi davrandım, onuru rahatlığa, kahramanlığı mantığa üstün tuttum. yeter artık, bitsin bu.”